Генрых Далідовіч - Кліч роднага звона

Усяслаў, калі разважаў пра ўсё гэта, не мог не запыніцца на адным цікавым моманце: паміж дзвюма лавінамі з Усходу вялікі адрэз часу, шмат сплыло вады i шмат што змянілася ў свеце, сышлі ў нябыт адны i ўзніклі новыя дзяржавы, але, калі добра пакумекаць, ёсць адно, што яднае ix, гэтыя дзве лавіны. Найперш тое, што пры ix славянскім землям адначасова была пагроза як з Усходу, так i з Захаду. Раней тое, што не зрабілі тут гуны, здаецца, спрабавалі інтрыгамі альбо сілай дакончыць варагі — ваяўнічыя i хцівыя наёмнікі, віжы, купцы з паўночных i заходніх краін, а цяпер сюды, дзе не ступіла нага мангольскага каня, лезуць зноў жа заходнікі.

Быў ці не быў пошапт тых продкаў i нашчадкаў даўніх гунаў з варагамі — цяпер цяжка сказаць, вельмі ж шмат на ўсім гэтым гістарычнай павуціны i пылу, блытаніны ў напісаным i расказах вучоных людзей. Шмат не скажаш i пра варункі Чынгісхана, Рымскага Папы i мечаносцаў: нямала ва ўсім гэтым тайны, розных чутак, а можа, i супадзення.

Ды ўсё ж варта падумаць, чаму амаль у адзін час Чынгісхан пачаў азіяцкія заваёвы, рушыў на Захад, а мечаносцы ўзяліся спачатку асвячаць язычніцкія землі, а пасля палезлі на Усход, на ахрышчаных у праваслаўе славян? Хочаш ці не хочаш, але прыходзіць думка: усё ж невыпадковы адначасны рух манголаў i мечаносцаў насустрач адны адным!

Праўда, мечаносцы, а пазней тэўтоны не заяўлялі i не заяўляюць пра скарэнне Сусвету, «нясуць слова божае». Ды i язычнікі, i хрысціяне праваслаўныя хутка разабраліся, што няпрошаныя госці-прапаведнікі разлічваюць не столькі на сілу свайго вучэння, колькі на меч, а гэта значыць, што хочуць паваяваць, звычайныя захопнікі. Таму невыпадкова ўжо на тутэйшых аблогах набылі вялікую славу васал Полацка кукейноскі князь Вячка, Аляксандр з Ноўгарада i той жа Даніла з Холма, якія не толькі скрыжавалі мячы з набрыддзю, але ł білі тых, змушалі ўцякаць. Ды мечаносцаў i тэўтонаў гэта не запыніла i не запыніць, не проста так яны, пабітыя, восем гадоў таму злучыліся ў адзін Лівонскі ордэн. Канечне ж, прыйдзецца яшчэ з імі, крыжакамі, сутыкнуцца. Канечне ж, трэба збіраць супраць ix вялікую сілу, пільна сачыць за ўсімі іхнімі варункамі з манголамі. Іхні саюз — калі не пагібель, дык доўгая i цяжкая няволя для многіх славянскіх земляў.

Што змушала Усяслава думаць, што калі не такі саюз, дык такая змова магла быць? Ды тое, што манголы i крыжакі нібы разам абкладвалі славян. Калі восем гадоў таму Батыевы орды падышлі да Разані i замахнуліся на ўсю Уладзіміра-Суздальскую Русь, дык амаль гэтым жа часам магістр ордэна крыжакоў Б рун меўся рушыць з Драгічына на Галіч, Валынь і, па чутках, нават на Кіеў, ды яго апярэдзіў абачлівы князь Даніла, першы ўдарыў па Бруну i пабіў таго (гэта быў i першы яго, Усяславаў, бой з крыжакамі). Тады ж Рымскі Папа аб'явіў крыжовы паход... не, не на манголаў, а на язычніцкія i праваслаўныя землі. A калі ў 1240 годзе манголы цёмнай хмараю наблізіліся да Кіева, дык на Няве высадзіліся шведы, a ў 1242 крыжакі пасунуліся на ацалелыя ад манголаў Пскоў i Ноўгарад. Урэшце, канечне ж, не проста так, што рыцары — дарадцы як у Батыевым стане, так i ў мангольскай сталіцы. Што да крыжакоў, дык калі ім надавалі як след пскоўскія, ноўгарадскія i полацкія воі, дык тыя заключылі мір з Ноўгарадам i ў апошнія гады насядаюць па Заходняй Дзвіне i па Немане. Не толькі нечапаны манголамі, але i пабагацелы Навагародак для ix,— здаецца, цяпер вельмі спакусны i прынадны кавалак...

«Дзяўбі сваё, як тая птушачка, але i азірайся вакол...— ўздыхнуў Усяслаў.— Зазяваешся альбо пырхнеш угору ці ўбок не ў час — адразу трапіш у ястрабіныя кіпцюры... Трэба вялікая асцярожнасць i абачлівасць. Hi аднаго лішняга не толькі кроку, але i слова! Людзі добра кажуць: «Беражлівага каня i звер не з'есць!»

За Слонімам (Услонімам), калі яны пераправіліся ўжо праз Шчару i ехалі разам з атрадам, што праводзіў мёртвага княжыча, ix нагнаў Міндоўг са сваёй перадавой дружынаю. Падаваўся разам з імі ў Навагародак — балазе яго Рута была непадалёку, а заадно ён хацеў пабыць на пахаванні, а потым забраць з сабой сям'ю са світай, што на час гэтага паходу палічыла за лепшае ахавацца ў іхняй крэпасці.

— За гэтыя дні мае людзі нямала самі выпілі, нямала папаілі Данілавых дружыннікаў, дык добра пагаварылі,— едучы поплеч на белым кані, прамаўляў Усяславу Міндоўг, мабыць, крыху помнячы сваю п'яную гаману каля шатра ў Данілавым стане.— Даніла цяпер мае мала сілы, вельмі асцерагаецца Батыгі: прымае яго паслоў i ганцоў, як ніколі, ветліва...