Анатоль Вярцінскі - Святло зямное

Вздохи дня есть в дыханье ночном.
А. Фет

Глядзець уніз стаміўся месяц
і прытаіўся між аблок.
Спыніўся ветрык каля весніц
ды зноў пабег кудысь у змрок.

І, лёгка выбегшы за вёску,
на лузе сена ўзварушыў.
То вось пачуўся хвалі плёскат
у насцярожанай цішы.

То птушка закрычыць спрасоння
i затрапечацца ў траве.
То каласы ўраз загамоняць,
затрызняць ціха аб жніве.

То нечаканая зарніца
рассее раптам ночы цень...
Ноч непакоіцца: ёй сніцца
гарачы працавіты дзень.

ДЗЯВОЧАЯ ПЕСНЯ

Раніцою ў сад я выйшла,
і кіўнула галінкаю мне
за зіму настыўшая вішня,
ціха тужачы аб вясне.

Нібы ведае, што сама я
разам з ёю чакаю вясны...
Вішня-вішанька дарагая,
скора збудуцца твае сны.

Дачакаешся белых кветак
i шумлівай зялёнай ліствы...
Каб я знала, што прыйдзе гэтак
мая радасць у дзень веснавы,

каб я знала, што ясным ранкам
да майго ён падыдзе акна,
што парой вечаровай з гулянкі
больш не буду прыходзіць ад на,

не тужыла б я, вішанька-вішня,
толькі б клікала сэрцам той час.
Не сумуй, не трывожся залішне
скора прыйдзе вясна да нас.

ДОЖДЖЫК

Без ветраў
і раскатаў грамавых
пайшоў ён раптам,
цёплы і спакойны.
І ўжо глядзяць
пучкі лісткоў жывых
з усіх галінак
на таполі стройнай.
І нібы чуеш, як трава расце,
і зелянеюць неўзабаве ўсходы...
Аб сціплай чалавечай дабраце
напомніць дожджык гэткі мне заўсёды.
Жыве дзесь побач чалавек, і ён
не любіць гучных слоў,
хваліцца
заслугамі не будзе, як закон,
не сыпле гром i бліскавіцы.
I непрыкметны часам ён таму.
Ды вось у цяжкія гадзіны
суцешыць, гору памагчы твайму,
напэўна, зможа толькі ён адзіны.
Не будзе ён ні ахаць, ні ўздыхаць,
а моўчкі рукі накладзе на плечы
і скажа ціха:
«Хопіць гараваць».
І ўсё так будзе проста і дарэчы.
Ад дабраты яго адчуеш ты
прыліў у сэрцы сілы новай...
...Ліецца дожджык, цёплы і густы, —
як дар жаданы для зямлі вясновай.

АГРАНОМ

Вецер вясновы ў полі гудзе.
Вецер хвалюе сонца ў вадзе.
Між снегам і сонцам,
полем бясконцым
насустрач ветру дзяўчына ідзе.
У поле сягоння яна прыйшла
самая першая з сяла.
Хоча ўбачыць яна сама,
ці многа тут весняга святла,
ці многа тут весняга цяпла.
Мо ўсходы згубіла зіма?
Усё абуджаецца кругом.
Полем вясновым ідзе аграном
Першай вясну сустракае яна,
хаця турботы нясе ёй вясна,
хаця надыходзіць той час,
калі раніцовую зару,
калі вечаровую пару
у полі застане не раз.
У полі сустрэнецца аграном
і з першым вясновым дажджом
У полі пачуе аграном
і першы вясновы гром.
І першая ўбачыць яна,
як зелені жытняй сцяна —
ад працы яе маладой,
ад промняў жывых веснавых,
ад кропляў жывых дажджавых
становіцца залатой.
І першая ўбачыць яна,
што выспела збажына,
што вырашчан ураджай,
хутчэй яго толькі ўбірай.
Ёй скажуць усім сялом:
«Дзякуй табе, аграном!
Вялікае дзякуй табе!..»
Вецер вясновы ў полі гудзе,
вецер хвалюе сонца ў вадзе.
Насустрач ветру дзяўчына ідзе
і думае аб сяўбе.

ВЕСНАВОЕ

Прачынаешся раніцою, —
табе ў вочы ўдарыць святло.
Не пазнаеш свайго пакою,
у ім змроку нібы не было.

У ім водсвет вясны бясхмарнай,
поўны ён маладога святла.
Зайка — промень жывы, янтарны
на сцяне, на абрусе стала.

Яго ўбачыш — дзяцінствам павее
i яшчэ нечым светлым такім,
што, як радасная надзея,
авалодае сэрцам тваім.

Нібы дзеўчыне закахана
ў вочы ясныя глянуў ты,
ці пачуў голас маці рана,
поўны ласкі i дабраты.

Ты падыдзеш, усхваляваны,
да акна, скажаш: «Добры дзень!»
Добры дзень, веснавыя туманы!
Добры дзень, веснавы прамень!

СТРАКОЧА САРОКА, СТРАКОЧА..

Стракоча сарока, стракоча.
Аб чым расказаць яна хоча,
другім, можа быць, і няўцям.
А маці? О, ведае маці,
аб чым гэта птушка на хаце
шчабеча — быць скора гасцям.
Другі дзень стракоча сарока.
Пабегла дарога далёка,
далёка за небакрай...
І маці падоўгу з парогу
маўкліва глядзіць на дарогу:
«Хутчэй жа, сынок, прыязджай».
А недзе на тую ж дарогу
з глыбокай сардэчнай трывогай
дзявочыя вочы глядзяць.
І ў іх то надзеі іскрынка,
то горкага суму слязінка —
не можа яна не чакаць.
Дзень трэці стракоча сарока.
Пабегла дарога далёка,
хтось едзе дарогаю той.
Прыкмеціла маці сына,
угледзела хлопца дзяўчына.
Куды ж раней пойдзеш, хлапчына, —
да маці ці любай сваёй?