Вінцэсь Мудроў - Багун

“Стралецкая” — настойка на дзіва паганая. Яе глытаеш, а яна назад лезе...

Кульнуўшы па першай, хлопцы скрывіліся, пусьцілі пад ногі густую сьліну і з драпежным выглядам на тварах сталі зьдзіраць зубамі скуру зь перасохлых рыбін.

Пару хвілінаў яны сядзелі моўчкі, грызьлі каляную рыбу, аж пакуль Лябёдка не пацягнуўся за бутэлькай і, наліваючы па другой, не працадзіў:

— Яны яшчэ пашкадуюць...

Наліў сабе Лябёдка ў два разы болей, чым сябру, і пад пільным Іванавым позіркам трунак уліўся ў ягонае нутро нат не зварухнуўшы коўціка.

— Два разы вымпел атрымлівалі... Курва гэтая, Мандрычыха, на сэмінары езьдзіла. А безь мяне... раз на тыдзень круцяць, і стужка праз мэтр ірвецца. — Былы кінамэханік выплюнуў на падлогу рыбіну луску, выцягнуў з кішэні пачак “беламору”.

— А хто круціць? — пацікавіўся Іван, мерачыся запусьціць пальцы ў пачак з куравам.

— Як хто — Мандрычыха!

— Мандрычыха?! — а яна ўмее?

Былы кінамэханік чыркнуў запалкаю, паднёс да папяросы, і жоўты вогнік зь вясёлым імпэтам мільгануў у ягоных вачах.

— Мішка Бадуноў круціць. А яна так... ажыцьцяўляе агульнае кіраўніцтва. — Лябёдка зацягнуўся папяросай, з шумам выпусьціў дым, і той паволі паплыў у бок вакенца раздачы.

— Мішка ж непаўналетак, дык яна ў Азярышча езьдзіла, дамаўлялася. Казалі, пляшку белай ставіла. Ну і дамовілася, старая курва. Палову стаўкі сабе забірае, а палову Бадунісе аддае.

За сьценкаю зноўку штосьці грукнула, палілася вада, і пачуўся зычны голас Пятроўны:

— Хопіць смаліць! Не ў хляве!

Яшчэ празь імгненьне ў пройме раздатачнага вакенца мільгануў раззлаваны твар Пятроўны, вакенца зачынілася, і загадчыца, ужо прыглушаным голасам, дадала:

— Закругляйцеся. Хутка зачыняць буду.

Шызы дым, які дагэтуль плыў у вакенца, папоўз па сьцяне, ахутаў шыльду зь нязграбным надпісам “У нас не курят”.

— Задзяўбла, — прашаптаў Лябёдка, затушыў аб нутраны бок стала папяросіну і, падвысіўшы голас, выдыхнуў: — Куды зачыняцца?! Сталоўка да сямі працуе!

— Да дваццаці сямі! — крыкнула за сьценкаю Пятроўна, пасьля чаго Лябёдка страсянуў галавой і падхапіў бутэльку.

Рэшткі “Стралецкай” былі разьлітыя пароўну.

— У кінапракаце цяпер ня ведаюць, што й рабіць. Кінамэханікі ж на дарозе не валяюцца! Ня сёньня-заўтра папросяць заяву напісаць. Толькі во ім! — Лябёдка ляпнуў далоньню левай рукі па выстаўленай правай і падняў шклянку.

— Люська! Чаго ты тут мацюкі слухаеш?! Ідзі дахаты! — азвалася за сьценкаю Пятроўна, і Люська, захлопнуўшы кнігу, без асаблівай ахвоты падалася да вешалкі.

— Пятроўна, куды ж яна?! Хай пачакае... я ж папраўдзе жаніцца хачу! — жартаўліва заенчыў Лябёдка, а Люська, зьняўшы зь вешалкі паліто, крутнула пальцам ля скроні.

— У каго, у цябе? — крыкнуў увасьлед дзяўчыне былы кінамэханік, але тая не пачула — выбегла на двор.

Ад дзьвярэй павеяла халадэчай. Ачуўшыся, Іван пацёр лабешнік, п’янавата ўтаропіўся ў супольніка. Ад выпітага кружылася галава, у вушах шумела і ён зусім ня цяміў — пра што вёў гаворку сябра.

— У труне я бачыў гэты кінапракат! — гукаў суразмоўнік, раз-пораз пляскаючы далоньню па валізе. У валізе пры гэтым штосьці бразгала. — Як захачу, дык буду мець болей, чым уся тая кінапракатная кантора. — Слова “кантора” былы кінамэханік вымавіў зусім ціха і, адсунуўшы на край стала пустую пляшку, зірнуў у бок прылаўка.

— Давайце, п’янтосы... зачыняць буду! У мяне карова целіцца, — азвалася з кухонных нетраў Пятроўна, і Лябёдка ад таго воклічу перакрывіўся як ад зубнога болю.

— Каб ты сама ацялілася, — працадзіў скрозь зубы былы “кіншчык”, паныла глянуў на пустую пляшку і нечакана для Івана ляпнуў яго па сьпіне. — Ваня-а! Сябрук! Хочаш, заўтра ж паедзем. Пакажу табе, як грошы робяцца. А? Ваня-а!

Іван кісла пасьміхнуўся, узьняў на прыяцеля ашклянелыя вочы.

— Як гэта? — выдыхнуў ён, не даючы веры Лябёдкавым словам.

— Пабачыш... Ва Ўсьвяцкі раён паедзем, у Велікарусію, — Лябёдка разьвёў рукамі, зьбіраючыся, пэўна, паказаць, як ён будзе зарабляць грошы, і ў гэты момант сталоўка панурылася ў цемру. — Што гэта? — зьдзіўлена прамармытаў Лябёдка, рыпнуў крэслам, а зразумеўшы ў чым справа, абурана гаркнуў: — Пятроўна! Харэ барзець! Уключы!

Пятроўна затупала на кухні, потым яе шырокая постаць акрэсьлілася ля прылаўка і, бразнуўшы ключамі, загадчыца сталоўкі коратка і рашуча загадала:

— Усё! Выкульвайцеся!

... На двары было цёмна, над галавой зьзялі зоркі, і Іван, азірнуўшы азоранае неба, шчыра зьдзівіўся: чаму ён ня бачыў гэтых зорак там, у Баранавічах? Дыхнуўшы парай, хлопец абтрос апошнія кроплі і прыслухаўся. За сьпінаю чулася гучнае цурчаньне.