Патрык Зюскiнд - Парфума

Перад адным такiм закамуфляваным палацца ён прпастаяў даволi доўга. Дом стаяў на пачатку вулiцы Друат --галоўнай вулiцы, якая перасякала горад па зсёй яго даўжынi з захаду на ўсход. З выгляду ў iм не бло нiчога адметнага, хiба што з фасаду ён здавайся шырэйшым i салiднейшым за суседнiя будынкi, але зусiм неiмпазантнейшым. Перад брамаю стаяў воз з бочкамi, з яго разгружалi бочкi, скочвалi iх па шырокай дошцы. Другi воз ужо стаяў на чарзеНейкi чалавек з паперамi ўвайшоў у кантору, потым выйшаў з другiм чалавекам, i абодва знiклi ў браме. Грануй стаяў на другiм баку вулiцы i сачыў за гэтай мiтуснёй. Тое, што там адбывалася, яго не цiкавiла. I ўсё-такi ён не сыходзiў. Нешта трымала яго на месцы.

Ён заплюшчыў вочы i засяродзiўся на пахах, якiя iшлi ад будынка. Тут былi пахi бочак воцату i вiна, сотнi цяжкiх пахаў складу, потым пахi багацця, якiя пранiкалi сюёды праз сцены, як залаты пот, i, нарэшце, пахi саду, мабыць, з па-той бок дома. Было нялёгка ўлавiць гэтыя далiкатныя пахi саду, бо яны толькi тонкiмi смужкамi сцякалi з даху ўнiз на вулiцу. Грануй унюхаў магнолiю, гiяцынты, шаўкоўнiцу i рададэндран... -- але, здавалася, там было яшчэ нешта, нейкая забойча цудоўная духмянасць. Ён нiколi ў жыццi -- ды не, усяго толькi адзiн раз ув жыццiчуў нюхам такi вытанчаны водар. Яго павабiла наблiзiцца.

Ён падумаў, цi нельга паспрабаваць перабрацца ў сядзiбу проста праз арку брамы. Але там столькi людзей займалася разгрузкай i праверкай бочак, што ён напэўна прыцягнуў бы да сябе ўвагу. Ён рашыў вярнуцца назад на вулiцы, каб знайсцi завулак цi праход да гэтага дома папярок галоўнай вулiцы. Праз некалькi метраў ён спынiўся каля гарадское брамы на пачатку вулiцы Друат. Ён прайшоў яе, забраў крута ўлева i ўздоўж гарадскога мура пачаў спускацца ўнiз. Яшчэ крыху -- i ён пачуў пах саду, спачатку слабенькi, змяшаны з паветрам палёў, потым усё мацнейшы. Нарэшце ён зразумеў: сад каля гарадскога мура быў зусiм блiзка, проста перад iм. Крышку адступiўшы назад, ён мог бачыць верхняе голле дрэў за мурам.

Ён зноў заплюшчыў вочы. На яго абвалiлiся пахi гэтага саду, пракрэсленыя выразна i ясна, як каляровыя стужкi вясёлкi. I той каштоўны, той, да якога яго надзiла, быў сярод iх. Грануй адчуў гарач шчасця i схаладзеў ад жаху. Кроў лiнула яму ў галаву, як злоўленаму махляру, i адхлынула ўсярэдзiну цела i зноў паднялася i зноў адхлынула, i ён не мог нiчога з гэтым зрабiць. Надта раптоўная была атака паху. На iмгненне -- на iмгненне ўдыху, на цэлую вечнасць -- яму здалося, што час падвоiўся або, наадварот, знiк, бо ён перастаў разумець, цi цяпер -- гэта цяпер i цi тут -- гэта тут, або, можа, цяпер -- было тады, а тут -- было там, на вулiцы Марэ, у Парыжы, у вераснi 1753 года: водар з саду быў водарам рыжай дзяўчыны, якую ён тады забiў. Тое, што ён спачатку знайшоў у свеце гэты водар, напоўнiла яго вочы слязьмi радаснага шчасця,-- а тое, што гэтага магло i не быць, напалохала яго да смерцi.

У яго круцiлася ў галаве, яго крыху вадзiла, i яму давялося абаперцiся на сцяну i павольна апусцiцца ў роў. Там, збiраючы ў сябе сiлу i таймуючы свой дух, ён пачаў удыхаць фатальны водар кароткiмi, менш рызыкоўнымi зацяжкамi. I выявiў, што пах за сцяной, хоць i неверагодна падобны на пах рыжай дзяўчыны, але не зусiм такi самы. Зразумела, ён таксама iшоў ад рыжай дзяўчыны, у тым не было сумнення. Уяўленнем свайго нюху Грануй бачыў гэтую дзяўчыну перад сабою, як на карцiне. Яна не сядзела спакойна, а бегала, падскоквала, ёй было горача, потым яна зноў астывала, яна яўна гуляла ў нейкую гульню, падчас якое трэба было жвава рухацца i замiраць на месцы -- з нейкiм iншым чалавекам, чый пах, зрэшты, зусiм не меў значэння. У яе была сляпуча белая скура. У яе былi зялёныя вочы. У яе былi канапацiнкi на твары, на шыi i на грудзях... ну на... -- Грануй на момант задыхнуўся, потым энергiчней шмыгануў носам i паспрабаваў адцiснуць успамiны пра пах дзяўчыны з вулiцы Марэ ) ну, праўда, у тутэйшай дзяўчыны наогул яшчэ не было грудзей у поўным сэнсе слова! Яны ў яе яшчэ толькi-толькi пазначалiся. Яны ў яе былi бясконца далiкатныя i ледзь-ледзь духмяныя, абсыпаныя канапацiнкамi, магчыма, усяго некалькi дзён, магчыма, усяго некалькi гадзiн... толькi-толькi на пачатку набухання грудочкi. Адным словам, гэтая дзяўчына была яшчэ дзiця. Але якое дзiця!

У Грануя выступiў пот на лобе. Ён ведаў, што дзецi пахнуць не вельмi моцна-- гэтак як зялёныя, яшчэ не прапокнутыя бутоны кветак. Але гэтая кветка, гэты яшчэ амаль закрыты бутон за сцяной, яшчэ нiкiм апроч Грануя не заўважаны, яшчэ толькi выпускаў першыя пахучыя стрэлачкi пялёсткаў, ужо цяпер духмянiўся так нябесна, што валасы ўставалi. А калi распусцiцца ва ўсёй сваёй раскошы, яна будзе разлiваць такiя пахошчы, якiх яшчэ нiколi свет не нюхаў. Яна ўжо цяпер пахне лепей, падумаў Грануй, чым колiшняя дзяўчына з вулiцы Марэ, не так, бадай, моцна, не так раскошна, а танчэй, шматгранней i разам з тым больш натуральна. А за два-тры гады гэты пах выспелiцца i набудзе такую ўладу, што нiводзiн чалавек --хай мужчына, хай жанчына -- не здолее не падупасцi ёй. I людзi будуць упакораныя, урахманеныя, утаймаваныя, абяззброеныя, бездапаможныя перад чароўнасцю гэтай дзяўчыны, i яны не будуць ведаць -- чаму. I таму, што яны дурныя i могуць карыстаць свае насы толькi на чыханне i думаюць, што могуць спазнаваць усё дарэшты вачамi, яны скажуць, што захопленыя хараством, i грацыяй, i абаяльнасцю гэтай дзяўчыны. У сваёй абмежаванасцi яны ўславяць яе самыя пасрэдныя рысы -- статную постаць, бездакорны авал твару. У яе вочы, скажуць, як смарагды, а зубы, скажуць,-- як жамчужыны, а скура, скажуць,-- гладкая, як слановая косць, якiх толькi няма iдыёцкiх параўнанняў. I яны абвесцяць яе Язменавай Каралевай, i ёлуп-мастак намалюе яе партрэт, i ўсе скажуць, што яна -- самая прыгожая жанчына ў Францыi. I зелепаны будуць трынькаць на мандалiне i праседжваць ночы пад яе акном... тоўстыя багатыя мужчыны будуць поўзаць на каленях, просячы ў бацькi рукi ягонай дачкi... а жанчыны любога ўзросту, убачыўшы яе, будуць уздыхаць i снiць пра тое, каб хоць адзiн дзень быць такой панаднай, як яна. I ўсе яны не даведаюцца, што на самай справе яны зачараваныя не яе знешнасцю, не нейкай там беспахiбнай прыгажосцю, а тольткi адзiна яе непараўнальнай, царскай духмянасцю! Толькi ён будзе ведаць гэта, ён, Грануй, ён адзiн. А ён i цяпер ужо ведаў гэта.