Патрык Зюскiнд - Парфума

У красавiку яны мацаравалi чаромху i апельсiнавы цвет, у маi -- мора ружаў, духмянасць якiх на цэлы месяц завалакла горад нябачным салодкiм, як крэм, туманам. Грануй працаваў як конь. Сцiпла, амаль з рабскай гатоўнасцю ён выконваў усе падсобныя аперацыi, якiя даручаў яму Друо. Але пакуль ён, здавалася б, тупа размешваў i зграбаў кветкi, мыў бутэлькi, падмятаў майстэрню цi насiў дровы, ад ягонай увагi не ўтоiлася нiводная iстотная дэталь рамяства, нiводзiн метамарфоз пахаў. Спраўней, чым калi-небудзь мог зрабiць гэта Друо, дзякуючы свайму носу, Грануй вёў i ахоўваў рух пахаў ад пялёсткаў праз тлушч i спiрт у каштоўныя маленькiя флаконы. Ён нашмат раней, чым заўважаў Друо, адчуваў, калi тлушч пачынаў перагравацца, адчуваў, калi маса кветак выдыхалася, калi варыва насычалася пахам, ён адчуваў, што адбывалася ў змяшальнiках i ў якi дакладна момант працэс дыстыляцыi павiнен быў спынiцца. I кожны раз даваў гэта зразумець, ясна, як бы ненарочна, не здымаючы маскi дагодлiвасцi. Яму падалося, казаў ён, што цяпер вось тлушч, мусiць, стаў занадта гарачы; ён амаль упэўнены, што пара быццам бы злiваць у сiты; у яго такое пачуцце, нiбыта спiрт у перагонным кубе вось-вось пачне выпарацца... Друо хоць i не быў сямiлобы, але i поўным ёлупам таксама не быў i з часам спетрыў, што прымаў самыя лепшыя рашэннi якраз тады, калi рабiў альбо загадваў зрабiць так, як "здавалася" Граную, у якога "было такое адчуванне". I як што Грануй нiколi не строiў з сябе важнiка i не задаваўся тым, што ў яго "было такое адчуванне", i нiколi -- тым болей пры мадам Арнульфi!-- нават жартам не ставiў пад сумненне аўтарытэт Друо i прывiлеяванасць яго становiшча, Друо не бачыў прычыны, чаму б яму не следаваць парадам Грануя; больш таго: з часам ён ужо адкрыта пачаў перакладваць на яго прыняцце рашэнняў.

Усе часцей здаралася так, што Грануй не толькi мяшаў у катле, але яшчэ i закладваў масу, палiў у печы i працэджваў памаду, а тым часам выпраўляўся прапусцiць шклянку вiна ў "Чатыры Дафiны" або падымаўся наверх да мадам паглядзець, што там i як. Ён ведаў, што на Грануя можна было пакласцiся. А Грануй хоць i выконваў двайную працу, цешыўся з адзiноты, удасканальваўся ў новым мастацтве i пры выпадку крыху эксперыментаваў. I са зладзюжнай радасцю ён выявiў, што зробленая iм памада непараўнана танчэйшая, а яго essence absolue на парадак вышэй, чым прыгатаваная разам з Друо.

У канцы чэрвеня пачaўся час язмену, у жнiўнi -- начных гiяцынтаў. Абедзве раслiны мелi такi далiкатны i крохкi, высакародны пах, што трэба было не толькi зрываць iх кветкi да ўзыходу сонца, але i апрацоўваць iх адмыслова, вельмi асцярожна. Цяпло памяншала iх водар, раптоўнае апусканне ў гарачы мацарацыйны тлушч цалкам разбурыла б яго. Гэтыя самыя высакародныя кветкi не давалiся, каб iм так проста вырывалi душу, i яе даводзiлася вынаджваць хiтрасцю. У асобным памяшканнi iх рассыпалi на змазаныя тлушчам гладкiя дошкi альбо не спрасоўваючы загортвалi ў прамасленыя палотны, дзе iх павольна ўсыплялi да смерцi. Толькi праз тры-чатыры днi яны вялi, выдыхаючы свой водар на суседнi тлушч цi алей. Потым iх асцярожненька выбiралi i рассыпалi свежыя кветкi. Працэс паўтараўся дзесяць -- дваццаць разоў, i да таго часу, калi памада насычалася i можна было выцiскаць з палатна пахучы алей, наставаў верасень. Тут здабытку было яшчэ меней, чым пры мацарацыi. Аднак якасць атрыманай халодным анфлеражам язменавай пасты або прыгатаванага па старадаўнiм рацэпце туберозавага мыла па сваей адмысловасцi i адпаведнасцi арыгiналу была вышэйшая, чым у любога iншага прадукту парфумнага мастацтва. Здавалася, што на тлустых пласцiнах, як у люстры, быў адбiты салодкастойкi эратычны пах язмену i адбiваўся вельмi нават натуральна --cum grano salis* вядома. Бо Грануеў нюх яшчэ адрознiваў пах кветак i iх кансерваваны водар: быццам тонкае покрыва ляжаў на iм пах тлушчу (колькi хочаце чысты/, згладжваючы араматычны вобраз арыгiналу, яго пранозлiвасць, можа, нават наогул робячы яго прыгажосць прымальнай звычайным людзям... У кожным разе, халодны анфелаж быў самы мудрагелiсты i дзейсны сродак улоўлiвання пяшчотных пахаў. Лепшага не было. I хоць нават гэты метад не мог цалкам падмануць нос Грануя, ён ведаў, што каб абдурыць свет ёлупаў без нюху, яго тысяча разоў досыць.

Вельмi хутка ён пераўзышоў свайго настаўнiка Друо як у мацараваннi, так i ў майстэрстве халоднай араматызацыi i даў яму гэта адчуць правераным дагодлiва-тактычным чынам. Друо ахвотна даручаў яму выйсцi ў горад, на бойню, купляць там самыя патрэбныя тлушчы, ачышчаць iх, распускаць, фiльтраваць i вызначаць прапорцыi сумесяў. Сам Друо заўсёды баяўся гэтай працы i выконваў яе з вялiкай намогай, бо нячысты, прагорклы, або занадта пратхнёны свiнiнай, валовiнай або баранiнай тлушч мог разбурыць каштоўную памаду. Ён перадаверыў Граную вызначаць прамежкi памiж прасаленымi пласцiнамi ў памяшканнi араматызавання, час замены кветак, ступень насычэня памады, неўзабаве ён перадаверыў яму ўсе самыя рызыкоўныя рашэннi, якiя ён, Друо, гэтак сама, як колiсь Бальдзiнi, мог прымаць толькi наўздагад, па вывучаных правiлах, а Грануй -- з веданнем справы, чым ён быў абавязаны свайму носу, пра што Друо, вядома, нават не здагадваўся.