Патрык Зюскiнд - Парфума

"У яго лёгкая рука,-- казаў Друо.-- Ён нутробаю адчувае, што да чаго". А часам ён думаў: "Ды ён проста намнога здольнейшы за мяне, з яго выйдзе парфумец у сто разоў лепшы за мяне". I пры гэтым ён лiчыў яго прапашчым галганам, бо Грануй, на яго думку, не выдабываў анiякага прафiту са свайго таленту, а ён, Друо, з меншымi здольнасцямi тым часам ужо паспеў зрабiцца майстрам. А Грануй уцвердзiў яго ў гэтым перакананнi, старанна прыкiдваўся дурнем, не паказваў анiякусенькiх знакаў любовi да славы, рабiў выгляд, што не здагадваецца пра сваю генiяльнасць i выконвае ўсё толькi па загадзе шматспрактыкаванага i вопытнага Друо, без якога ён, Грануй, нiшто.

Потым прыйшлi восень i зiма. У майстэрнi паспакайнела. Кветкавыя пахi, замкнутыя ў тыглi i флаконы, адлежвалiся ў падвале. Час ад часу мадам загадвала праверыць тую цi iншую памаду альбо дыстыляваць мех-другi сухiх траваў, а ўвогуле працы было не тое каб залiшне. Паступалi яшчэ алiвы, тыдзень у тыдзень, поўнымi кашамi (з iх чавiлi дзявочы алеец, а рэшту здавалi на млячарню) i вiно, частку якога Грануй пераганяў у ачышчаны спiрт.

Друо ўсё радзей заглядваў у майстэрню. Ён спраўляў свае абавязкi ў пасцелi мадам, а калi i аказваўся, прасмердлы потам i спермай, дык толькi дзеля таго, каб знiкнуць у "Чатырох Дафiнах". Мадам таксама рэдка спускалася ўнiз. Яна займалася сваiмi маёмаснымi справамi i пераробкай гардэроба пад той момант, калi закончыцца год жалобы. Часта Грануй цэлымi днямi не бачыў нiкога акрамя служанкi, якая прыносiла яму кулеш папалуднаваць, а на вячэру -- хлеб i маслiны. Ён амаль не выбiраўся ў горад. У карпаратыўным жыццi, а менавiта ў зборнях чаляднiкаў i шэсцях ён удзельнiчаў роўна настолькi, каб не кiдалася ў вочы нi яго адсутнасць, анi яго прысутнасць. Нi дружбакоў, нi знаемых ён не заводзiў, але раўнiва сачыў, каб яго не палiчылi нi набрыдам, нi адвальнем. Ат, хай сабе чаляднiкi лiчаць, што кампанiя з iм прэсная i нудная. Ён быў майстар у майстэрстве разводзiць нуд i выдаваць сябе за неабструганага галгана --зразумела, не перабiраючы аж настолькi, каб з яго можна было зласлiва кпiць або рабiць з яго ахвяру грубых цэхавых жартаў. Яму ўдалося паказаць сябе абсалютна нецiкавым. На яго махнулi рукой. А яму больш нiчога i не трэба было.

Свой час ён праводзiў у майстэрнi. Друо ён патлумачыў гэта тым, што нiбыта прыдумвае новы рэцэпт адэкалону. А насамрэч ён эксперыментаваў зусiм з iншымi пахамi. Ягоная парфума, якую ён зрабiў у Манпелье, хоць ён i карыстаўся ёю вельмi ашчадна, ужо скончылася. Ён прыдумаў новую. Але гэтым разам не задаволiўся толькi iмiтацыяй на скорую руку з матэрыялаў асноўнага чалавечага паху, якiя падвярнулiся выпадкова, а ўклаў усю сваю фанабэрыю ў стварэнне асабiстага водару i нават мноства асабiстых пахаў.

Спачатку ён зрабiў сабе пах непрыкметнасцi, мышына-шэрую будную вопратку, у якой кiславата-сырны чалавечы пах хоць i быў, але толькi злёгку прабiваўся быццам праз тоўсты пласт шарсцяной вопраткi, нацягнуты на сухую старэчую скуру. З такi пахам яму было зручна быць сярод людзей. Духi былi дастаткова моцныя, каб на нюх абгрунтаваць iснаванне нейкай асобы, i адначасова настолькi сцiплыя, што нiхто iх не заўважаў. З iх дапамогаю Грануй нюхальна як бы не прысутнiчаў i ўсё такi самым сцiплым чынам заўсёды апраўдваў сваю наяўнасць. Гэта было яму вельмi дарэчы як у доме мадам Арнульфi, так i ў час яго выпадковых вылазак у горад.

Праўда, пры некаторых акалiчнасцях гэты сцiплы пах быў перашкодаю. Калi яму па заданнi Друо даводзiлася рабiць пакупкi або калi ён хацеў у якога-небудзь гандляра купiць крыху цыбетыну або некалькi зярнятак мускусу, магло здарыцца так, што пры ягонай абсалютнай непрыкметнасцi яго або зусiм не заўважалi i не абслугоўвалi, або хоць i заўважалi, але давалi не тое або забывалiся абслужыць. На такiя выпадкi ён стварыў сабе больш пародзiстыя, крыху патлiвыя духi з некаторымi нюхальнымi вугламi i кантамi, якiя надавалi яму больш грубую знешнасць i прымушалi людзей думаць, што яму спех, што яму мусова кудысьцi трэба. Апрача таго, з дапамогаю iмiтацыi уласцiвай Друо aura seminalis, якую ён здолеў узнавiць араматызаваннем пратлушчанай палатнянай хусцiнкi пастай з свежых качыных яец i падпражанай пшанiчнай мукi, ён дабiваўся добрых вынiкаў, калi трэба было ў нейкай меры прыцягнуць да сябе ўвагу.

Наступнымi духамi з ягонага арсеналу быў пах, якi абуджаў спагаду, спачуванне, ён акурат уздзейнiчаў на жанчын сярэдняга i сталага веку. Гэта быў пах вадкага малака i чыстага мяккага дрэва. У iм Грануй -- нават калi ён уваходзiў няголены, з кiслым тварам, не здымаў плашча -- рабiў уражанне беднага бледнага хлапца ў падранай куртачцы, якому трэба было дапамагчы. Рыначныя гандляркi, пачуўшы гэты пах, совалi яму арэхi i сушоныя грушы -- такiм галодным i бездапаможным ён iм здаваўся. А мяснiкова жонка, вядомая сваёй няўмольнасцю i скупасцю, дазволiла яму выбраць i ўзяць задарам старыя смярдзючыя рэшткi мяса i касцей, бо ягоны пах нявiннасцi расчулiў яе мацярынскае сэрца. З гэтых рэштак ён, у сваю чаргу, прамой прапiткай алкаголем выдабыў галоўныя кампаненты паху, якiм карыстаўся, калi мусова хацеў застацца сам-насам. Гэты пах ствараў вакол яго атмасферу цiхай агiды, павеў гнiлi, якiм патыхае ранiцаю са старых недагледжаных ратоў. Эфект быў такi моцны, што нават не вельмi грэблiвы Друо мiжволi адварочваўся i выходзiў на свежае паветра, зразумела не разумеючы, што на самай справе вытурыла яго з дому. А некалькi кропель гэтага рэпеленту, пралiтых на парог хацiны, бывала дастаткова, каб трымаць на адлегласцi любога няпрошанага госця, хай то чалавек, хай звер.