Патрык Зюскiнд - Парфума

Ён адкiнуў зашчапку, адчынiў цяжкiя дзверы -- i не ўбачыў нiчога.Цемра цалкам паглынула святло свечкi. Потым ён паступова разгледзеў маленькую постаць,-- дзiця цi хлопчык-падлетак з нечым, перакiнутым праз руку.

-- Што табе?

-- Мяне прыслаў мэтр Грымаль, я прынёс казлiныя скуры,--сказала постаць, i падышла блiжэй, i працягнула Бальдзiнi сагнутую ў локцi руку, на якой вiсела некалькi складзеных скур. У святле свечкi Бальдзiнi ўбачыў твар хлопчыка з палахлiва-насцярожанымi вачыма. Яго пастава была схiленая. Здавалася, ён хаваецца за сваёй выцягнутай рукой як чалавек, якi чакае ўдару. Гэта быў Грануй.

Казлiныя скуры! Бальдзiнi ўспомнiў. Некалькi дзён таму назад ён заказаў у Грымаля тонкую мяккую лайку на бювар графу Верамону, па пятнаццаць франкаў за полку. Але цяпер яна яму, шчыра кажучы, на лiха матары патрэбная, можна было б ашчадзiць грошы. З iнашага боку, а калi проста адаслаць пасыльнага?.. Хто ведае -- гэта можа зрабiць неспрыяльнае ўражанне, пачнуць балбатаць, распускаць чуткi: Бальдзiнi, бачыце, ужо ненадзейны, у Бальдзiнi больш няма заказаў... а гэта нядобра, не, не, такiя рэчы страшэнна збiваюць прадажную цану крамы. Лепей ужо прыняць гэтую непатрэбную скуру. Нiхто не павiнен раней, чым трэба, ведаць, што Джузэпэ Бальдзiнi змянiў сваё жыццё.

-- Увайдзi!

Ён упусцiў хлопчыка, i яны пайшлi на другую палавiну дома, наперадзе -- Бальдзiнi з запаленай свечкай, за iм -- Грануй са сваiмi скурамi. Грануй першы раз заходзiў у парфумную лаўку -- у такое месца, дзе пахi не былi нечым пабочным, а адкрыта займалi цэнтральнае месца. Зразумела, ён ведаў усе парфумныя i аптэчныя лаўкi горада, ён цэлыя ночы прастойваў перад iх вiтрынамi, прыцiскаючы нос да шчылiн у дзвярах. Ён ведаў усе пахi, якiмi тут гандлявалi, i часта сам сабе ствараў з iх цудоўныя духi. Так што нiчога неспадзяванага тут яго не чакала. Але сама гэтак, як музычна адоранае дзiця прагне пабачыць аркестр зблiзку або падняцца ў саборы на хоры, да схаванай клавiятуры аргана, так Грануй прагнуў убачыць парфумную лаўку з сярэдзiны, i, ледзь толькi пачуў, што Бальдзiнi трэба занесцi скуры, ён парупiўся ўзяць на сябе гэтае даручэнне.

I вось ён стаяў у лаўцы ў Бальдзiнi, у тым месцы Парыжа, дзе на самай сцiслай прасторы было сабрана мноства прафесiйных пахаў. У дрогкiм святле свечкi ён разгледзеў няшмат чаго, ды i тое мiмаходзь: цень канторкi з вагамi, чаплi пад фантанам, крэсла для заказчыкаў, цёмныя палiцы на сценах, бляск латунных iнструментаў i белыя налепкi на шклянках i тыглях; i пахаў ён улавiў не больш, чым чуў з вулiцы. Але ён адразу адчуў сур'ёзнасць, якая панавала ў гэтых сценах, мы ледзь былi не сказалi, свяшчэнную сур'ёзнасць, калi б слова "свяшчэнны" мела хоць якую значнасць для Грануя; ён адчуў халодную сур'ёзнасць, цвярозасць рамяства, сухую дзелавiтасць у кожным прадмеце мэблi, у начыннi, флакончыках, i бутэльках, i гаршках. I пакуль ён iшоў следам за Бальдзiнi, у цянi Бальдзiнi, бо Бальдзiнi не рабiў сабе лiшняга клопату, каб пасвяцiць яму, яго захапiла думка, што ягонае месца тут, i нiдзе больш, што ён застанецца тут, i больш нiдзе, што ён застанецца тут i адсюль пераверне свет дагары нагамi.

Зразумела, думка гэтая была бязглузда недарэчная. Не было нiчога, проста анiчагусенькi, што дазваляла б гарбароваму чаляднiку, якi выпадкова задыбаў сюды, падлетку невядома якога паходжання, без сувязяў, без пратэкцыi, без анiякай вагi ў саслоўi, трывала замацавацца ў самай ганаровай парфумнай гандлёвай установе Парыжа; тым болей што, як мы ведаем, лiквiдацыя фiрмы была ўжо, можна сказаць, поўнай пэўнасцю. Але ж i гаворка iшла нават не пра надзею, што праскочыла ў нясцiплых думках у хлопца, а пра ўпэўненасць. Ён ведаў, што пакiне гэтую лаўку толькi яшчэ адзiн раз, каб забраць у Грымаля вопратку, не больш за тое. Клешч учуў кроў. Гадамi ён таiўся, закуклiўшыся ў сабе, i чакаў. Цяпепр ён адчэпiцца i ўпадзе -- хай сабе без нiякай надзеi. Але тым большаю была ягоная ўпэўненасць.

Яны прайшлi лаўку. Бальдзiнi адчынiў задняе памяшканне, што з боку ракi, у якiм была кладоўка, i майстэрня, i лабараторыя, i дзе варылася мыла i збiвалася памада i ў пузатых бутлях мяшалiся пахучыя вадкасцi.

-- Сюды! -- сказаў ён i паказаў на вялiкi стол пад акном,-- кладзi iх сюды!

Грануй выйшаў з цянi Бальдзiнi, паклаў скуркi на стол, потым борздзенька адцыгнуў назад i стаў памiж Бальдзiнi i дзвярмi. Бальдзiнi нейкi час стаяў нерухома, адвёўшы свечку крыху ўбок, каб нiводная кропля воску не ўпала на стол, i слiзгаў костачкай пальца па гладкай паверхнi скуры. Потым перавярнуў верхнюю скурку i пагладзiў аксамiтны, грубы i разам з тым мяккi спод. Яна была вельмi добрая, гэтая скурка. Проста як выраблена на лайку. Будзе сушыцца i амаль не сядзе, а калi яе првiльна разгладзiць, яна зноў будзе паддатлiвая, ён адчуў гэта адразу, як толькi зацiснуў яе памiж вялiкiм i ўказальным пальцамi; яна магла б трымаць водар пяць або i дзесяць гадоў, гэта была вельмi, вельмi добрая скура -- можа, ён зробiць з яе пальчаткi, тры пары сабе, тры пары жонцы, на паездку ў Месiну.