Данута Бічэль-Загнетава - Загасцінец

Хто слову служыць,
там бываў не раз.
Да той жанчыны, мудрай i прыгожай,
даеду ў замець я, у бездарожжа...
Якая ёсць з'яўлюся, без прыкрас.

ХАДЫКІ

Алег i Юрка — файныя Хадыкі.
Сярод дзяўчат вучонасцю вядомы.
А я Уладзіміра гартаю томік
у баразне самлелай бульбы-дымкі.

Як з дзіцянём,
як са старэйшым братам,
пагутарым праз ростань:
a ці варта
ісці да праўды, чыстай, як сляза,
каб мне сцяжыну слова паказаць?

Выходжу ў свет — ягоны след відзён:
бунтарскіх дзей бурлівая рака.
У кожным шчырым парастку радка
хвалюецца душа імклівых дзён.
Дзіўлюся ў вочы
з далечы гадоў...

Маршчын сцяжынка збягае ўдоўж
між броваў,
a наіўнасць у паглядзе...
Салома валасоў, якія гладзіць
жанчыне ўдосталь не давялося.
Але высокае жыццё ўдалося!

У МЯСТЭЧКУ

У мястэчку, дзе мошчаны брук
абмываецца стужкаю плёсу,
мне мой даўні бывалы сябрук
уявіўся давераным лёсу.
Меў задум, бы зярнят спелы колас.
На шчыде ваяўнічасці, ў модзе,
у семдзесят нейкім там годзе
ён паклікаў:
— Хадзі на мой голас.

Ён падумаў пра цемру i кладку —
голас выведзе з демры па кладцы...
Я — пра сцежку сваю ад пачатку.
Непадробны,
не дасць мне мыляцда.

Голас меў трапяткі, малады.
Мне такога на шчасце хапала.
Але знакам планіды заўжды
несмяротны быў Янка Купала.

Усміхнуся — прыпомню нагоду.
Але ж сорамна думаць пра тое:
нецярпенне сваё маладое
зблытаць з прагай служэння народу!

Адчуванні жаночыя будзячы,
каб шуканняў настрой не патух,
спадзяюся на радасць у будучым,
ачышчаю мінуласцю дух.

НІНЕ

Шчасце — жыццё.
У шчаслівых сцяжыны прасцей.
Ды нешчаслівыя
шчасце спаткаюць часцей,
у беспрытуллі
блукаючы па бальшаках...
Носяць мужчыны
сяброўку маю на руках.

Я не пытаю,
куды вы мяне несяце.
Паліць мяне i палае
лес мой —
касцёр.
Луг —
мая песня
ў мяне пад нагамі цвіце.
Ножанькі — словы падлётныя...
Шчасце — жыццё.

* * *

Зрэдку мроіцца дзёрзкі на від
ca шчытом Гарадзенскі Давід.
Быў у плечы штылетам забіты
прадажнай душою ca світы.

Як здзічэлыя, выйшлі з лесу,
Што вядома пра нас — варта жалю.
Хто не вывучыў продкаў лёсу,
той сучаснікаў не паважае.

Абыякавыя да даўніны,
не ашчаслівім нашчадкаў.
Але скарбы дзедаўскіх спадкаў
берагуць за душой курганы.

КАСЦЁР

Узляцеў у нябёсы касцёр.
Крылле сполахаў распасцёр
пад аблокі маёвых фарбаў.
Наша сэрца — ахоўнік скарбаў.

Не парадаваў іскраў град
дябе, мой па духу брат?

Апрытомнеў зноў краявід.
Уваскрэс наш касцёр, як прывід,
на кап'і алоўка, у пальцах.
Толькі памяці свечка паліцца.
На жалейцы душы іграе.

He даклічам грачынай зграі,
што ў паддашшы грэлася ўночы.
Прыб'ецца да іншага краю.
Уцяклі ад памяці продкаў,
што дабро бераглі на запас.

Як рукой дакраналіся сподкаў
i жагналіся, верылі ў нас,
што з паддашшаў сваіх без прычьшы
не разгонім вырай грачыны.

* * *

Што ты надумаўся мне падарыць?
Вылепі цемру знарок на двары.

Вылепі горад наш з гліны чырвонай
i прынясі мне запазухай
з дзікай альтанкай,
табой зачарованай,
з грушкай, засушанай насуха...

Новых завулкаў не натвары.
Вылепі з памяці,
мне падары.

Вочы твае прамянеюць вясной.
Хай бы мне пець захацелася зноў
у вечаровай тваёй цішыні.
Вылепі свет,
жыццё ў ім вярні.

У СУСЕДНІХ КРАІНАХ

У шляхотных настроях — адліга.
На балотных абшарах — таксама.
Каралева Польшчы Ядзвіга
за Ягайлу выходзіць замуж.

З Вільні ехаў жаніх у Кракаў.
З ім вялікае войска i світа.
Памірыўся часова Вітаўт.
А за войскам крук чорны кракаў,
прадчуваючы,
што браты
не вязуць між сабой дабраты.

Шлях у Кракаў з Вільні кароткі.
Жаніха апярэдзілі плёткі:
крываваты, брыдкі i варвар.
Апаганіць паганствам Вавель.

Князь прыехаў пакорны,
скароны.
Гэтак мала прагнуў —
кароны!
Прад каронай паклаў на вагі
жмудзь,
Русь Чорную i яцвягі.
Нашы продкі на тым вяселлі
мёд пілі,
марцыпаны елі.
Прапівалі мову Літвы,
не губляючы галавы.