Данута Бічэль-Загнетава - Загасцінец

Сагрэе поле
з блакітнага лёну світка.
Шчаслівыя вусны
глынуць баравога пітва.

Ca шляхоў Клімука — Кавалёнка
выткуцца два
паясочкі на скроні,
ад сонца намітка.

Спрытна падбрыкнеш зубрыкам
з маладога Жодзіна,
вымытая, што бабёр,
заўжды ў бягучай рэчцы.
Вушкі краіны —
нафтавыя вышкі Рэчыцы.
Вочы з драўлянай плахі,
у лёхах знойдзенай...

З роднага даху адпудзіць
няўдачы вясновы дым
i накіруе воблакі
па нябеснай вуліцы.
Воблакам снегу,
пленам дажджу ў цябе выліцца.
Промнем барвовым сардэчніку
i пачуццём маладым.

* * *

Пад малады цянёк бяроз
пайшоў мой загасцінскі лёс,
нічога не было нібы...
I статкі — шчырыя грыбы.

Ізноў вяртацца мне куды?
У згадках скачуць каля хаткі
праменных ранкаў парасяткі
i парасяткі — жалуды.

Кірмаш сарочы, ні граша.
Ды зразумела я не ўчора,
што бедная кішэнь — не гора.
Багата бедная душа.

Жабрак збірае праз жыццё.
А мой світанак быў харошы.
Купаю памяць у раскошы
да дна шляхоў прайграных дзён.

Снягоў адталых ручайкі
ці пеўнікі збудзілі ранне.
Асуджана на пакаранне
раскручваць долі ручнікі.

КАЛЯ ПОМНІКА ЯНКУ КУПАЛУ ЎГАРОДНІ

Каб ні кропелькі дня
ў прорву ночы не ўпала,
наш інстытут засланяў
ад непагоды Купала.

У Немане коней купалі,
a стрыглі вушамі вякі.
Барвовыя гваздзікі
ахоўвалі думы Купалы.

Табе экзамен здавала,
настаўнік строгі Купала,
за слова, скарб шчодры наш,
стаяць да апошняга тыдня,
пакуль не ўцалее наўсцяж
ні ценю адпетага злыдня...

Куды растрачана дужасць?
Колькі я тыдняў праспала?

Да памяці Вашай бяздушнасць
не даруецца, Янка Купала!

МАЦЕЙ БУРАЧОК

У Жупранах звоняць званы.
Ашмянкі плынь халадзее.
На чатырох вараных
вязуць Бурачка Мацея.

Якая высокая сіла
асвечвае сумны абрад —
сармацкі звычай ці сімвал?
Мужыцкі быў адвакат!

Ад Кушлян да Жупран
ціхія гоні ў скрусе.
З адкрытых сялянскіх ран
капае боль Беларусі.

На чатырох вараных
з чорнага шляху не збочыць.
А паабапал труны
гора аж слепіць вочы.

Колькі рабіў ён спробы
гора ўкінуць у лёх.
Чорнай хусцінкай жалобы
день на пагоркі лёг.

Слёзы пад вейкамі шорсткімі
у дзецюкоў, бы ў дзяцей.
Стаў перад суддзямі жорсткімі
павераным люду Мацей.

Скруціў ён сумную дудку,
балесна зайграў дудар
новаму веку пабудку
ад скляпенняў да хмар.

Сумленнем не пакрывіў.
У клетцы грудзей зацеснай
сэрду не стала крыві —
яно захлынулася песняй.

Рванулася на прастор
шукаць новай праўды-спакусы.
Мацей Бурачок не памёр,
бо выжылі беларусы.

У душах сыноў, дачок,
ад веку памаладзелы,
едзе Мадей Бурачок
на конях памяці —
белых.

ЖУПРАНЫ

Жупраны.
Адкрыюцца раны...
Раптоўна закрыюцца раны.

Жупраны —
ca шпілем падвоблачным побач
падземны палац шасцігранны.

Жупраны —
грудочак спакою вячыстага,
цемрай прыбраны.

Жупраны.
Тут бацька i брат.
У магіле тваёй сын Тамаш пахаваны.

Жупраны!
Змагацца пачаў Бурачок.
I суд не прайграны.

Жупраны!
Няроўна дзялілі,
далоў загрымелі тыраны.

Жупраны.
У чысты настрой апрануўся
народ абадраны.

Жупраны!
Світальныя песні паэта
на дудцы зайграны.

Жупраны.
Тут кожны яго зразумеў,

як даследчык старанны.

Жупраны —
узняты аратым руплівым
дзірван занядбаны.

Жупраны
мінулым, сучасным
i будучым векам абраны.
Свіраны,
Кушляны,
Жупраны!
Нябыт пакараны.

У КУШЛЯНАХ

Узышлі паэтавы гады
у кушлянскі вечар малады.
А на кожным дубе ёсць гняздо,
a ў гняздзе пяе віхураў сто.