Данута Бічэль-Загнетава - Загасцінец

Нецярпенне на брыве нажа.
Вера ў дзіва коннікам у мыле
свет замкне на сумным небасхіле.
А куды нам з вечарам спяшаць?

Між настылай літасцю дваіх
i пякучым сэрдаў адгалоскам,
як падсветкі восеньскім бярозкам,
грэемся на песнях крыжавых.

* * *

Журавінамі шчасце
паблісквае зрэдку.
Таямніца бяды
ззяе ў чортавым зрэнку,
дзе задымленым шкельцам
звераваты нячысцік
нашы ўсмешкі, як ніткі,
заблытаў калісьці.

* * *

Як ні стараліся мы прытуліцца,
нас адарвала бурай ад зямлі.
Каб нам перад нягодаю скарыцца!
I кубак пеннага жьшдя налі!.

Ноч певень разарваў на дзве паловы
i папрыклейваў да валовых рог...
Каб з нашай песні ды прапалі словы!
Ды лепш мы ix аб сценку, як гарох!

Абняўшыся, стаіліся ў гуморы.
I нас няма.
Ёсць навальнічны сон...
У сне пераўвасобіліся ў зоры.
I веюць скразнякі з усіх старой.

ЯК ЖА ТАК

Мы даўно не бачымся...
Аб'ездзіў
ты, спякотны, нетутэйшы,
нібы грэк,
сонныя гурты бароў-мядзведзяў,
табуны незацугляных рэк.

Церам, таямнічы, надвячорны,
пазалочаны электрыкаю зор,
ззяў, пасля парос калючым цёрнам,
громам скалануўся i замёр.

Яркаю вячэрняй зараніцай,
вышытай нябеснаю канвой,
мы маглі, абняўшыся, накрыцца,
ды ўзялі цябе дарогі
пад канвой.

За разважлівым пахмурным борам
ветах наш свяціўся,
аж самлеў.
Палі гусі-лебедзі за мора.
Вернуцца...
А ты не пасталеў.

Выюць сіверных вятроў ваўкі.
Толькі ва ўспамінах прыручаюць
дзве твае мужчынскія рукі
пудкага звярка майго адчаю.

Як жа так?
Быў брод праз рэчку плыткі,

ды ў глыбокі вір нас вывеў брод,
у якім жыццё прадзе дзве ніткі —
кожную на іншы калаўрот.

* * *

Я адна не хацела б вяртацца ў наш дом,
белы свет стане домам, а ложкам ралля.
Завуркоча са мной, бы з маланкаю, гром,
запалоніць самота душу спакваля.

Уваскрэснула. Мне берасцянка пяе.
Уцякаю ад пусткі ў абдымкі твае.
I прытомнасць губляю ў абдымках тваіх.
Ажываю знямоглая — мы не дваіх.

Паміж намі яна,
як нямая сцяна,
глухата...
Ды зялёная птаха ліста
прарываецца з цемры паўз ведер круты
ад цябе да мяне.
Наша крылле — лісты.

Абяцаў мне:
— Вярнуся з лістамі вясной.
Скамянею. А ты да бярозы хадзі,
на грудочак пяску галаву пакладзі
i парайся з грудочкам,
з бярозай — са мной.

Мы рассыплемся зеллечкам роднай зямлі
i спляцёмся карэннем глыбока на дне.
Толькі моцна да сэрца мяне прытулі
i змані, што адну не пакінеш мяне.

* * *

Хай выбухне усмешлівая міна
у знічцы, што скацілася з вачэй,
дзе ты дваіўся, грэўся,
дзе яшчэ
блукаеш, нібы шчасная правіна.

Нічога, што было, не будзе болей...
Не выйду золкам з маладой ракі.
Але прыкутая якой няволяй
мая слязіна да тваёй шчакі?

* * *

Мы напалохалі плоткаў
у звечарэлым возеры.
У кутку працавітых продкаў
ленаваліся аж да восені.

Выгнуў спінку бярозавы цень.
За денем ганяўся прамень,
такой жа сонечнай масці,
як лагодная маці.

Хлапчанём куляўся з пагорка
i цень надвячорка.
Дзень за лес уцёк праз платы...
I возера цемнаты.

Каршачок пацалункаў драпежны
сачыў за намі...
Розвіт, як мрок, непазбежны.
Мы разлучыліся самі.

* * *

Любоў знянацку апаліла сэрца.
Спяклася, нібы яблык на кастры.
Абвугленая костачка ўнутры...
Як прысак выстыне, а дзе пагрэцца?

Узнікнуў, нібы гром, што коціць грэймы
на голым небе
смутку наўпярэймы.
А неба блізка, як яго рукамі
не кратаеш... грымотныя плады —
любоў, нібыта ўбор з рачной вады.
I слёзы ліць па ёй, што грызці камень.

* * *

Ужо мы не наловім зораў
у студні досвіткаў на дне.
Яшчэ ў паўзмроку калідораў
ты не праходзь каля мяне.

Пара інтымнае навукі
мінула...
Глухне сэрда стук.
Ты не шкадуй слабыя рукі,
што не ў абдымках дужых рук.

Знясіленая да астатку,
шкалой нацешыцца не дам.
Яшчэ я выйграваю схватку
з паўночным небам сам-насам.