Данута Бічэль-Загнетава - Загасцінец

Жоўтыя кветкі бяссмертніку —
жоўцевы лек.
Зыркія барвы заходу
не зычаць бяды.
Дужым
гулы-ія гарцаваць
па хрыбтах дужых рэк.
Як абярнуцца ракой
да людской глухаты?

Прорва блакіту
віруе у зрэнках дзяцей
i разліваецца шчасцем
па ўсёй цемнаце.
Раптам
пачнецца адлік нашых дзён
ад каляд.
Што ні пагляд,
развіднеецца свой далягляд.

Вечар, нікім не прыдуманы,
дадзены нам,
я пералётнаму ветру
дарэмна аддам,
птаху аддам высокіх надзеяў пасеў,
божай кароўцы,
якую ніхто не пасе.

З твару світанак расцвіў,
хоць напіся вады!
Дзеці, не злуйце,
што вывела вас за руку:
вось пералескі, прасторы,
гушчар лазняку...
Толькі прырода
аддадзена ўсім назаўжды.

Боль да вытокаў вяртае,
як род уцалеў.
Рана, мой сын,
з непапраўнай бяды пасталеў...
Гора прагнала шпакоў-спевакоў ca двара.
Шчасцейка — знічка.
Доля людская — зара.

* * *

Пакручуся яшчэ, дзе світае святло.
Для вачэй несвядомых ратуй мяне, божа!
Следам за дзедам адкладу падарожжа.
Перастану трымацца, як разам было.

Перад ім апраўданне —
жыву як найгорш.
Між няздатных гібею слабой небаракай.
Сцісне сэрда заплакаць —
хоць дзе буду плакаць.
А навошта сляза?
Супакойвае ўсё ж!

Двайнічок — узвей-вецер
са мной пагалосіць.
Неспатольная мара — віднецца сасной.
Падарунак, што вечар маўклівы прыносіць,
як абразу прыму — а навошта адной?

Урачыста прыкленчу на нашу мяжу,
дзе заўчасныя выспелі барвы граніту.
У спрадвечны спакой маладога забыту
беспрасветнаму небу адкрыю душу.

Не прачнецца жаданне збудзіць перапёлку,
напалохаць чарнявага ў лузе грака...
Да зямліцы прыгне мяне, хісткую зёлку,—
патрымаю галоўку зямлі на руках.

На сумежак хоць перыйкам,
гускі, прыляжце!
Палі ценем — i люшку зары зачыняць...
Казытнуў вочы зайчык праменьчыкам шчасця.
Па спрадвечным дунаі плыве зайчаня.

* * *

Hi да чога не здатная я.
Сэрцы раіліся ўчора.
Гора ўспрымаю за гора.
Знікла мая апора.

Ранак — выпадкам госць.
— Як табе йдзе?
— Як ёсць.
Апроч таго, што няма,
рады даю сама.

Цвёрды жыццё арэх.
Перажыла свой грэх.
Ррыгожым рабіць грахі.
Хто прывязе два мяхі
бульбы мне на зіму,
буду маліцца таму.

Высыплю словы ў раллю.
Радасці з ix не ўяўлю.
Нават ад словаў пустая,
нібы святая...
Світае
вечар маёй галавы.
Ясна — хто я, а хто вы.
Чым жыла я раней,
сцяміла...
Той стаў радней,
хто не ратуе мяне.

Шчыра прытуліцца Бонка.
Чуе, нібы перапонка.
— Бонка, а дзе наша зло?
Выгарала святло
з вачэй...
Змяркаецца неба.
I шкадаваць не трэба.

* * *

Дзе сонныя бусляняты
спавіты полкамі хмараў,
дзе прарастаюць зярняты
надзеі сярод папараў,

празрыста, ясна, двурога
маладзік авечкі пасе,
ніхто не чакае нікога,—
там буду я, нібы ўсе.

Там, уцякаючы ў морак,
губляе жар-птушка пер'е.
Самота воддаль ад зорак
плыве па моры бязмер'я.

Неба напіўшыся, коні
сходзяцца ў гай, нібы ў церам,
накрыўшыся волкім денем,—
ніхто ix у стайню не гоніць.

А сонца расчэсвае дым,
у кожным куточку свеціць.
Не трэба на свеце тым
начаваць каля смерці.

* * *

Я вінавата, што зіма ўрадзіла,
што ёсць у бедных прадчуванне дзіва,
што ў лютым у вясковых адпачынак...
Хацелі хлопчыка,
з'явілася дзяўчынка.

А тата маме кажа:
— Быт наш зрэбны,
I вельмі нам араты быў патрэбны.
A ўжо ж як нарадзілася дачушка,
хай апалае словы ў апалушках.

Святую справу ўпадабала гэтак,
што апалала ў апалушках дзетак.
A занядужаў родны чалавек,
сушыла зелле, безнадзейны лек.

Самота-стома чарней, чым сажа.
А мела шмат сябровак, аднадумак.
Сяброўкі ўгору не падносяць сумак.
I без любові жыць на свеЦе як жа?

I дзетак вабіць у блакіт-бязмежжа
ад хаты-казкі пакаці-гарохам.
I скрыпка на чужым вяселлі рэжа.
I рохкае пятак зямлі, як рохкаў.

* * *

— Паглядаю на цябе,
не затлумленую справай.
Скінула маску,
голас не свой.
Коцяцца словы
на долі сувой
i заціхаюць
між часам i явай.