Данута Бічэль-Загнетава - Загасцінец

— Быць чалавекам
ясная нагода
i няшчасным быць...
Жанчыне тым болей...
— Паглядаю ў твае вочы,
так пакрыўджаныя доляй,
набрынялыя скрухай
высакоснага года...

— Ды не скрухай, а думкай
над жыцця загадкай:
чалавек шчаслівы,
як дымок над хаткай,
развяселены пагодай,
у нябёсы рвецца...
I чаму няўдачы
робяць чуйным сэрца?

* * *

Так прыгнула мяне
да гаркавай кары,
да гарбатай гары
гэта пустка ўнутры.

Мне пад ногі падкінь
кладку гнуткай ракі,
дзе жарства, нібы шоўк,
мой сынок-веташок.

Мой сынок — белы свет,
мой заступнік ад бед,
мой вясковы, як дзед,
як яго запавет.

Палатніну страхі
нацягні ў два пругі.
З-пад грымотнай дугі
плешча сэрца тугі.

Без надзеі не кінь,
сонда дзённае — сын
i світальнае — сын.
На ўсе сонцы — адзін.

* * *

Спелых жытоў пазалота
на незагойныя раны.
Луг для ласкі вачэй абраны.
Сцежка мая — адзінота.

Красак i промняў яснота.
Нёман у сонечным німбе.
Куды плыве па бяздомным небе
хмарка мая — адзінота?

Было сябровак няшмат.
Цяпер нават кум i сват
адну абмінаюць мяне...
А чаму так,
ойча мой — смутак?

Да кураводкі-хаціны
пад саламянае крылле,
да літасцівага сэрца Марылі
тулюся ў ліхія гадзіны...

Хто мя.не зноўку верне
ад стомы, глушэння віны,
на вольную волю ў чатыры сдяны?
Праца — маё збавенне.

Адпетыя песні-кароўкі
з прорвы нап'юцца вады.
Вазьміце з сабою мяне хоць куды,
хмаркі — мае сяброўкі.

* * *

Дзён запалкі намоклі,
расамахі-нядзелі
i здранцвенне дашчэнту з'ядуць.
Перавяліся на свеце зладзеі,
часу-грошай даўно не крадуць.

Сонца ўсход нам прыспешвалі ружы.
Да вачэй мяне выганіць страх —
да святой прастаты,
што знарок не варушыць
порах словаў забытых... i прах.

Маладыя пачуцці жыўцом зацугляны.
Гол ад зор у вачах заглушы,
родны край — ты адзіны мой верны каханы!
Шчодра чэрпаеш сілы з душы.
Ды табе толькі прагну ў любові пр
ызнацца,
хоць гірызнанне — заезджаны конь;
навальніца i лек — ачышчальная гіраца,
лёт на сёмае неба i скон.

У чатыры сцяны зачынюся ахвярна.
Апаўночы ў застылую глуш
з нетраў едзе па грэблі загублены марна,
неаплаканы прывід — мой муж.

* * *

Ведаю ўсё i як быццам нічога.
Болем істоту запоўніла ўчора.
Шкода чужой мімалётнай навукі:
моцна трымацца, узяць сябе ў рукі.

Як утрымаць збунтаванае мора
слабым рукам?
Але не пратэстую.
Свет цэлы быць вінаватым не можа,
то вінавачу дачушку, матулю.

Ноччу бяссоннай буру ўтаймую...
Зойдуць сябры — мала ix засталося
у пасівелым гаёчку валосся.
Навідавоку сяброў не сумую...

Ды зацяжною гульнёй у маўчанне
звязаны, слова баімся пустога...
Шмат што сказалі б, не скажам нічога.
Болем ачышчаны, лепшымі станем...

Рупнасць у нас неспадзеўкі разбудзіць,
часта пастукаўшы ў бубен палёгкі
шротам дажджынак, дождж касавокі...
Дожджык сляпы.
Дзеці мы — людзі.

Птахі мы — людзі.
Да голлечка промняў
цягнемся слабым даверлівым крыллем.
Хмараў галінкі сонца адкрьглі —
болем знявечаны, болю не помнім.

* * *

Куточку продкаў не сплачу даўгі.
A Нёман роспачы заліў лугі.

Забавіўся ў гасцях мой дарагі.
А Нёман роспачы заліў лугі.

Вядуць няўцямна ногі да магіл.
А Нёман роспачы заліў лугі.

Сабак майго чуцця — на ланцугі.
А Нёман роспачы заліў лугі.

Душа буслом на шчырыя кругі.
А Нёман роспачы заліў лугі.

A людзі на пасадах — як стагі.
А Нёман роспачы заліў лугі.

* * *

Вусцішна раптам застацца
між снежнай ясноты
Белым суквеццем абсыпаў яліны мароз.
Зорка радзімы i зорка маёй адзіноты —
ззяе палярная зорка на ўскрайку нябёс.

Сэрца начы
з прадоннем тугі прымірыла.
Лечыць нянавісць.
Загойвае солад надзей.
Покуль дадому вярталася,
пагаварыла
з ціхімі зорамі,
нібы з вачамі людзей.

Золкай пагодай шчырэлі
пагоркі i долы.
Нібы мужчына,
стаў ветлівым бор малады.
Колам за бор зачапіўся мой вечар вясёлы,
інеем глістым струсіліся
з голля гады.