Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Крыху адкашляўшыся, ён адчуў палёгку. Перавёў запалёны погляд воддаль, на вуліцу, і сядзеў, асьцярожна дыхаючы, баючыся зноў разварушыць казурку. Бярозавыя верхавіны ўжо блішчэлі кожным лісьцікам на сонцы, камялі ж яшчэ заставаліся ў цені. Удалечыні, у прыцемку ходніку, бачылася фігурка, якая спачатку нагадвала яшчэ адзін камель на павароце дарогі, але неўзабаве, праз рэзкія рухі і хуткае набліжэньне, склалася ў чалавека. Прыгледзеўшыся, Рыгор пазнаў чорны строй спэцназаўца. Ён адрэагаваў імгненна: сьлез са стольца і прысеў на кукішкі. Потым асьцярожна выбраўся з будкі, стараючыся не расчыняць дзьверы шырока, і, прыгнуўшыся, пабег да Лявона.

– Хаваемся! Гэтая пачвара высачыла нас!

Лявон устаў зь зямлі і масьціўся нешта сказаць, але Рыгор, не слухаючы, пацягнуў яго за руку ў гараж. Зачыніўшы браму, ён навесіў на яе знутры тоўсты жоўты замок і павярнуў ключ.

– Якая яшчэ пачвара? Хто нас высачыў?

– Той спэцназавец! Ідзе сюды. Так: сядзім ціха, напагатове, але першымі не страляем, – Рыгор выцягнуў аўтаматы з-за халадзільніка і падаў адзін Лявону.

Яны затаіліся: Рыгор сеў у фатэль і накіраваў рулю на браму, а Лявон апусьціўся на падлогу, прыхінуўшыся сьпіной да варштата. Лявон усьміхаўся, ён у чарговы раз пацешыўся сваім успрыманьнем Рыгоравай мовы: на слове «пачвара» ён уявіў сабе гэтую пачвару, нейкага гарбуна з гнілымі зубамі і пакрытым лішаём тварам. «І калі я навучуся разумець ягоныя мэтафары?» Жалезная ножка варштата непрыемна халадзіла скуру, і Лявон спытаў, ці ня бачыў Рыгор ягоную кашулю. Рыгор не адказаў.

– Чаму нам проста не забіць яго? – зь цішыні і цемры Лявон перайшоў на шэпт.

– Зараз убачыць, што нас няма, дый сыдзе. Лепш абысьціся бяз трупаў.

– Цікава, як яму ўдалося нас высачыць?

– Халера яго ведае! Хтосьці здаў мяне.

– Можа, гэта твой дзядзя Геня? Мы ўчора па шляху больш анікога ня бачылі, – Лявон з бульканьнем уцягнуў у сябе сусьлі.

– Я заб'ю яго, калі гэта ён. Усё! Ціха.

Яны змоўклі. Стала чуваць, як гудзе пад стольлю муха. Створкі брамы ўверсе прымыкалі адно да адной ня шчыльна, і адтуль пахільна ўніз падаў пляскаты і паслаблены промень сонца. Праз промень павольна праляталі і ўспыхвалі пылінкі, і раз-пораз чорным мэтэорам праносіліся муха. Ціха адчыніўся халадзільнік, асьвятліўшы гараж сваёй жоўтай лямпачкай. Рыгор нешта нячутна перасоўваў унутры, адкідаючы на сьцяну вялізны цень. «Быццам ля вогнішча сядзім», – падумаў Лявон. Зь лёгкім кароткім скрыгатам Рыгор адкаркаваў бляшанку з аліўкамі і падаў яе Лявону. Ягоныя вочы загадкава бліснулі ў сьвятле халадзільніка. Лявон сунуў пальцы ў бляшанку і ўхапіў мокрую аліўку. Пакуль ён спрабаваў яе разгледзець, колькі ледзяных кропель расолу ўпалі яму на грудзі. Лявон пасьпяшаўся адправіць аліўку ў рот, але не глытаў, перакочваў яе і грэў. Рыгор адпусьціў дзьверцы халадзільніка, і яны зачыніліся, глуха цмокнуўшы.

Неўзабаве звонку пачуліся стукі. Мабыць, спэцназавец грукаў у дзьверы гаражоў нагой або прыкладам. «Шукае незачынены гараж. Вось дэбіл», – усьміхнуўся Рыгор, ловячы ў бяляшанцы сьлізкую аліўку. І адразу ж яму стрэльнула: на ўсіх гаражох звонку вісяць замкі, а на ягоным – не вісіць! Так зглупіць! Зрэшты што ён мог? Як, знаходзячыся ўнутры, навесіць замок звонку? З прыкрасьці яму закарцела разнасьцежыць браму і разьвязаць праблему доўгай аўтаматнай чаргой. Але памяркоўнасьць перамагла: пакуль ён стане расхінаць браму і выскокваць, у спэцназаўца будзе выдатная мажлівасьць прыцэліцца. Лепш сядзець на месцы.

Стукі набліжаліся. Цяпер было слыхаць нават крокі цяжкіх ботаў па зямлі. Вось пачуўся ўдар у дзьверы Рыгорова аўдыё-гаража. Крокі. Рыгор і Лявон напружыліся. Спэцназавец грукнуў ботам у браму (па глухому гуку зразумелася, што гэта не прыклад, а менавіта бот), замок ляснуў, промень сонца са шчыліны тузануўся і захістаўся. Крокі аддаліліся. Здаецца, спэцназавец быў ня надта кемлівы і не зьвярнуў аніякае ўвагі на немень замка. Ён пайшоў назад, стукаючы ў дзьверы гаражоў ужо па другім баку двара.

– Сапраўдны паўдурак, – прашаптаў Рыгор. – У школе дрэнна вучыўся. Сэнсу вось так ботам стукаць? Чаго ён хоча дамагчыся?

У горле зноў пачала скрыжавацца казурка. Нахінуўшыся так, што грудзі ляглі на калені, і заціскаючы рот далоньню, ён змагаўся з прыступам, але вытрымаў нядоўга і пачаў ціха кірхаць. На ўдачу спэцназавец адыйшоў ужо далёка і не пачуў.

Пасьля таго, як звонку сьціхлі і крокі, і стукі, яны дзеля надзейнасьці яшчэ хвілін дзесяць нерухомелі ў цемры. Рыгор дапіваў апошнюю бутэльку піва, пакрысе спакайнеючы. Упэўніўшыся ў бясьпецы, ён узгадаў сваё адкрыцьцё, і ў параўнаньні зь ім пагроза спэцназа здалася яму сьмешнай і шчасьлівай.