Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– Ха. Калаш нічым не сапсуеш! Гэта табе не гадзіньнік зь зязюляй. Зь ім на’т у ванну можна кунацца, не зламаецца, – Рыгор ужо зьеў бадай усю каўбасу, але было відаць, што ён не наеўся. – А ты чаго не ясі? Добра, на потым пакінем.

Рыгор дапіў сок, узяў у зубы адну вафлю, а астатнія разам з рэшткамі каўбасы сунуў у торбу. Торбу закінуў за сьпіну, пас аўтамата надзеў на шыю і ўстаў.

– Дзе тут сьметніца ў іх? Мяшок выкінуць.

Лявон таксама ўстаў і агледзеўся. Найбліжэйшая сьметніца, чыгунавая, памаляваныя ў зялёны, віднелася перад уваходам у банк. Яны рушылі.

Спыніць іх ніхто не спрабаваў, хоць Рыгор быў гатовы да таго, што ахова, убачыўшы па відэакамэрах узброеных людзей, выскачыць на абарону. Яны бесьперашкодна дасягнулі сьметніцы, у якую трапна паляцеў пусты пакунак з-пад соку, і спыніліся каля люстраных дзьвярэй. Рыгор яшчэ раз прачытаў працоўны расклад, які паведамляў, што ўва Ўпраўленьні сёньня выходны, але цалкам надзеі не адымаў, адсылаючы да Апэрацыйнае залі ў цакалёвым паверсе. Рыгор на ўсякі выпадак патузаў клямкі, але марна. Пераглянуўшыся, яны вярнуліся мостам назад, спусьціліся лесьвіцай і прайшлі паўз зялёнага рашэцістага плота, які бараніў стаянку інкасатарскіх аўтобусаў, таксама бязьлюдную.

Шыльда каля ўваходу ў Апэрацыйную залю даканцова адабрала надзею: сёньня, у нядзелю, быў абсалютны выходны. Рыгор адразу адчуў, як ён стаміўся за гэтыя содні, якая потная ягоная суколка, як далёка вяртацца дадому і якая цяжкая торба. Зірнуў на Лявона. Той вінавата разглядаў свае туфлі, чорныя, пыльныя, з вострымі насамі. Рыгор перадужыў сябе і мовіў з аптымізмам:

– Ну, што рабіць... Раз ужо так выйшла, дык пойдзем сёньня ў лазьню!

Лявон задумаўся, ці хочацца яму ў лазьню. З аднаго боку, абмыць зь сябе пыл, бруд і стомленасьць колькіх дзён, а з другога боку – зноў далёкая дарога, нячыстая кафляная падлога ў распранальні, цялесна-мясная шматлюднасьць. Ён ужо пачаў быў адкрываць рот дзеля адмовы, як раптам Рыгор, мабыць, дзеля ачысткі сумленьня, пацягнуў дзьверы Апэрацыйнае залі на сябе, і яны адчыніліся. Рыгор кінуў на Лявона агністы погляд і ўвайшоў, прытрымаўшы дзьверы перад сябрам.

Яны апынуліся ў невялічкім тамбуры са сьценамі, абклеенымі аб'явамі, сьпісамі паслугаў, рэклямамі ўкладаў і плянам пажарнае эвакуацыі. Праваруч стаяла празрыстая будка вахтара і круцёлка, за якой віднелася лесьвіца наверх; налева цягнулася сумная доўгая заля, запоўненая па абодва бакі кабінамі касіраў, з драўляным аздабленьнем унізе і шклянымі перагародкамі ўверсе. Рыгор кіўнуў Лявону на залю, але адразу ж падняў паказьнік, быццам узгадаўшы нешта. Ён высунуў з торбы дзьве зімовыя вязаныя шапкі з прарэзанымі на вочы дзіркамі – адну чыста белую, а другую цёмна-сінюю, з блакітнай паласой. Рыгор надзеў белую шапку, а сінюю падаў Лявону.

Шапка прыціскала нос, замінала дыхаць. Лявон пацягнуў яе ў адзін бок, у іншы, спрабуючы знайсьці зручны начэп. Яны ўвайшлі ў залю, пануры казённы выгляд якой трохі ўпрыгожваўся пухлявай скураной канапай ля ўваходу. У зале не было нікога: ні аховы, ні наведвальнікаў, ні касіраў, і Рыгор у чарговы раз парадаваўся шчасьліваму супадзеньню, якое прывяло іх сюды менавіта ў нядзелю.

– Здаецца, сёньня выходны на’т у аховы, ніхто нас не сустракае, – сказаў Рыгор напаўголасу. – І слушна, трэба ж ім калі-нікалі мыцца!

У гэты момант у адной з бліжэйшых кабін яны ўбачылі чалавека – да гэтага ён сядзеў на кукішках, а зараз выпрастаўся. Злодзеяў ён не заўважаў, стоячы да іх сьпіной і корпаючыся з чымсьці ля шафы. Лявон і Рыгор, не змаўляючыся, рушылі да яго. Лявон зьняў аўтамат з засьцерагальніка і перасмыкнуў засаўку: гук выйшаў гучны і звонкі. Служка павярнуўся да іх, ён трымаў у руках кубак і лыжачку – відаць, ён заварываў гарбату.

– Ня рухацца! Гэта рабаваньне! Дзернешся – застрэлім! – заравеў Рыгор і пагрозьліва патрос аўтаматам.

Служка імгненна зноў прысеў на кукішкі, зьнікшы з вачэй. Пачуўся войк і звон разьбітага парцэляну, мабыць, ён выпусьціў кубак і апёкся кіпенем.

– Вось пачвара! Ён зараз там на сыгналізацыю пацісьне! – Рыгор адставіў правую нагу назад і, трымаючы аўтамат ля пояса, націснуў на цынгель. Нічога не адбылося.

– Ты, пэўна, забыўся пра засаўку і засьцерагальнік, – заўважыў Лявон. – Пагодзь, зараз я паспрабую.

І ён паспрабаваў. Гэта было падобна да жаху маланкі наўпрост яму пад ногі! З грукатам і агнём аўтамат ірвануўся зь ягоных рук; пырснулі ўва ўсе бакі аскепкі шкла і тынкоўкі са сьценаў. Лявон пасьпяхова пусьціў курок і стаяў, аглушаны.