Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Рыгор зарагатаў і выказаў поўную згоду з маёй палітыкай. Ён пашукаў яшчэ жукоў, але не знайшоў. Гэта было нядзіўна, бо я зьбіраў іх і дэпартаваў два разы на дзень, ураніцу і ўвечары.

– А ці ня брыдка іх вось так у рукі браць? – спытаў Рыгор.

– Што брыдкага. Божую кароўку трымаў у руках? Аднолькава, толькі тыя ў крапінку, а гэтыя ў паласу.

Жук падціснуў лапкі і прыкінуўся памёрлым. Я аднёс яго да плота і махнуў Рыгору рукой, каб падыйшоў. Побач з каларацкай тэрыторыяй расла сьліва, крывая, сукаватая, але шчодрая. Сьліў было мноства, да тога сасьпелых, што яны нават лопаліся, паказваючы далікатную жоўтую мякаць. Мы з Рыгорам набралі поўны падол майго фартуха.

– Ну, што яшчэ нам можа спатрэбіцца?

– Як што? Сьліўкі ды пара бульбачак? І ты мерышся мяне гэтым накарміць? – жартоўна абураўся Рыгор. – Раз ужо запрасіў на абед – дык сабірай на стол па поўнай праграме!

Пажаданьне Рыгора мяне незвычайна пацешыла – заўсёды прыемна, калі твае стараньні камусьці карысныя. Мы прачасалі ўвесь агарод, паціху напаўняючы зялёнае эмаляванае вядро. Радыска, зялёная салата, зялёны лук, салодкі перац, кроп, маленькія баклажаны, вострыя вусікі часныку. У шклярніцы з памідорамі Рыгор доўга ўдыхаў водар таматавых сьцяблоў і лісьця – маўляў, гэта ягоны ўлюбёны пах пасьля паху бэнзіну. Жоўтыя і чырвоныя памідоры, квяцістая капуста, тонкая маладая морква, бурачнае бацьвіньне і тоўсты жмут шчаўя.

Колькі гадзін запар мы абедалі, уладкаваўшыся ў пакоі папярэдніга агляду, абсталяванага водаправодам, ракавінай, шафкай з посудам і электрапліткай. Я не сьпяшаючыся гатаваў, Рыгор еў, запіваючы півам, а я цадзіў сьпірт з чорнай парэчкай і глядзеў, як ён есьць. Потым браўся за наступную страву. Рыгор і сам быў бы ня супраць прыгатаваць штосьці, але нават ня пыкнуў пра гэта, назіраючы за маімі да дзівацтва мэтадоўнымі дзеяньнямі. Прыкладам, нашаткаваўшы моркву, я адразу ж мыў ножык, выціраў яго рушніком і клаў дакладна на тое ж месца, дзе ён ляжаў спачатку. Калі на стол каля электрапліткі капаў гарачы алей, то я адразу ж прамакаў пляму сурвэткай і выкідваў яе ў сьмецьцевы мяшок. Рыгор зрабіў выснову, што я крыху дзівак, але бяскрыўдны. Было ўтульна. Патроху Рыгор разгаварыўся пра сваё жыцьцё, стаў расказваць пра сваркі з татам, пра мару купіць кватэру, пра лазьню, пра працу. Я схіляўся над электрапліткай, перагортваў на патэльні лустачкі баклажанаў, пасыпаў іх цёртым часныком і слухаў. У перапынках паміж стравамі мы елі сьлівы зь зялёнага плястмасавага тазіка, і я мыў посуд.

– Што за пункцік у цябе, Піліпу? – ня вытрымаўшы, спытаў Рыгор. – Потым посуд вымыеш! Апачні! Я магу ўсё з адной талеркі есьці, яшчэ смачней будзе. Мы ж не ў рэстарацыі. Першы раз у жыцьці бачу такую прагу да парадку!

– Разумееш, Рыгору, – язык у мяне ўжо трохі заплятаўся, – У маім жыцьці ёсьціка прынцып. Думаю, што не адкрыю табе сакрэту, сказаўшы, што ўсе мы сьмяротныя. Больш таго, сьмерць можа наступіць у кожны момант. Ці не?

– Глупства! – палічыў за патрэбнае не пагадзіцца Рыгор, каб падцяпліць мае прызнаньні спрэчкай. – Вось мы сядзім у цябе ў рэгістратуры, і што з намі можа здарыцца?

– Ня будзь гэткім наіўным. Ты, да прыкладу, можаш задушыцца сьлівай. А я магу спатыкнуцца і паваліцца, стукнуўшыся скроняй аб кут стала. Ці будынак можа абрынуцца. Бо бываюць выпадкі, калі будынкі бурацца. Бачыш тую расколіну на сьцяне? Дык вось: цалкам упарадкаваўшы свае справы і дзеяньні, я заўсёды гатовы да сьмерці. Яна ня можа засьпець да мяне зьнянацку, бо пасьля мяне ў кожны момант застанецца максымальна мажлівы парадак.

– Трызьненьне нейкае, – Рыгор патрос галавой і колькі імгненьняў нават ня ведаў, з чаго пачаць пярэчыць. – Ну першае, верагоднасьць задушыцца або стукнуцца скроняй такая малая, што на яе можна плюнуць!

– Кінь! Па-твойму, людзі не паміраюць? – Я зрабіў шматзначную паўзу. – Верагоднасьць не занадта вялікая і знаходзіцца ў разумных межах, згодны. Менавіта таму я не адмаўляюся цалкам ад усялякіх дзеяньняў і на’т складаю на будучыню некаторыя пляны. Напрыклад, гадую гародніну.

– Ну добра, дапусьцім. Але якая табе наогул справа да таго, парадак застанецца пасьля тваёй сьмерці або бязладзіца? – усклікнуў Рыгор, трасучы перад сабой расчыненымі далонямі. – Цябетака ўжо ня будзе!

– Гэта пытаньне ахайнасьці. Мне агідна думаць, што пасьля мяне застануцца нямытыя талеркі, да прыкладу. Ты ж ходзіш у лазьню? Быць брудным агідна, так ці не? Вось і тут тое самае.