Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Мы прайшлі ў рэгістратуру. Там я абсталяваў сабе рабочае месца, аблюбаваўшы сама шырокі стол і вялікую шафу са скрынкамі для картак, у якіх я захоўваў дробныя запчасткі, правады і радыёдэталі. На стале стаяў вялізарны паўразобраны магнітафон, гарэла электрычная лямпа, накіраваная на ягоныя вантробы, дыміўся паяльнік.

– Бабіны круцяцца, а гуку няма, – патлумачыў я. – Яшчэ не разабраўся дакладна, у чым справа. Здаецца, узмацняльнік згарэў, прытым адразу абодва каналы.

– Ну нічога, разьбярэсься! Дзе ты гэты фартух адкапаў? Ты ў ім са сваёй барадою да нейкага манаха падобны, – засьмяяўся Рыгор.

– Гэта каб ня пэцкацца. Ты б бачыў, які ён быў пыльны, гэты бабіньнік, калі я яго са склепу выцягнуў.

Я падняў з падлогі кардонавую скрынку з двума дзясяткамі бабін і паставіў яе на суседні стол. Рыгор падыйшоў і стаў перагортваць бабіны, чытаючы напісы на іхніх тарцох.

– «Зімовы шлях», «Прыгожая млынарыха», «Лясная музыка», «Рамансы Рахманінава»... Мда, усё зразумела. «Каханьне паэта», «Лебядзіная песьня»... Дарма стараесься, Піліпу! Як ты гэта слухаць потым будзеш? Гэта ж немажліва, суцэла песьні. Кідай гэты бабіньнік! Купі лепш звычайны плэер, а я табе сур’ёзных дыскаў цэлы вагон адгружу.

– Дык я ня дужа ў музыцы знаюся, – паціснуў плячыма я, – Магу і песьні паслухаць. І наогул, справа ня столькі ў музыцы, столькі ў тым, што мне проста падабаецца рамантаваць магнітафоны. А калі ўжо зусім шчыра, дык я толькі праз гэта сюды і ўладкаваўся.

Рыгор ня слухаў і працягваў калупацца ў скрыні, яму было цікава, што яшчэ адшукаецца ў гэтай дзіўнай музычнай падборцы. Нарэшце ён знайшоў нешта падыходнае для сябе:

– Глядзітка, «Песьня пра зямлю» з Гарэнштэйнам! Як яна сюды трапіла? Для цяжарных мала падыходзіць...

Ён выцягнуў бабіну ў падвойным сінім пакунку і сеў на столец, разглядаючы яе. Спытаў у мяне, ці няма чаго пад'есьці. Я прапанаваў прыгатаваць салацікаў або насмажыць бульбы, а для апэтыту па чарке сьпірту перад ежай – ён захоўваўся ў мяне дзеля мыцьця кантактаў, і, паводле маіх слоў, быў цалкам ядобны. Але Рыгор адмовіўся і ад сьпірту, і ад бульбы, спаслаўшыся на нястачу часу. Ён сказаў, што меў на ўвазе чыпсы ці якія пернікі, каб ня трэба было гатаваць. Я разьвёў рукамі.

Мы выйшлі ў вестыбюль паглядзець, ці ня скончыўся дождж. Ён прыкметна сьціх, і на асфальце ўжо не было бурбалак, толькі хуткія канцэнтровыя колцы. Рыгор дастаў са свае торбы бутэрброд з сырам і прапанаваў мне, але я адмовіўся. Перажоўваючы хлеб, Рыгор задумаўся і напружана пазіраў у вакно, на парк.

– Па-ранейшаму аўтарэмонтам займаесься? – падтрымаў я размову, – І па-ранейшаму ў лазьню па суботах?

– Так, усё тая ж халера... – разгублена адказаў ён, думаючы пра тое, што кожная прамаруджаная хвіліна ўсё больш павялічвае мажлівасьць разьмінуцца зь Лявонам. – А ты чаго на лазьні не зьяўляесься? Наогул мыцца перастаў?

Я расказаў яму, што жыву цяперака тут, пры радзільне, у адным зь невялікіх пакояў для персаналу. Перабраўся. Бо вельмі няблізка было з Чыжоўкі сюды на працу хадзіць. Затое цяпер у тую лазьню, упадабаную, стала далёка, хаджу бліжэй, на вуліцы Дэкабрыстаў. Яно вядома ня тое, але марнаваць паўдня на дарогу занадта стомна. Рыгор паківаў і нарэшце напаўголасу выказаў тое, што яго хвалявала:

– Дзе ж мне зараз шукаць Лявона? Пакуль я тут хаваўся, мы маглі разьмінуцца. Ён хлопец дзіваваты, мог і пад дажджом ісьці.

– Лявон? Дзіваваты? Ці ня той гэта Лявон, што ў мінулым годзе ў мяне практыку праходзіў, студэнт? Я тады яшчэ на тэлефоннай станцыі працаваў.

Я апісаў Рыгору Лявона, і ён ажыўлена пацьвердзіў – той самы!

– Ня ведаеш, дзе яго знайсьці?

– Ён нешта казаў, што жыве на Жудро, у цётачцы. А вучыцца на палітэсе, дакладна, але ня памятаю, на якой спэцыяльнасьці. Навошта ён табе? Таксама аркестрамі ўсякімі захапляецца?

– Кшталту таго.

– А навошта вам ля мэдінстытута ўздумалася сустракацца?

Рыгор адказваў невыразна і неахвотна, і я тактоўна спыніў роспыты. Але тут Рыгор сам абмовіўся аб тым, што дзьве з паловай гадзіны прачакаў Лявона. Я засьмяяўся і запэўніў яго, што той пераблытаў дні.

– Ён няўважлівы жудасна! Вось пабачыш, потым апынецца, што ён чакаў цябе або ў пятніцу, або ў нядзелю. У першы жа дзень практыкі спазьніўся на паўдні і гаворыць – праспаў. А аднойчы, памятаю, ён заснуў у апаратнай, неўпрыкмет, і я выпадкова яго зачыніў, калі дадому сыходзіў. Прыходжу раніцай, а ён яшчэ сьпіць, чуеш? Ніколі гэткіх саньлівых людзей не сустракаў! Потым патлумачыў мне, што прачнуўся, дзьверы адчыніць ня здолеў, і лёг спаць зноўку. Але я яму ня веру, хутчэй за ўсё, ён і не прачынаўся нават. Інакш мог бы патэлефанаваць, ці праз вакно выбрацца. Падумаеш, другі паверх.