Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Суботняй раніцай, а палове дзясятай, Рыгор ужо набліжаўся праспэктам Дзяржынскага да банку. Учора ён знарокам крыху раней лёг спаць і зараз, нягледзячы на доўгі шлях ад хаты да банку, пачуваўся сьвежа і бадзёра. Наблізіўшыся да вялізарнае будыніны, абкладзенае шэрым гранітам і люстраным ішклом, з калёнамі, аркамі, лесьвіцамі, тэрасай, мастком, і пераканаўшыся, што перад ім запраўды банк, Рыгор парадаваўся шчасьліваму выпадку, дзякуючы якому ён колькі гадоў таму праходзіў міма па нейкай справе ды запомніў гэтае месца. Акрамя таго, як і казаў Лявон, банк выявіўся ня проста банкам, а Менскім Упраўленьнем, што перавышала ўсе чаканьні Рыгора. Галоўны ўваход зьмяшчаўся на другім паверсе, і ад праспэкта, які праходзіў па насыпу, да яго вёў мост, злучаны з доўгай тэрасай уздоўж будынку. Тэрасу нёс на сабе фасад цакалёвага паверху ў форме паўкруглых аркаў, а верхняя частка пабудовы хавалася за суцэльнай сеткай люстраных акенцаў, што замінала падлічыць дакладную колькасьць паверхаў. Пад мостам знаходзілася абгароджаная зялёным мэталічным плотам стаянка бадзёра-жоўтых інкасатарскіх аўтобусаў. Аўтобусы таксама парадавалі Рыгора – яны недвухсэнсоўна паказвалі на блізкасьць залатых зьліткаў і грашовых пачкаў.

Рыгор прышоў на паўгадзіны раней дамоўленых дзесяці, каб паназіраць, хто будзе ўваходзіць у банк, і супол нясьпешна падсілкавацца перад рабаваньнем. Ён разьмясціўся на парослым траўкай схіле непадалёк ад моста, тварам да ўваходу ў банк. Раскрыўшы сумку і пакапаўшы рукою паміж аўтаматамі ды патронамі, ён дастаў пакунак аўсянага печыва і бутэльку «Сябра», ў якой яшчэ захавалася прахалода. Праз колькі печываў ён прылёг, абапёршыся на правы локаць. Дробныя трывогі ўжо вымыліся дзясяткам глыткоў, і нішто не парушала ціхамірнасьці. Рыгор адкусваў хрумсткі салодкі кавалачак печыва, мачыў яго гаркаватай вадкасьцю, жаваў, глытаў, чакаў Лявона і быў цалкам шчасьлівы.

Хвіліны йшлі, але ў банк аніхто не заходзіў. Тым лепш, з аптымізмам цяміў Рыгор, пазіраючы на гадзіньнік, будзе меней ахвяраў. Але Лявона таксама ўсё не было і не было, і гэта пачынала непакоіць Рыгора, нягледзячы на лёгкі хмель. Зьеўшы печыва, ён некаторы час забавіўся, насьвістываючы Вагнэра і дырыжыруючы травінкай. «Лявон – ён павольны. І вечна думае пра сваё. Мабыць пляцецца ўжо недзе непадалёк і глядзіць у аблокі. Зараз прыйдзе», – сьцішваў сябе Рыгор.

А палове адзінаццатай ён ня вытрымаў, устаў і выйшаў на праспэкт. Паглядзеў у бок цэнтру, паглядзеў назад. Пуста. Прайшоў мастком да галоўнага ўваходу, прачытаў шыльды. Высьветлілася, што Ўпраўленьне сёньня не працуе, затое працуе нейкая Апэрацыйная заля, ў цакалёвым паверсе. Рыгор пацягнуў на сябе клямку люстраных дзьвярэй – сапраўды зачынена. Цяпер нябытнасьць наведвальнікаў была зразумелая. «Ну і халера зь ім, з Упраўленьнем, паперкі ўсялякія. Лепей Апэрацыйныя заля – тамака і сэйфы, і грошы».

Адзінаццаць сорак пяць. «Што за чорт! Мальцом мяне лічыць?» Ён вярнуўся да торбы, патыкаў у яе красоўкам і засунуў у хмызьняк. Прайшоўся ўздоўж праспэкту, потым назад. Рабілася душна, і Рыгор спатнеў. Відаць, зьбіраўся дождж. На гарызоньце ўзрасталі хмары, яшчэ далёкія, але ўжо пагрозьлівыя. «Калі ён зьявіцца да дванаццаці, дык мы яшчэ пасьпеем усё справіць і вярнуцца да мяне ў гаражы засуха».

Прайшло і дванаццаць.

Рыгор паставіў канчальны тэрмін зьяўленьня Лявона – дваццаць хвілін на першую. Але што рабіць пасьля гэтага крайняга тэрміну, ён ня ведаў. Рабаваць аднаму? Вяртацца дадому? Ісьці ў лазьню? Усё выглядала недарэчна, і Рыгор злаваўся. Ён як мага павольней дапіў рэшткі піва ды выкурыў колькі цыгарэт, пускаючы ў нерухомае паветра дымовыя колцы, але і гэта не дапамагло – Лявон ня йшоў.

А палове першай ён надумаўся ісьці Лявону насустрач. Ён замарудзіўся на пару хвіляў, думаючы, што рабіць з торбай. Цягнуць яе з сабою было б цяжка, а пакідаць тут – небясьпечна, раптам хтосьці ўкрадзе? Тым больш у дарозе заўсёды карціць падсілкавацца. Найразумнейшым яму здалося вынуць аўтаматы і схаваць іх у хмызьняку, а торбу з харчаваньнем узяць з сабой, тым самым забіўшы двух зайцоў. Рыгор завінуў аўтаматы ў белую кашулю, якую ён захапіў у якасьці зьменнае бялізны на выпадак поту ці крыві, і замаскіраваў скрутак на схіле, у хмызе, пад шырокім, шурпатым лісьцем лопуху.

Закінуўшы палягчэлую торбу за плячо, Рыгор хуткім крокам накіраваўся ў бок цэнтру, мяркуючы, якім шляхам можа рушыць Лявон. Памятаецца, ён казаў, што жыве ў цёткі ў Масюкоўшчыне, а туды хутчэй за ўсё дабірацца вуліцамі Гурскага, Бельскага і Жудро. Але Лявон мог абраць і іншы шлях, накшталт прасторнага праспэкту Пушкіна ці наадварот якіх закуткоў. Каб не разьмінуцца, слушна было б застацца і чакаць, але Рыгор ня мог больш ня дзеіць.