Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Тут ён усхапіўся, што трэба было б пакінуць на месцы сустрэчы нататку, на выпадак, калі яны ўсё ж разьмінуцца. Рыгор павярнуў назад да банку, думаючы, як напісаць нататку, ня маючы ні асадкі, ні паперы. Папрасіць у банку? Не, гэта ўжо падобнае да нейкае камэдыі. Прасіць асадку з паперай, а потым рабаваць. Напісаць на зямлі дубцом? Такі напіс змое дождж. Нарэшце ён знайшоў спосаб: прысеў на кукішкі ў пачатку моста, каля вазы з кветкамі і пачаў драпаць на асфальце ключом ад кватэры: «Лявон, чакай тут». Яму было непрыемна псаваць асфальт, але выйсьця не заставалася. Спачатку ён пісаў мелка, але каменьчыкі крышыліся, і літары ператвараліся ў бясформавыя плямы. Рыгор пачаў нанова, буйней, і зь лёгкай агідаю да сябе скончыў фразу.

Было ўжо бяз чвэрці час. Рыгор рушыў у бок Гурскага, уважліва назіраючы абапал, каб не ўпусьціць ані ценю Лявона. Ён адарваў увагу ад вуліцы толькі аднаго разу – заскочыў на хвілінку ў краму, каб папоўніць запасы піва. Зь півам дарога пайшла дужа прыемней, і ён ужо ня так злаваўся.

Дождж пачаўся а палове другой і засьпеў Рыгора непадалёк ад Радзільнага дома №2. Спачатку Рыгор і не падумаў спыняцца: паветра пасьвяжэла, колькі прыемных прахалодных кропель ляпнулі на твар. Але дождж імкліва ўзмацняўся і за хвілю-другую ператварыўся ў сапраўдную залеву. Пацямнела. Рыгор пабег да жалезнае брамы, за якой пачынаўся сквэр радзільні, і схаваўся пад бліжэйшым каштанам. Абапёрся плячом на камель і страсянуў галаву. З валасоў паляцелі пырскі. Бабахнуў гром. Дождж ліў усё мацней, і сухая пляма вакол камяля зьмяншалася, а лісьце патроху насычалася вадою, перапаўнялася і больш не затрымвала яе. Рыгор паглядзеў у бок радзільні: да яе было каля пяцідзесяці мэтраў, дзесяць сэкунд бегу, затое над галоўным уваходам надзейна навісаў шырокі брыль. Рыгор яшчэ раз акінуў поглядам вуліцу ў пошуках Лявона, і пабег.

Пад брылём ён апынуўся ўжо наскрозь вымаклым. Але гэта было лепш, чымся стаяць ды макрэць пасіўна і павольна. Рыгор паварушыў пальцамі ў красоўках, там было суха. Нахіліўся і строс далоньню кроплі з валасоў. Пастаяў колькі хвіляў, назіраючы, як вада на асфальце бурбаліць пад цяжкімі струменямі, і рассудзіў зайсьці ўнутар. Можа, там ёсьціка буфэт зь пірожнымі.

Адчыняючыся, дзьверы пацягнулі язычок паветранага арганца, і ён сыграў імправізацыю зь дзясятка нотаў, заканчэньне якой заглушыў шум дажджу. Рыгор адзначыў, што трэба будзе здабыць такі арганец сабе ў гараж, і агледзеўся. Ён знаходзіўся ў прасторным, паўцёмным вестыбюлі. Буфэту не было, былі толькі крэслы ўздоўж сьцен і рэгістратура. Сухое і цёплае паветра радзільні спадабалася яму. Здаецца, нават пахла чымсьці прыемным. Паставіўшы торбу на падлогу, ён сеў у кутку, ля вакна, і стаў глядзець на дождж. Быў відаць край уваходнае лесьвіцы, асфальт з лужынамі і каштаны, з-пад якіх ён уцёк.

Тут з глыбіні рэгістратуры пачуўся гук адсунутага крэсла і крокі. Драўляныя дзьверцы адчыніліся, і адтуль выйшаў я, прыглядаючыся да Рыгора. Вестыбюль асьвятляўся толькі вокнамі, і мне прыйшлося падысьці зусім блізка да Рыгора, каб пазнаць яго.

– О-о! Піліпу! – усклікнуў Рыгор, таксама пазнаўшы мяне, – Цябютка як сюды занесла?

Я быў крыху сагнуты, хмурны барадаты брунэт, у цёмна-сінім працоўным халаце ды ў сандалях. З Рыгорам мы выпадкова пазнаёміліся пасьля лазьні, за бутэлечкай піва, празь нястачу месца патрапіўшы за адзін столік у бары. Памятаецца, мы з паўгадзіны пагаманілі пра сёе-тое, ня надта адзін аднаго зацікавіўшы і не знайшоўшы агульных тэмаў, але і не выклікаўшы непрыязнасьці. Наступнымі сустрэчамі мы па-сяброўску віталіся, ня болей.

– Прывітаньне, Рыгору! – я выцер далонь аб падлогу фартуха, і мы пляснулі па руках, – Працую тут, ужо бадай год. Электрыкам. адразу ж мора ўсялякіх прыбораў электрычных, трэба іх рамантаваць калі-нікалі.

– Нядрэнна ўладкаваўся! Адны каштаны чога каштуюць. Асабліва калі квітнеюць – выдатна, га? Чым гэта ў цябе пахне?

– Дык каніфоля. Учора прыцягнуў са склада рарытэт, бабіньнік, спрабую вось яго запусьціць, але пакуль што не атрымоўваецца. Уяўляеш, тутака ў сутарэньні гурба старых магнітафонаў! Ёсьць на’т лямпавыя, але я яшчэ за іх ня браўся. І адкуль толькі?.. Там яшчэ цэлая шафа з запісамі. Наколькі я зразумеў, у савецкія часы кабетам у палатах ставілі клясыку, каб спрыяла. Пойдзем, пакажу, ты ж цікавісься, я памятаю.

– Так, пакажы! А я, бачыш, міма праходзіў і ад дажджу пад дах схаваўся. Дамовіліся з прыяцелем ля мэдінстытута сустрэцца, а ён усё ня йдзе ды ня йдзе. Пайшоў яму насустрач, а тут дождж.