Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– Гатаваць, калі шчыра, вельмі лянота, – сказаў Антось, – Як табе падабаецца такі варыянт: мы зьямо па місачцы баршчу, выдатна смачнага ўчорашняга баршчу, ды па чакалядцы? Ну і па сто грамаў, вядома?

Рыгор ахвотна пагадзіўся на боршч і чакалядку, але выпіць з выбачэньнямі адмовіўся.

– Калі б піва, тады іншая справа. Гарэлка, яна дужа цяжкая. Мне ж заўтра на працу, на’т паспаць не пасьпею. Пакуль дадому дабяруся, дзень будзе, дык лацьвей ужо зусім цьвярозым застацца.

– Навошта табе дадому? Заставайся тутака!

– Не, дружа, мне ісьці трэба абавязкова, – Рыгор пачаў тлумачыць пра тату, адначасна думаючы пра тое, што добра было б застацца. Але адразу ж бліснула думка пра рабаваньне ды пра Лявона і адсунула ўсё іншае. Антось зразумела паківаў, адкрыў адзін з халадзільнікаў і выцягнуў рондаль, да сьмешнага маленькі ў параўнаньні з паліцай, на якой ён стаяў. Ён усталяваў рондалец на фаерку, што зьмесьціла б яшчэ пяць такіх, і ўключыў пліту.

– Пакуль будзе грэцца, я схаджу за аўтаматамі. Табе якія? Ёсьць АК-74М і АКС, скарочаны.

– Нясі скарочаныя! Мне чым меней, тым лепей.

– Аптычны прыцэл парэбны? Ці ночны прыцэл? Ці гранатамёт?

– Не, гэта ўжо занадта, ня трэба.

– Пільнуй боршч, каб не ўскіпеў. Калі ўскіпіць, дык увесь колер істраціць. Я хутка, – і Антось пайшоў.

Рыгор паглядзеў на гадзіньнік, была палова на трэцюю. Наблізіў палец да фаерцы, на якой стаяў рондаль, але сьпякоты не адчуў і дакрануўся. Фаерка ледзь цяплела. Мда, пакуль такая грамада раскачыгарыцца, раніца надыдзе. Ён пацягнуў за клямку халадзільніка, спачатку трошкі, а потым з усёй намогі. Халадзільнік з глухім цмоканьнем адчыніўся. Усярэдзіне стаялі радамі слоікі з тушонкай і чырвонай фасольлю, асьветленыя слабай жоўтай лямпачкай. Рыгор узяў два слоіка фасолі і паклаў у торбу, каб зьесьці на зваротным шляху. Пачаў шукаць відэлец, каб таксама прыхапіць яго з сабой, ня жэрці ж фасолю рукамі. На стале ляжалі колькі нажоў і чарпак. Зазірнуў пад пакрыўкі вялізарных чанаў каля пліты; яны былі пустыя і пахлі мэталам. Усё было пыльнае, здаецца, кухняй не карысталіся.

Рыгор звык уночы спаць, і зараз адчуваў, як дзіўна працуе галава: асаблівая чысьціня і яснасьць думкі дзіўным парадкам спалучалася зь непасьлядоўнасьцю і нелягічнасьцю: прыкладам яго чамусьці вельмі насьмяшыла невялічкая калекцыя каўбасных этыкетак, налепленых збоку пліты. Усе этыкеткі былі круглыя або авальныя, і абавязкова чырвоныя ці ружовыя. Ён выйшаў у залю сталоўкі і патрапіў там на цэлы паднос з лыжкамі і відэльцамі. Потым прысеў за адзін са сталоў каля вакна. Стол быў накрыты клятчастай цыратай, шэрыя клеткі перамяжоўваліся з ружовымі, і на іхніх сутыках нараджаліся чырвоныя палосы. На вуглу цырата прадзіравілася, і відаць былі белыя валокны ейнага тканкавага падложку. Рыгора моцна хіліла ў сон, і, каб не папусьціцца, ён устаў і зноў рушыў на кухню. Пад рондалем ужо пачало шыпець, пацягнуўся саладкаваты ядомы пах. Рыгор голадна праглынуў.

Бразнулі дзьверы, пачуліся крокі. Зьявіўся Антось. Ён скінуў з пляча два аўтаматы і падаў іх Рыгору, а да ягоных ног паставіў сінюю поліэтыленавую торбу з напісам «Nivea».

– У пакеце патроны. Карыстайся. Як там наш боршч? Мяркуючы па паху, яго трэба есьці. Абяры стол, а я зараз.

Рыгор цёр вочы і пазяхаў. Ён схаваў зброю ў торбу, адхілена падзівіўшыся на ўласную абыякавасьць: яму нават не цікава было патрымаць аўтаматы ў руках. Ён паслухмяна выйшаў у залю і сеў за бліжэйшы стол; зараз трапілася цырата з галінкамі чорнае парэчкі на фоне сіне-жоўтае клетачцы. Праз хвіліну зьявіўся Антось з падносам у руках, на ім стаялі дзьве глыбокія сталёвыя міскі з баршчом, сподак з зубкамі часныку і няпоўная чарка гарэлкі.

– Ты як хочаш, а я вып'ю. Тады мая муза прачнецца і прыляціць на пах. Алькаголь і часнык! – Антось адпіў паўчаркі. – Дарэчы, старажытныя грэкі ня мелі музы выяўленчых мастацтваў. Але ўсё роўна хтосьці прачынаецца ўнутры!

Рыгор засьмяяўся на жарт і ўзяўся за боршч. Асноўным складнікам баршчу была фасоля, але згаладнеламу Рыгору нават спадабаўся гэткі варыянт. Ён глытаў гарачы боршч, крыху злаваў, што няма сьмятаны, і глядзеў на Антося, як той зьлёгку нахіляе галаву да кожнай лыжцы, як ходзіць у яго пад скурай невялічкі акуратны кадык. Антось чамусьці ня еў гушчы, а толькі цадзіў у лыжку булён. «Пэўна, ён потым яе асобна зьесьць», – меркаваў Рыгор.

– Ты чаму часныку не бярэш? – у сваю чаргу заўважыў Антось.

Сам Антось зьеў ужо зубкоў пяць, ня меней. Рыгор адказваў, што ня вельмі шануе часнык праз пах, які потым застаецца.