Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Тым часам Лявон ужо чакаў на лаўцы непадалёк ад уваходу ў лазьню, перакінуўшы руку за сьпінку і пагульваючы чаромхавай галінкай. Ён не разьлічыў часу і прышоў значна раней за дамову. Шляхам Лявон стаміўся, і думкі пра гарачы пар, задуху і навал целаў выклікалі агіду. Не пайду ў лазьню. Нашмат больш прыемна назіраць на беласьнежны дым з тонкага высокага коміну – як ён тоўста і павольна падымаецца, радзее і расьсейваецца ў ярка-сінім небе. Ці гэта ня дым, а пар? Цішыня нічым не парушалася, толькі аднаго разу міма прайшоў старэча, ціхай і няўпэўненай хадою, з валасамі колеру дыму. Лявон сеў ніжэй, каб абаперці галаву на сьпінку лаўкі, заплюшчыў вочы і колькі разоў глыбока ўдыхнуў пах чаромхі.

– Гэй, Лявоне! Сьпіш ці што? – Лявон прачнуўся ад Рыгорава голаса. – Ну даеш! Я думаў, ты ўжо парышся даўно. Пойдзем!

Лявон сеў, паставіўшы локці на калені, і спрабаваў засяродзіцца. Старэча з валасамі колеру дыму. Мыцца ў лазьні. Рабаваць банк.

– Пачакай... – сказаў ён. – Давай пяць хвілінак пасядзім яшчэ, я прачухаюся.

Рыгор сеў побач і штурхнуў нагой нагу Лявона.

– Ну, як ты, дружа? Чаму ня выспаўся? Дзе ўначы скакаў? – пытаньне была жартаўлівае, але Рыгор чакаў адказу зь лёгкай напругай.

– Спаў я ўначы... стаміўся, пакуль сюды ад хаты дабраўся, вось і прыснуў.

– Нічога, зараз я цябе так папару, што надоўга прачнесься! У мяне сёньня венічак жорсткі.

Лявон кіўнуў.

– Ну, а пра банк памятаеш яшчэ? Пойдзем банк рабаваць? – кажучы гэта, Рыгор раптам захваляваўся, што Лявон забыўся пра іхную папярэднюю размову дый зноў успрыме ягоныя словы як жарт.

Але Лявон ізноў кіўнуў, ягоны твар быў цалкам сур'ёзны. Рыгор не зразумеў, што гэта было – пасіўнасьць ці рашучасьць, але рассудзіў пакуль што ня ціснуць на Лявона і паглядзець, як ён будзе паводзіцца далей.

– Вось і выдатна! Я на’т наконт зброі вызнаў. У бліжэйшыя дні здабуду. Па банку ёсьць прапановы?

Лявон вадзіў туфляў па пяску і маўчаў. Рыгор па-свойску стукнуў яго ў плячо:

– Прачынайся, дружа! Я кажу – які менавіта банк адкаркуем? Ці ты не зразумеў, пра што гаворка?

Але Лявон усё зразумеў. Ён цьвёрда паглядзеў на Рыгора і сказаў, што ўжо добра прачнуўся, што яму патрэбныя грошы, і што калі адкаркоўваць банк, дык ужо які вялікі; ў маленькім пэўна і грошай мала. І Лявон прапанаваў напад на галоўнае аддзяленьне Беларусбанка, на Паўднёвым Захадзе, побач з мэдінстытутам.

– Ха, я таксама пра яго адразу ж!.. – Рыгор узрадаваўся супадзеньню іхніх думак. – Колькі гадоў таму праходзіў тым раёнам і бачыў яго. Вялізная такая будыніна. Хутчэй за ўсё, там яны грошы і захоўваюць! Але на’т калі і ня там, дык патрэніруемся на ім. Можа даведаемся, дзе сапраўды захоўваюць. Схопім якога бухгальтара ды выпытаем! Як мяркуеш, у які дзень лепей? Давай можа ў пятніцу ўвечары, дакладней не зусім увечары, а пасьля абеду?

Другая палова пятніцы была Рыгоравым ўлюбёным часам тыдню. Ужо даўно ён дамовіўся з татам, што ў аўторак і ў пятніцу ён можа маяцца зь сябрамі і піць дзе заўгодна, галоўнае – вярнуцца начаваць дадому.

– Не атрымаецца, – адмовіўся Лявон. – Акурат у пятніцу ў мяне іспыт, таму ня ведаю дакладна, у колькі вызвалюся.

– Іспыт? Добра. Іспыт – гэта сур'ёзная справа. А па якім прадмеце?

– Так, рыхтавацца трэба... Сэмэстар іскончыўся, і я мушу трымаць іспыт, каб перайсьці на наступны курс.

Рыгору здавалася, што на інстытуце трымаюць колькі іспытаў па розных прадметах, але ён ня стаў удакладняць, з боязі здацца невукам. Ён крыху саромеўся перад Лявонам, што ня мае вышэйшае адукацыі.

– Добра, дамовіліся! Тады давай у суботу зранку. Потым, можа, яшчэ і ў лазьню пасьпеем, – Рыгор засьмяяўся. – Або наадварот, спачатку ў лазьню, а потым у банк?

– Не, пасьля лазьні ўжо сілаў ня будзе, – з сумневам адказаў Лявон.

– Праўда. Значыць так: сустрэнемся ў наступную суботу а дзясятай каля ўваходу ў банк дый зробім справу. А потым ужо будзем разважаць. Калі раптам што зьменіцца, дык я табе напішу. А цяпер пойдзем! Годзе сядзець!

– Наконт суботы дамовіліся. Але даруй мне, Рыгору… я не пайду ў лазьню... Ніякавата мне. Вярнуся лепш дадому, – Лявон прадбачыў гарачыя пратэсты, але нічога ня мог з сабою зрабіць, агіда да мыцьця не праходзіла. Ён хацеў дахаты.

– Як не пайду?! Мы ж намасьціліся! Я ж сьпяшаўся! – Рыгор быў так шчыра засмучаны, што Лявону зрабілася сорамна.

– Пэўна, ураніцу зьеў нешта ня тое, – паспрабаваў абгрунтаваць адмову Лявон. – Хочаш, ты парся, а я цябе тут пачакаю? Потым пагутарым.