Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

З прыемнасьцю ў думках Лявон прылёг на канапу і неўзабаве задрамаў. Заход ён праспаў, аднак ані не засмуціўся, бо наперадзе гэтых заходаў было яшчэ шмат, нічым не абмежаваная колькасьць. Галоўнае, што выйсьце на дах знойдзенае, і шлях пракладзены.

У пятніцу ўвечары, вяртаючыся дадому, Лявон знайшоў мабільнік. Мякка зьмяркалася, пахла лісьцем, калыхаліся цені ад ліхтароў. Тэлефон ляжаў ля сьцяны кінатэатра, пад афішай, побач з газэтай, якую варушыў ветрык. Лявон, загадзя шкадуючы, што тэлефон пацярпеў праз упадак, падабраў яго на рукі. Пэўна, ён дарагі, падумаў Лявон. Хоць можа і танны, я ж ня знаўца. Ён паспрабаваў паглядзець на тэлефон вачыма хутаранкі і застаўся задаволены. Невялікі і пляскаты, але цяжкі, сьпераду мэталічны, а ззаду чорны, зусім маленькія вузкія гузікі. Трэба зразумець, як яго ўключаць. А ці не запэленгуюць яго, калі тэлефон уключыцца? Ён чуў, што можна запэленгаваць скрадзены тэлефон. Але цяпер позна, усё сувязісты сьпяць, міліыянты сьпяць. Лявон асьцярожна націснуў на лічбу «1». Экран тэлефона засьвяціўся фіялетавым, плыўна набраўшы яркасьць, і паказаў чорную адзінку. Лявон першы раз у жыцьці трымаў у руках мабілку і таму ня ведаў, што зь ёй рабіць далей. Праз колькі сэкунд экран стаў згасаць, і, каб засьвяціць яго зноў, ён націснуў гузік «2».

У гэты момант з праспэкту пачуліся сьмех і галасы, потым хуткія крокі. «Па тэлефон», – прадчуў Лявон. Мільгнула думка, што можна пасьпець схавацца, ня страціўшы адносна чыстага сумленьня, бо галасы зусім не абавязкова належаць гаспадарам мабільніка, і ён не абавязаны іх чакаць. Але, ганарліва сагнаўшы гэтую думку, Лявон застаўся на месцы, з прыкрасьцю і расчараваньнем чакаючы набліжэньня галасоў. Экран плыўна згас, і Лявон ізноў націснуў лічбу «1». Нарэшце з-за рога зьявіліся двое. Яны махалі бляшанкамі зь нейкім алька-кактэйлем, напявалі нешта, сьмяяліся і жартаўліва біліся. Убачыўшы Лявона, адзін зь іх закрычаў:

– Дзякую, дружа! Як добра, што ты знайшоў маю трубу! Гэты вырадак Казік штурхаўся, і я яе выпусьціў!

Яны падбеглі да яго і дзякавалі Лявону, перамаўляючы адзін аднаго. Ён ужо аддаў тэлефон і зараз глядзеў празь іхныя галовы ўсьлед за хутаранкай. Здаляючыся, яна заглянула яму ў твар, і ён спрабаваў інтэрпрэтаваць выраз ейных вачэй: ці то расчараваньне, ці то ўхваленьне, ці то нешта яшчэ, ледзь прыкметнае. Казік прапанаваў яму кактэйль, але Лявон холадна разьвітаўся і рушыў прэч, паскараючы крок. Праз хвіліну яго нагнаў уласьнік тэлефона, ня-Казік, і сунуў яму ў рукі кампакт-дыск. «Прабач, чувак, больш няма чым цябе падзячыць. Але гэта вельмі добры дыск! Абавязкова паслухай яго!» Лявон нядбайна кіўнуў і сунуў дыск у заплечнік. Яго абурыў зварот «чувак», і гэтыя казікі сталі яму яшчэ больш агідныя. Было адразу і шкада тэлефона, і брыдка з таго, што шкада. «Як гэта зьневажальна, – думаў ён шляхам дадому, – мець патрэбу ў такой лухце, як тэлефон, і ня мець мажлівасьці валодаць гэтай лухтою». Ягоны лоб хмурыўся. Ён уяўляў Казіка зь не-Казікам у ролі ахоўнікаў альбо касіраў у банку, які яны з Рыгорам рабуюць – і ён зь лёгкай душой ляскае засаўкай і націскае на цынгель.

У суботу раніцай Рыгор ізноў пасварыўся з татам пра музыку. Рыгор рыхтаваўся да паходу ў лазьню і ўжо сабраў у сінюю спартовую торбу, з эмблемай у выглядзе дзьвюх перакрыжаваных клюшак, усё патрэбнае: чыстую бялізну, рушнік, сандалі, шапку і рукавіцы. Прынёс з лазенкі шампунь, мыла, вяхотку, чорны кавалак пэмзы і маленькія нажніцы, а з кухні – загадзя замарожаную бутэльку піва «Сябар». Цяпер засталося схадзіць на балкон, дзе захоўваліся венікі. Ён ужо надумаўся, што возьме з сабой стары дубовы, яго акурат стане на сёньня, а потым можна будзе выкінуць. Рыгор пастукаў у дзьверы татава пакоя і, дачакаўшыся ягонага гучнага, але невыразнага воклічу, увайшоў. Тата, у пярэстых пляжных майткох і белай суколцы, стаяў на фатэле і даставаў зь верхняе паліцы кружэлку. Пад пахамі залаціліся ў сонечных промнях пучкі валасоў. Тата адкашляўся і зрабіў запрашальны жэст у бок канапы.

– Сядай, мой юны сябар.

– Не, тата, я толькі па венічак! Сёньня субота, дык я ў лазьню.

Рыгор зь нязмушаным выглядам прайшоў на балкон. Рассунуўшы дзясятак венікаў, што віселі на бялізнавай вяроўцы, ён знайшоў дубовы і сьцягнуў яго. Выглянуў уніз, на двор: там шпацырылі абавязковыя дзядзька Васіль і дзядзька Міхась. Дзядзька Васіль рабіў энэргічныя жэсты рукамі. Тата крэкнуў, сьлез з фатэля і таксама выйшаў на балкон, дастаючы з пачка цыгарэту.