Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– Першыга разу лепей зрабіць усё проста: з калашамі, газавымі шашкамі і закладнікамі, – Рыгор склаў рукі, нібы страляючы з уяўнага аўтамата. – І абавязкова трэба на галаву надзець панчохі, каб не пазналі! Ці шапку вязаную, толькі вочы прарэзаць.

– Гэта ўсё зразумела. Але ты ведаеш, што ў кожнай касыркі пад сталом чырвоны гузік? Як толькі мы ўвойдзем, яна зараз жа націсьне і паведаміць міліцыянтаў.

– Пакуль міліцыянты прыедуць, мы пасьпеем усё зрабіць! Не турбуйся! Раней, ніж хвілін празь дзесяць-пятнаццаць яны ніяк ня зьявяцца.

– Адвольнае дапушчэньне. Могуць і празь пяць хвілін прыехаць. Акрамя таго, звычайна тамака яшчэ і ахоўнікі. Сам я ў банках не бываў, але чытаў недзе.

Лявон казаў гэта з сумным выглядам, быццам шкадуючы на гэтае рабаваньне, якое загадзя асуджанае праваліцца. Але Рыгор быў упэўнены, што Лявон толькі падыгрывае ягоным жартам і на ўсю моц весяліўся, ягоныя цёмныя вочы п'яна і буяна гарэлі.

– Ахоўніка завалім адразу. Дый наогул усіх завалім. Разам батальён не прыедзе. Спачатку дваіх-траіх дашлюць, ня больш, – Рыгор махаў бутэлькай, – А мы стаімся і хоп! Мяшок на галаву ды ў калодзеж!

Лявон скрывіўся:

– Лепш абысьціся без ахвяраў. Брыдка гэта – забіваць некага. Тым больш дзеля грошай.

– Сьмяротнай кары баісься?

– Не, я пра гэта на’т ня думаў. Непрыемна проста. Гвалт – гэта не пра мяне.

Рыгор адчуў, што Лявон гаворыць сур'ёзна. Ня ведаючы, што дадаць, ён нагнуўся і правёў пальцамі па прыступку, спрабуючы, ці не запэцкаюцца сьветла-сінія джынсы. Пальцы засталіся чыстымі. Рыгор прысеў. Дапіў апошні глыток з бутэлькі і апусьціў яе ля сьметніцы. Тым часам Лявон разважаў услых:

– Але зь іншага боку, якая розьніца, заб'ем мы іх сёньня ці яны самі памруць праз дваццаць гадоў? Усё роўна ж памруць, і перашкодзіць гэтаму немажліва, – Лявон памаўчаў. – Больш таго, мне зараз прыйшла ў галаву выдатная думка! Можна зірнуць на пытаньне па-хрысьціянску... Ты ж хрысьціянін, Рыгору?

Рыгор няпэўна кіўнуў. Ён дастаў з торбы новы пачак цыгарэт і вылушчыў яго з празрыстай плеўкі. Плеўка, нібы прылепленая, трымалася на ягоных пальцах і не хацела ляцець у сьметніцу.

– Ну дык вось, па-хрысьціянску для душы чалавечай вельмі карысна, каб цела памерла крыху раней. Удумайся: чым раней чалавек пакідае зямныя юдолі, тым менш пасьпявае награшыць. Бо верагоднасьць, што аднойчы ён адумаецца і перастане грашыць, зьнікнавенна малая. З кожным днём чалавек умацоўваецца і касьцянее ў грэху.

– Згодны, – заўважыў Рыгор, зь весялосьці перакінуўшыся ў п'яную ўдумлівасьць. – Па сабе ведаю – чым дольш жывеш, тым большым скотам робісься.

– Менавіта! Але гэта першае. А другое, калі чалавека забіць, дык атрымаецца, што ён нявінна пацярпеў, а за гэта яму многае даруецца на тым сьвеце. Чым больш люта забіць, тым лепш. Учыні над малым сім зьверства, і заўтра ён будзе ў раі!

Рыгору нарэшце ўдалося выкінуць плеўку, скруціўшы яе ў галку. Ён закурыў і падаў пачак Лявону.

– А сам ты гатовы, каб цябе потым чэрці смажылі? У адвечным полымі, як той казаў?

– У адвечным полымі? – Лявон патрос галавой, адмаўляючыся ад цыгарэт. – Дзе там! Вось тутака і крыецца салодкая рызына, я б на’т сказаў, смоква. Заўваж, мы йдзем забіваць не дзеля карысьлівасьці і ня ў гневе, але па любові. Ратуем банкаўскіх працаўнікоў ад пекла! Душы сваёй не шкадуем дзеля блізкага! Хто ж мы пасьля гэтага? Адказ просты: мы сьвятыя!

Лявон намаляваў пальцам круг над галавой. Зараз твар і пастава ягоныя былі адухоўленыя і з гэтага асабліва харошыя. Рыгор мімаволі залюбаваўся. У гэты момант дзьверы адчыніліся і вонкі выйшла кампанія мужыкоў. Яны кашлялі, хісталіся і гучна абмяркоўвалі піва «Крыніца».

– Як вам «Крыніца», хлапцы? – зьвярнуўся да Лявона і Рыгора адзін зь іх, разгойданы бляндын.

– Я ўжо даўно яе ня п'ю, – аўтарытэтна адказаў Рыгор. – Бяры лепш «Сябар», ён лепей будзе.

– Паважаю! Гутэ нахт! – згодна ўсклікнуў бляндын, з размаху паціснуў Рыгору руку і нязграбна пабег за сябрамі. У дарогі ён іх нагнаў, і адтуль пачуўся сьмех, гучны чых і сьпевы хорам: «Майн лібхэн, гуууте наааахт!» Лявон і Рыгор пераглянуліся. Рыгор устаў і стрэльнуў недапалкам у сьметніцу.

– Па-нямецку сьпяваюць, ці што? Во сьвіньні... То ў іх ціхія песьні, то гучныя. Пайшлі мо шчэ півасіку возьмем? Ды па піццы?

Яны вярнуліся ў бар. Пасьля кампаніі застаўся пусты столік у куце, Рыгор паказаў Лявону на яго, а сам пайшоў да стойкі. Праз колькі хвіляў ён вярнуўся зь дзьвюма бутэлькамі «Сябра».