Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– Ты піццу якую любіш? Там ёсьць з сырам, а ёсьціка з каўбасой.

– Дзякую, – Лявон імлява ўсьміхнуўся і матнуў галавой. – Я не галодны, бяры толькі сабе. Калі раптам будзе вельмі смачна, дык пачастуеш кавалачкам.

– Ну як скажаш.

Рыгор памахаў буфэтніку, і той кіўнуў яму ў адказ. Лявон падумаў, што гэты жэст Рыгора азначае адмову ад другое піццы. Рыгор сеў і дастаў з кішэні джынсаў маленькі гайкавы ключык, растлумачыўшы, што памер 13 ідэальна падыходзіць для бутэлькавых коркаў. Ён перадаў адну бутэльку Лявону і прызыўна падняў сваю, гледзячы яму ў вочы. Яны чокнуліся за знаёмства. Рыгор адпіў колькі глыткоў, моцна паставіў бутэльку на стол і, наладзіўшыся на грунтоўную размову, спытаў:

– Ну, Лявоне, раскажы, хто ты? Чым жывеш?

– Дык няма чаго асабліва расказваць... – зьбіраючы думкі, сказаў Лявон. – Студэнт, вучуся на інстытуце. Жыву на Захадзе, у цётачкі, на трэцім паверсе. Музыку слухаю, чытаю.

Не ведаючы, пра што яшчэ сказаць, Лявон змоўк. Ён апусьціў бутэльку на стол, так і не глынуўшы. Яму ўжо хацелася спаць. Але ў Рыгора настрой быў актыўны. Ён ляпнуў Лявона па руцэ і засьмяяўся, не зусім зразумела, чаму:

– А я аўтасьлесар! Працую! Жыву ў цесьця зь цешчай! Музыку люблю! – ён рагатаў.

Лявон падумаў, што той рагоча над яго, Лявона, апісаньнем сябе і парадыруе. Гэта ані яго не пакрыўдзіла, бо ён выдатна ўсьведамляў усю беднасьць свае прамовы. Буфэтнік паднёс дзьве вялікія талеркі з піццай. Выявілася, што Рыгор масьціўся зьесьці абедзьве, «паціху», паводле ягонага выразу. Ён адразу ж ўзяўся за першую. Піццы былі набытыя ў краме, разагрэтыя ў мікрахвалёўцы і шчодра палітыя маянэзам. Лявон падумаў, ці ня зьесьці яму кавалак.

«Не, не хачу піццы. Але як хацелася бы мне стаць на колькі хвіляў ім – Рыгорам! Пракрасьціся ў ягонае цела, адчуць маянэз на ягоным языку, піўную шуму на ягоных вуснах, цяжар ягонага ўпертага ў стол чэрава, убачыць сьвет празь ягоныя вочы. Як крыўдна, як зьневажальна, што нашы змогі да тога дробныя і бедныя. Размовы, назіраньні, дотыкі – гэта ўсё, што нам даступнае ў дачыненьні да іншага чалавека. І калі на’т выказаць здагадку, што ўзаемапратачэньне ня мае сэнсу праз нашу аднолькавасьць, дык ці суцяшае гэтая думка? Не, не суцяшае... Узяць хоць бы абрыс ягоных пазногцяў: як гэта – мець менавіта такія пазногці? Ніколі не пазнаю», – так разважаў Лявон, назіраючы, як Рыгор кусае ды жуе.

Ягоныя разважаньні былі нечакана перапыненыя. Да іхнага століка падыйшоў буйны пэнсіянэр і, закрануўшы нагою столец, зрабіў даволі моцны шум і напалохаў Лявона, які ўжо засынаў. Лявон і Рыгор дружна паднялі да яго твары.

– Тата?! – усклікнуў Рыгор. – Як вы тутака апынуліся? Вы ж звычайна ў ваннай мыецеся, сьцюдзёнаю вадзіцай?

– Цябе вельмі доўга не было. Я ўсхваляваўся, – тата падцягнуў нагавіцы на каленях і зноў зрабіў шум стольцам, сядаючы. Ён дастаў з унутранай кішэні хустку і грунтоўна высмаркаўся, пасьля чаго прамакнуў ноздры, нацягнуўшы хустку на мезенец.

– Вы паглядзіце на яго! Ён усхваляваўся! – нахабай Рыгор спрабаваў схаваць зьбянтэжанасьць, але было відаць, што ён пачырванеў.

– Лявон, – назваўся Лявон, каб зьмякчыць.

Ён падаў руку, і тата павольна і асьцярожна паціснуў яе. Татава далонь, як і Рыгорава, была вялікая, шырокая і цёплая. «Цікава паглядзець, як яны паціскаюць рукі адзін аднаму. Дзьве вялізарныя клюшні, якія прыкладаюць узаемныя намаганьні».

– Кліч мяне татай, сынку. Лявон, кажаш? І колькі табе гадкоў? – Тата ўва ўпор глядзеў на Лявона цяжкім позіркам, трохі спадылба, і Лявону зрабілася ніякавата.

– Кіньце, тата! Гэта мой новы сябар. Мы зь ім у апарні пазнаёміліся, – абыякава сказаў Рыгор і павярнуўся да Лявона. – Мой цесьць – рэдкі чалавек! Дабрэйшая душа, і сьціплы да крайнасьці. Напускае на сябе прасьцяцкі выгляд, а сам акрамя клявэсыну нічога ня слухае.

– Новы сябар, кажаш? – нарасьпеў вымавіў тата і падняў тоўсты паказьнік на Лявона.

– Так! Слухайце, які мы зь Лявонам анэкдот злажылі. Сустрэліся неяк раз тры цара: будыйскі, юдэйскі і хрысьціянскі ды паспрачаліся, хто больш дабра людзям зробіць. Будыйскі цар загадаў усім жыхарам свае сталіцы раздаць па кнізе. Юдэйскі цар загадаў усім жыхарам свае сталіцы раздаць па кішэні золату. А хрысьціянскі цар загадаў усіх жыхароў свае сталіцы пакараць сьмерцю. Будыйскі і юдэйскі цар пытаюцца – што ты такое нарабіў? гэта ж не дабро, а зло! Хрысьціянскі цар адказвае – дурні, ня ведаеце, у чым дабро! мае людзі нявінна пацярпелі, і зараз патрапяць наўпрост у рай!