Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– Выбіраю вось, каго паслухаць, Палястрыну ці Пёрсэла. Каб выходныя з самога пачатку добра зайшлі, у слушнае горла, – тата засьмяяўся і чхнуў. Рыгор таксама рагатнуў дзеля ветлівасьці і шчыра прапанаваў яму паслухаць Скрабіна.

– Скрабіна? – сказаў тата павольна. Абапёршыся на плячо Рыгора далоньню, ён выглянуў уніз і памахаў рукой дзядзьку Васілю і дзядзьку Міхасю, але тыя не заўважылі. – Скрабіна толькі калі разам з табой, адзін я зь ім ня спраўлюся.

– Дык я ж зараз у лазьню йду. Хіба што ўвечары, – адмовіўся Рыгор, вылез з-пад цяжкай татавай далоні і ступіў у пакой. – А вы пакуль што Скрабіна самі паслухайце, не пашкадуеце. Разумны быў мужык, сачыняў як мае быць.

Настырнасьць таты і ягоная манера класьці руку на плячо часам да крайнасьці злавалі Рыгора. Так і зараз, ён раззлаваўся, не ўтрымаўся і выдаў таце крыўдны анэкдот, які дагэтуль не зьбіраўся яму расказваць:

– Слухайце анэкдот, тата. У кампазытараў барока йдзе пераклік. – Пахэльбэль! – Я! – Палястрына! – Я! – Пёрсэл! цішыня... Пёрсэл! цішыня... Пёрсэл, халера цябе разьдзяры!! – Я! – Ты што маўчыш, ёлупень?! Слых істраціў?! Калі называюць тваё дзёўбанае ймя, ты мусіш адказваць адразу! Тры нараду без чаргі! Зразумеў, цецярук? – Так точна, таварыш Бах!

Тата скрывіўся, быццам у рот яму патрапіла брыдота, а выплюнуць яе ня было куды.

– Агідны анэкдот! Ну, першае, каб ты ведаць хацеў, Палястрына да барока аніякага дачыненьня ня мае. Ты б хоць невуцтва свайго не выстаўляў напаказ.

– Дык пофігу, тата. Што Палястрына, што Пэргалезі, усё адно. Вось гатуеце вы выдатна, тата, а ў музыцы чамусьці ўпарта харчуецеся кансэрвамі ды паўфабрыкатамі. Вы сьвежую ежу спрабуйце! Пару разоў паспрабуеце – і ўвойдзеце ў смак. Потым ужо кансэрвы ў рот не палезуць.

Тата паблажліва паглядзеў на Рыгора і пачаў разьмінаць цыгарэту.

– Жартуеш, ці што? Думаеш, я твайго Скрабіна ня слухаў? І так я яго слухаў, і гэтак. Некалі на’т захапляўся моцна. А цяпер не прымае мой страўнік гэтай манернасьці. Скрабін? Ламака і крыўляка з прэтэньзіямі на касьмічныя празарэньні. Я б так сказаў: Скрабін – гэта апошняя стадыя хваробы пад назвай «рамантызм», калі тканіны ўжо пачынаюць гніць і раскладацца.

Рыгор быў ужо гатовы – і абурыцца, і пакрыўдзіцца, і за сябе, і за Скрабіна, і за рамантызм – і спрэчка пакацілася застарэлай каляінай.

– А гэтыя вашы Палястрыны халодныя і пустыя! Як завітоўкі на іхніх парыкох. Пазалочаныя вэнзэлі зь віньеткамі. Не разумею, як вы гэта слухаеце? Шарманка, аднастайная мэханічная шарманка.

– І Альбіноні табе шарманка? – уздымаў бровы тата.

– Альбіноні наогул боўдзіла! – горача адмахваўся Рыгор. – Шкляная цацка! Ні сюжэту, ні зьместу!

– І Букстэхудэ табе боўдзіла? І Фрэскабальдзі? – фальшыва дзівіўся тата, каб яшчэ горш раззлаваць Рыгора.

– Усё лепшае, што яны панапісалі, толькі тым і добра, што месцамі падобнае да Бэтховэна!

– Да Бэтховэна падобнае? Ну можа і падобнае... Але я б гэта параўнаў зь першай зморшчынкай на твары харашуна, якая на’т упрыгожвае яго, надаючы жвавасьці, – павучальна і сур'ёзна сказаў тата і гучна высмаркаўся ў хустачку. – Але калі ягоны твар праз зморшчыны ўжо падобны да печанага яблыка... пачварнасьць, сябра, а не хараство.

Рыгор чуў словы таты, але не задумваўся над імі дый гнуў сваю лінію. Яму здавалася, што ягоныя перакананьні магутныя, нібы танк, што ён зараз раздушыць і зраўнуе зь зямлёй татавы слабыя і нелягічныя гледжаньні.

– Адна толькі «Няскончаная сымфонія» Шубэрта значнейшая за ўсе вашы напудраныя парыкі, разам узятыя. Хоць я вас і паважаю, тата, але ж... Вы хоць слухалі яго?

– Па-твойму, пакуты па Млынарысе заслугоўваюць большае цікавасьці, чымся чыстая абстракцыя? – тата запальваў цыгарэту. Рыгор ведаў, што цяпер пачнуцца пляўкі ў попельніцу, і раздражняўся яшчэ больш.

– Якая Млынарыха? Я вам пра сымфоніі кажу. Але хай на’т і Млынарыха, халера зь ёй! Млынарыха – гэта сапраўднае жыцьцё! Каханьне! А ўсе гэтыя вашы канцоны – проста нікчэмныя бразготкі. У каго няма сапраўднага жыцьця дый сапраўдных пачуцьцяў, вось той і брэнькае ў бразготкі.

– Не ўжо, сынку. Жыцьцё, ды і музыка сама па сабе – нашмат шырэйшыя за гэткія пачуцьці. Вось паспрабуй, прыбяры з гэтых песень Млынарыху, і што застанецца? Нічога, акрамя клічу самца да самкі. Аднак мусіць жа заставацца. Ты малады, як Шубэрт, гармон гуляе ў табе, – тата падміргнуў, – і скажае прапорцыі сусьвету. Справа на’т ня столькі ў сэксуальнасьці, колькі ў агульнай антропацэнтроўнасьці. Ты шануеш чалавека за пункт адліку, а ён жа ня больш за нязначную адзіначку, без якой можна лёгка абыйсьціся, – тата выпускаў дым і сплёўваў.