Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Рыгор агледзеўся: палі, лугі, гаі, скрыжаваньне з бляшаным паказальнікам. Направа – Франкфурт, налева – Штутгарт. Не пасьпеў Рыгор сьцяміць, куды накіравацца, як тэлефон зазваніў зноўку. Гэта быў я. Я ўжо ведаў, што Рыгор ува ўцёках, і не выказваў ані патрабаваньняў, ані пагрозаў. Толькі нясьмела распытваў – як яно там, за мяжою?

– Дык нічога асаблівага, Піліпу! Тое ж трасца, што і ў нас. Бабы хоць ёсьць, але ўсё нейкія адурэлыя. Аднак частуюць нядрэнна, нічога не скажу. Флякі, зразы ўсялякія, смачна! Дый ты дарэчы сам можаш дзе хочаш пабываць, чуеш? Нафіга табе гэты пашпарт? Сядай у машыну, дый едзь – дзень у дарозе, і ты на месцы! Ты наогул у якую краіну масьціўся?

– У Італію, вядома! У Флярэнцыю асабліва, тамака мусіць шмат Ліпі.

– Ліпі?

– Ага, Піліп Ліпі, мастак гэты – ну памятаеш, ты мне альбом ягоны прынёс?

– Памятаю, здаецца... Нешта было такое.

Мы загаварылі пра мінулае, пра лазьню, пра піва, пра радасьці гародніны. Я расчуліўся, разгаварыўся і ўрэшце прызнаўся Рыгору, што авантурыст зь мяне слабы, сагнаць машыну я ня здолею, кіраваць ня ўмею, бяз пашпарту перабягаць мяжу баюся і... Я папрасіў Рыгора, каб ён пабываў у Флярэнцыі замест мяне.

– Дык з радасьцю, братачка! Я табе столькі альбомаў адтуль прывязу, што за год не пераглядзіш! – шчыра паабяцаў Рыгор. – Вось толькі ты парай, куды мне збочыць, на Франфурт ці на гэны Штугарт? Алё! Алё! Чорт.

Мой голас зьмянілі кароткія гудкі. Рыгор выялаўся і сунуў тэлефон у кішэню. Тое скрыжаваньне ён ужо мінуў, і зараз паабапал дарогі доўгімі радамі цягнуліся вінаградні са шчыльнымі нясьпелымі гронкамі. Наперадзе бачылася вёсачка, нізкія хаткі з чырвонымі дахамі. Пусты жывот смактала, і мажлівасьць падсілкавацца зьявілася вельмі дарэчы.

Ён прайшоў вёсачку бадай наскрозь, не сустрэўшы ніводнага гастранома і ніводнае асобы. Падобныя адна да другой хаткі са сьветла-шэрае цэглы за нізкімі каменнымі агароджамі, цішыня. Рыгор ужо наліваўся марадзёрнымі думкамі, але нарэшце на адной з адкрытых тэрасаў заўважыў адчыненыя дзьверы і няпэўны рух унутры.

– Гэй! Ці ёсьць хто? – ён паставіў нагу на агароджу.

Рух унутры ўвасобіўся ў ссохлую кабету сярэдніх гадоў, у карычневай сукенцы. Яна выйшла і стала, моўчкі гледзячы на Рыгора.

– У вас паесьці ня знойдзецца? Я заплачу! – спытаў ён.

– Праходзьце, – адказала яна роўна, бяз роздумаў, але і бязь ветлівасьці.

Ён прайшоў праз кветнік з бучнымі пятунямі і настуркамі і падняўся на тэрасу. Ва ўтульным цені падстрэшку стаяў плецены стол і лёгкія круглыя стольцы, на адзін зь якіх Рыгор паклаў торбу, а на другі асьцярожна сеў. Столец рыпнуў, але вытрымаў. Не прайшло і дзьвюх хвілін, як кабета зьявілася з падносам: вялікая пляскатая талерка белага хлеба і сыру, шкляны пітнік белага віна, бакал.

– Як цябе завуць? – пацікавіўся ён, складаючы бутэрброд.

– Жулі. Неўзабаве будзе суп, – адказала яна суха.

– Вось дык імя! Ты з Францыі прыехала, ці што? – яна моўчкі ўзьняла бровы, быццам ягонае пытаньне было ідыёцкае, але Рыгор не паддаваўся, працягваючы быць вясёлым і адкрытым: – Паясі са мной, га, Жулі? Аднаму кавалак у горла ня лезе!

Жулі паціснула плячыма і пайшла ў хату. Ён спытаў усьлед, ці няма піва, і яна матнула галавой. «Вось сучка!» – думаў Рыгор, але рахмана, ня злосна. Злосьць адыходзіла перад сьвежым духмяным хлебам і пругкім сырам. Спаталяючы першы голад, ён з асалодай зьеў усю талерку, задаволена ўздыхнуў і наліў сабе віна. Адзін бакал Рыгор выпіў залпам, заліў смагу, а другі цягнуў павольна, ацэньваў. Віно нагадвала густам піва, якое ўжо вытхнулася – спакойнае, бяз шумы і газаў. Нядрэнна. Падсунуўшы столец да драўляных парэнчаў, ён адкінуўся на іх і закурыў.

– Суп.

Жулі несла ў руках круглы белы збанок. Паставіла на стол, адклала вечка, паваліў пар. Рыгор нахіліўся і асьцярожна панюхаў. Пахла неяк салодка.

– Сахара не пашкадавала, здаецца? А гэта што? – ён патыкаў лыжкай у кавалак смажанай булкі, які плаваў зьверху.

– Ня хочаш – ня еш, – адрэзала Жулі і пацягнулася за збанком.

– Чакай! Я ж пажартаваў! Вось, трымай, – ён сунуў руку ў торбу, намацаў грашовы пачак і адпластаваў адну паперку, – паеш са мной, Жулі? Мне будзе прыемна.

Яна яму спадабалася – ясныя і незвычайна харошыя рысы. Хоць круглявасьць ейнага твару ўжо пачынала спрамляцца ад гадоў, а на шчоках чыталіся зморшчынкі. Вытрыманыя карыя вочы і каштанавыя валасы, якія былі абстрыжаныя ледзь вышэй плячэй і закручваліся ў кудзеркі на кончыках. Кудзеркі незгаворліва гайдануліся, і яна пайшла ў хату, сказаўшы, што прынясе рэшту. Рыгор запярэчыў, але яна ўжо зьнікла.