Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Калі песьня была дасьпяваная, Зарана вярнула была слухаўку Лявону, але ён матнуў галавой – ня трэба. Размаўляць не хацелася. Ён выглядаў такім стомленым, што Зарана бязь лішніх пытаньняў паслала яму ў суседнім пакоі. Лявон распрануўся, склаў адзеньне на столец і апусьціўся ў ложак. Пярына прыняла яго мякка, прахалодна і глыбока. «Парушэньні тапалёгіі, – ляніва думаў ён, ласкаючыся плячом аб пухоўку. – Нелінейнасьць прасторы. Гадзіну-другую ехаць на ровары – і ты ўжо ў невядомых краях. Але хто гатовы вызначыць, ёсьць парушэньне ці не? Хто вымяраў лінейнасьць? Дзе эталён?» Ён успомніў, як у час апошняга наведваньня банку разжыўся мапай сусьвету, і яна, пэўна, ляжыць у заплечніку. Заўтра, заўтра.

Рыгор бадзёра крочыў убок Варшавы, успамінаў хараство Эвы і зьдзіўляўся на ейную невытлумачальную дзіклівасьць. «Добрая дзеўка! Але гэты ейны Яцэк-Воцэк... Ну і ладна. Навошта мне тая мітусьня? Знайду іншую ляхутку, яшчэ лепей». Пад узьдзеяньнем піва і ляснога паветра ягоныя думкі пакрысе рабіліся сур'ёзныя. «А мо і сапраўды – жонку трэба шукаць? Жарты жартамі, але навошта губляць час?» І яму намалявалася сцэна недалёкае будучыні, быццам ён сядзіць у мяккім фатэле, пасмоктвае салёныя валокны сушанай рыбкі, пацягвае халоднае піва, а побач, ля пліты, у туга зацягнутым фартуху, завіхаецца Эва. Густа пахне вараным бураком, часныком, стукае па кухоннай дошцы востры ножык. Эва выпростваецца, сьмяецца яму, вільготнай рукой прыбірае з лобу залацістую пасму. Убягаюць дзьве маленькія дзяўчынкі ў ружовых сукеначках і высокіх шкарпэтках, рагочуць і караскаюцца да яго на калені. Гучыць... Хто ж гучыць? Брукнэр? Ён адчуў, як да горла падступае камяк, а вочы брыняюць гарачым. Каб адцягнуцца, Рыгор гучна засьпяваў «Der Wanderer».

Вакол цягнуліся раскошныя цёмна-зялёныя дубровы, а пад нагу раз-пораз траплялі буйныя жалуды ў шурпатых каптуркох. Часам у воддалі пачынала адлік і заціхала зязюля, праз дарогу пераляцеў чорны дзяцел. Сонца ўжо ня пекла і вісела нізка над дрэвамі. Начаваць у лесе не хацелася; Рыгор рассудзіў крыху адпачыць і зірнуць, што смачнае паклала яму ў заплечнік Эва, а потым паскорыцца і прыйсьці куды-небудзь повідну. Аблюбаваўшы адзін з бліжэйшых дубоў, што расьлі на доўгім пагорку, ён збочыў з дарогі і, перасякаючы паласу высокае травы, ледзь не наступіў на вялікі і тоўсты грыб-баравік. Ён падпарадкаваўся паляўнічаму інстынкту – нагнуўся і сарваў яго. Мажны, пругкі, ліпкаваты грыб пахнуў чароўна, і Рыгор зажмурыўся з асалоды. Але што зь ім цяпер рабіць? Ён разгублена агледзеўся і заўважыў непадалёк яшчэ два баравікі, ледзь меншыя. «Раскладу вогнішча, пасмажу! Не губляць жа дабро», – Рыгор зьняў заплечнік і расчысьціў нагой ад лісьця пляцоўку пад вогнішча.

Ён ужо нацяваў грыбы на дубец, капялюшыкі асобна, а ножкі асобна, і нахіляў галаву, унікаючы сіняватага дыму, калі ўдалечыні пачуўся гук матора. «Няўжо Эва раздумалася і хоча мяне падвезьці?» Але рухавік быў дакладна не фіятаўскі. Гук набліжаўся; Рыгор устаў, сьціскаючы гарачы шашлык. З-за павароту вылецеў невялікі джып, падымаючы за сабой каламутнае воблака пылу. Рыгор падаўся да дарогі, замахаў рукой. Джып заўважыў яго, затармазіў, спыніўся побач. Пыл павольна асядаў. За рулём сядзела іншая кабета, ня Эва – фарбаваная, з халодным тварам і цёмнымі акулярамі.

– Да горада падкінеш? – нядбала спытаў ён.

– Мы, здаецца, незнаёмыя. Чаму вы зьвяртаецеся да мяне на «ты»? – абражана мовіла кабета і зрушыла правай рукой, каб перасмыкнуць перадачу.

– Чакайце! Усё добра! Можам і на «вы», калі хочаце. Давязіце да гораду, я заплачу.

Яна грэбліва адказала, што ня мае патрэбы ў грошах. «Дурніца», – зразумеў Рыгор, і, не ўступаючы ў размовы, каб не парушыць ейную слабую, невідавочную згоду, ён зьбегаў па торбу, расчыніў дзьверцы і паклаў яго на бэжавае сядзеньне. У салёне салодка пахла парфумай. Яна нецярпліва павярнула твар, але Рыгор не сьпяшаўся садзіцца. Нагнуўшыся ў салён і дакранаючыся патыліцай мяккае столі, ён нявінна папрасіў ад'ехаць мэтраў на пяцьдзесят наперад і пачакаць яго там.

– Навошта?

– У мяне тут вогнішча, трэба яго пагасіць! Шкада, вады няма, дык прыйдзецца карыстацца ўнутранымі рэзэрвамі арганізму... Разумееце?

Яна гідліва адвярнулася ад яго і паклала далонь на рычаг. Хоць торба была поўная грошай, Рыгор не хваляваўся і ведаў, што зараз яна ўжо ня зьедзе. «З пагарды ня зьедзе, – думаў ён задаволена, заліваючы вогнішча, – Зьехаць з маёй торбай значыла б для яе прызнаць каштоўнасьць торбы, а сьледам і мой статус гаспадара каштоўнасьці». Вогнішча яшчэ дымілася ў сярэдзіне, але зямля вакол вільготна цямнела. Рыгор зашпіліўся і пайшоў да машыны. «Шкода, бач ты... А грыбы? Але ж яна можа выкінуць торбу і зьехаць!» Ён паскорыў крок і пасьпеў. Апускаючыся на сядзеньне, разгледзеў кабеціну: вольны чорны гарнітур, які зусім хаваў грудзі, худыя калені, касьцістыя рукі з чырвонымі кіпцюрамі. Яны рушылі. Шкода імчалася мякка і ціха, з кандыцыянэра веяў духмяны ветрык.