Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Ён ехаў. Паціху паветра халаднела, і Лявон нават зашпіліў верхні гузік кашулі. Паказалася адна, другая, трэцяя зорка, а потым яны высыпалі адразу ўсё. Лявон глядзеў на вечаровае неба, але рашчыняцца ў ім перашкаджаў непакой. Ён трывожыўся, пакуль зьнячэўку ня ўбачыў, як праз ізмрок мякка праступілі сьветлыя сьцены з жоўтымі квадрацікамі вокнаў. Гэта была хата, вельмі падобная да Алесінае – бяз плота, з трохкутовым дахам, з дымніцай пасярэдзіне. Ён збавіў рух і накіраваў колы да ганку. Званок гучна дзынькаў на купінах, і Лявон, які звычайна злаваўся на гэты гук, зараз радаваўся яму, бо саромеўся стукацца ў дзьверы і спадзяваўся, што гаспадары пачуюць яго вось так, быццам незнарок.

Дзьверы адчыніліся, і на ганак выйшла чарнявая дзяўчына ў белай сукенцы. «Алеся!» – стукнула ў Лявона ў грудзёх. Пранеслася думка, што ён нейкім цудам зрабіў крук і зноў апынуўся ля ейнага хутару. Ён пад'ехаў бліжэй і спыніўся, заціснуўшы раму паміж ног.

– Ты хто? – спытала дзяўчына. Гэта была не Алеся.

– Мяне завуць Лявон. Ехаў вось да бабулі дый заехаў кудысьці ўбок.

– Незвычайнае імя. Ты з Кіева? – адказала яна глыбокім пявучым голасам, – Мяне клічуць Зарана. Хочаш напіцца?

Лявон дробна патрос галавой – яго ахапіла моцнае пачуцьцё дэжавю. Ён адмовіўся вады і ўзіраўся ў твар Зараны, схаваны ў прыцемку. Пахла далёкім дымам, а можа палыном. Аднекуль з ночных палёў данёсься ледзь чутны сьмех, абрывак песьні.

– Хто гэта? – Лявон павярнуў галаву ў цемру.

– Дыўчыны сьпяваюць.

Яны памаўчалі. Там, адкуль далятала песьня, сьвяціўся агеньчык – дыўчыны запалілі вогнішча. «Водзяць карагод. І ўсе рыхтык Алеся, – падумалася Лявону. – Але гэта проста подла! Гэта насьмешка і зьдзек!» Ён ізноў паспрабаваў разгледзець Зарану, а яна адчыніла дзьверы і мэлядычна паклікала яго:

– Хадзем! Ты галодны, напэўна? Заставайся ў мяне начаваць, заўтра ўжо да бабусі паедзеш.

Лявон пакінуў ровар ля ганку і падняўся ў хату, дзівуючыся на музычнасьць тутэйшых жыхарак. Усярэдзіне было ярка і чыста. На белых сьценах стракацелі размаляваныя талеркі, тканыя кілімкі, сухія вянкі, малюнкі марыністаў з часопісаў; на стале, на падваконьніках і на камодзе стаялі сьвежыя букеты палявых кветак і мноства дробных лялек – касьцяных, парцалянавых, шкляных.

– Вось і хлеб зараз падасьпее!

Усьміхаючыся, Зарана пасадзіла Лявона за стол з вышытым абрусам, а сама нешта рухала ў глыбіні шырокае пячы. Лявон з палёгкай адзначыў, што да Алесі яна была падобная толькі валасамі. Ейная постаць была цяжэйшая, твар больш скуласты. Лявону карцела даведацца, куды ён патрапіў, але пытацца наўпрост і выглядаць дзіваком не хацелася. Прыйшлося хітрыць: ён спытаў, ці ёсьць у яе тэлефон, і яна зь некаторай крыўдай – думаеш, тут у нас зусім цывілізацыі няма? – паказала яму на жыцьцярадасна-жоўты апарат.

– Ці можна патэлефанаваць ад цябе ў Менск? Я хуценька, толькі скажу твой нумар свайму сябру, а ён ператэлефануе.

Зарана замахала рукамі: навошта! Гаварыце, колькі хочаце. Яна ня ведала тэлефонных кодаў і прынесла важкі сіні даведнік, абціраючы поўнай далоньню пыл з вокладкі. Лявон апусьціў тоўсты том на калені, адчыніў, і сумневаў не засталося – Украіна. Ён набраў нумар Пятруся, і той зноў узяў слухаўку пасьля першага ж гудку. Зарана займалася хлебам, і Лявон напаўголасу апісаў Пятрусю сваё падарожжа. Пятрусь закрычаў: «Украіна? Выдатна!» – ды так гучна, што Зарана зьдзіўлена азірнулася.

– Лявоне! – радасна ўсклікаў Пятрусь, – Вы ведаеце, што Сільвэстраў, аўтар нашых з вамі песень – менавіта ўкраінскі кампазытар? У мяне нарадзіўся проста шыкоўны плян! Лявоне, вы мусіце знайсьці там Сільвэстрава. Чуеце? Гэты чалавек валодае ключом да таямніцаў быцьця!

– Дык як жа я знайду яго, Пятрусь? Самі памяркуйце. Калі б хоць адрас ведаць.

– Прошча-ай, сьві-іце, прошчай-ай, зе-емле... – замест адказу Пятрусь гучна, з энтузіязмам засьпяваў адну зь іхніх упадабаных песень.

– Які вясёлы ў цябе сябар! Сьпявае па тэлефону, – засьмяялася Зарана, – Што гэта ён сьпявае?

– Лявоне! Што я чую! – вохнуў Пятрусь, – У вас там жаночы голас? Гэта праўда? Дайце, дайце ж мне зь ёю пагутарыць!

Лявон, раззлаваны абсурднасьцю становішча, падаў Заране слухаўку і пачаў нэрвова хадзіць па хаце. Пятрусь нешта вяшчаў ёй, а яна рагатала, упёршы руку ў моцны бок і закідваючы галаву. Потым яны засьпявалі дуэтам «Прошчай, сьвіце», і Лявон мімаволі заслухаўся ейным нізкім, але дзіўна пяшчотным голасам.