Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

У гэты момант зазваніў тэлефон, і Лявон, сказаўшы маме, што сам адкажа, пайшоў на кухню. Ён ужо пачынаў злавацца на Пятруся – колькі можна надакучаць! Але гэта стаўся Адам Васілевіч, які лісьліва спытаў: ці зможа Лявон прыехаць у Менск праходзіць практыку? Ён пра ўсё дамовіўся зь Піліпам. Лявон сказаў, што зараз яму было б вельмі нязручна вяртацца ў Менск, не дазваляюць сямейныя справы. Адам Васілевіч паставіўся да адмовы лаяльна і паабяцаў патэлефанаваць пазьней, бліжэй да пачатку навучальнага года. Лявон холадна разьвітаўся, зь непрыязнасьцю ўспамінаючы штодзённыя заняткі, сядзеньне на бессэнсоўных лекцыях і дурных іспытах. «Не вярнуся туды», – падумаў ён выразна.

Тэлефон зазваніў ізноў. Лявон здрыгануўся і злосна схапіў слухаўку:

– Хто?

– Вітаю, Лявоне! Куды ты падзеўся? Гэта я, Янка! Даўно ня бачыліся! Зайшоў бы, га?

– Хто гэта? – спытала мама, уваходзячы на кухню.

– Сябры, мам. Аднакурсьнікі, – адказаў Лявон, зачыняючы далоньню мікрафон.

Тым часам Янка пачаў дэкламаваць сьвежы верш, прасякнуты, паводле ягоных слоў, настроем сымбалістаў:

Лявон пасьпяшаўся разьвітацца зь Янкам, маўляў, яго чакаюць. «Якая лухта. На тэму кухні ў яго выходзіць лепей», – думаў Лявон, мацуючы заплечнік да роварнага багажніка. Матуля выйшла на ганак і глядзела, як ён выводзіць ровар на дарогу. Ён памахаў маме рукой, зачыніў весьнічкі і грунтоўна высмаркаўся. Перад мамай і Алесяй ён стараўся не выяўляць прыкметаў застуды.

– Далёка да гэтае вёскі? – спытала Алеся, трымаючы яго за руку.

– Кілямэтраў дзесяць, вунь у той бок, – Лявон паказаў вольнай рукой на далёкую паласу таполяў, якія хавалі чыгунку. – Шкада, што я не змагу ўбачыць цябе ў сукенцы!

– Ты сапраўды хочаш убачыць? Але гэта ж толькі прымерка, табе будзе нецікава. Можа, я дачакаюся цябе, і паедзем разам?

– Не, не, едзь зараз, каб не трымаць маму з шыцьцём. А я вярнуся ўвечары.

Ён абняў яе за плечы і прыцягнуў да сябе, пагладжваючы па цяжкім валасам. Фаўст, гучна дыхаючы, падбег, гульліва тыхнуўся галавой і паспрабаваў праціснуцца паміж іхнымі нагамі. Лявон адсунуўся, патузаў яго за ўскаламачаны карак ды пайшоў да ровара. Алеся прысела на кукішкі, абхапіўшы Фаўста за пухнатую сьпіну, і глядзела, як Лявон штурхаецца ад зямлі і закідвае нагу ў сядло. Набіраючы хуткасьць, ён абарочваўся, а яна ўставала на дыбачкі і махала яму ўсьлед.

Аддаляючыся ад хутара і ад вёскі, Лявон адчуваў, як зь яго спадае напаўпразрыстая заслона, абалонка, цяжар якой ён адчуў толькі цяпер. Так ужо было колькі разоў – калі ён упершыню падняўся на дах, калі яны з Рыгорам зладзілі разгром у банку – подых свабоды, новых змогаў і адкрытасьці сьвету. Пад'язджаючы да чыгуначнае станцыі, дзе пачалася бэтонавая дарога, Лявон быў ужо даканцова шчасьлівы: здранцьвеньне і прастрацыя пакінулі яго, зьмяніліся на сьвежасьць і адвагу.

Сонца біла ў вочы, і ён, спыніўшыся на пераезьдзе праз рэйкі, прыклаў далонь брылём да вачэй, каб прачытаць назву станцыі: «Канатоп». Гэта нічога яму не сказала. Стаяла поўная цішыня, толькі наводдаль, у таполях, перарывіста сьпявала птушка. Рэйкі блішчалі стальлю, направа і налева. Перакаціўшы праз рэйкі ровар, які падскакваў і пабразгваў званком, Лявон сеў у сядло і налёг на понажы.

Бэтонавая дарога ізноў ператварылася ў грунтавую. Ланцуг пачынаў рыпець, Лявон стамляўся, а зялёным палям не было канца. Павярнуўшыся, Лявон убачыў, што ўжо далёка ад'ехаў ад Канатопу – лінія таполяў бадай згубілася ўдалечыні. «Кілямэтры чатыры-пяць», – зьмеркаваў ён і засьпяваў, каб падбадзёрыцца. Але ў нагах гуло, у горле пяршыла, і ён вельмі ўзрадаваўся, калі за чарговым паваротам зьявілася зграйка тонкіх дрэў. Лявон спыніўся і прыставіў ровар да шэрага камяля. Пагладзіў пальцамі даўгаватыя, пакрытыя бялявым пухам лісьцікі, і, пазяхаючы, прылёг.

Калі ён прачнуўся, сонца ўжо хілілася да гарызонту, сьвяціла залацістымі праменьчыкамі праз пульхную крону. Галава балела, зьвінела. «Зноў я ўсё праспаў! Прыйдзецца начаваць у бабулі». Ён змрочна павёў ровар за рогі. Неба наперадзе было глыбокае, сіняе. Павеяла слабым ветрам, гаркаватым пахам сухіх траў. Лявон зрабіў колькі глыткоў соку і пакаціў наперад – хутка, каб не сустрэць ноч у полі. «Але ж добры ровар мусіць мець фару. Рыгор паленаваўся».