Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– Але аднаму ня надта цікава! Мне хочацца з табой, – дамагаўся Рыгор. – Калі ў цябе выходны?

Каця сказала, што ня зможа дапамагчы яму на’т у выходны, бо замужам. Рыгор пацікавіўся пра ейнага мужа, змрочна чакаючы, як яна замнецца, запнецца і ня здолее адказаць. Але Каця ахвотна расказала пра яго: Марцін працаваў юрыстам у турыстычнай кампаніі, захапляўся фатаграфіяй і футболам. Ён чымсьці падобны да акцёра Ўладзіміра Меншыка. У іх дзьве дачкі, Тэрэза і Крысьціна, Тэрэза ў гэтым годзе пойдзе ў каледж... Марцін кожны дзень заязджае за мной у канцы зьмены, дадала яна значна. Рыгор ужо не глядзеў на ейны твар, апусьціўшы вочы ў талерку. Яна памаўчала, потым пажадала прыемнага апэтыту і зьнікла. «Хацеў бы я паглядзець на гэтага Марціна з дачкамі, – горка думаў Рыгор. – Дапяклі ўжо гэтыя фантазіі. Вось бы яе застудзіць, адразу б зьведалі, ёсьць Марцін ці няма. Дый чорт зь ёй». Ён даеў капусту, паклаў на стол стодоляравую купюру і пайшоў.

Звонку ўжо запаліліся ліхтары, асьвятляючы нізы таполевых каронаў і першыя паверхі чысьцюткіх прыгожых дамоў. Рыгор павольна крочыў кудысьці наперад, разглядаючы шыльды над дзьвярыма ўжо зачыненых крам. Неўзабаве ён убачыў наперадзе мост, на які ўзыходзіла дарога, і набярэжную ўнізе. «Пэўна, гэта яна, Влтава», – ён перасёк вуліцу і спусьціўся схілістым брукам. За камянёвым парапэтам цямнела рахманая рака, плынь было відаць толькі па водблісках асобных струменяў. Рыгор уяўляў Влтаву значна болей шырокай – і хутчэй за ўсё, гэта быў адзін зь ейных прытокаў. Адваротны бераг узгоркам сыходзіў уверх, там быў відаць дзьвюхгаловы белы сабор з высокімі шпілямі. Рыгор збочыў пад мост.

Цагляныя сьцены зь ледзь відочнымі ў цемры графіці адбівалі гук крокаў, а наперадзе паўкругам сьвятлела выйсьце на другі бок моста. Адразу за мостам зьмяшчалася шырокае летняе кафэ з чырвоным цыратавым дахам, асьветленае рознакаляровымі гірляндамі. За адным столікам рагатала кампанія, блішчалі куфлі. Рыгор падыйшоў да стойкі і спытаў у рудавалосай бармэнкі піва на вынас.

– Якога вам?

– Хоць якога, акрамя «Старапрамэн», яго я ўжо піў сёньня.

Бармэнка, мажная і прыгожая кабета з круглявым тварам, паразумела ўсьміхнулася, дастала з халадзільніка бутэльку «Будвайзэру». Рыгор паклаў перад ёй сто даляраў. Барменка разьвяла рукамі і папрасіла яго знайсьці зьмяняць грошы ў адным з банкаў. Паказала рукой – вось туды, тамака ўноч працуе. Рыгор падзякаваў, адкаркаваў піва і пайшоў прэч, пакінуўшы банкноту.

– Гэй, малады чалавек! Калі ласка, вярніцеся! – гучна паклікала яна. – Гэта занадта шмат! Забярыце вашы грошы!

Кампанія з куфлямі абарочвалася да яго жаночымі тварамі, сьмяялася, але Рыгор на сёньня быў перапоўнены зносінамі. Ён стаміўся і хацеў адпачыць – прыняць душ, скінуць адзеньне і паляжаць на прахалоднай сьвежай бялізьне. Ён баяўся, што бармэнка пагоніцца за ім, але тая неўзабаве сьціхла, мабыць звыклая да турыставых дзівацтваў. Халаднела. Рыгор накіраваўся да жылога кварталу праваруч, з намерам знайсьці там начлег. Рака тут пашыралася і таксама сыходзіла направа, і ён працягнуў шлях па набярэжнай. Неўзабаве, абмінуўшы невялічкі паўвостраў зь нейкім арабскім помнікам, ён выйшаў да дарогі, за якой узвышалася доўгая шматпавярхоўка. Насупраць пераходу са сьветлафорам чарнела арка ў надворак дому.

Рыгор насьцярожана паглыбіўся ў чарноцьце і апынуўся на ледзь відомай унутранай тэрыторыі, зь цьмянымі платамі, дрэвамі, прыпаркаванымі машынамі ды лаўкамі. Бліжэйшы пад'езд быў зачынены на кодавы замок незнаёмай канструкцыі, але вокны першага паверху, не забраныя кратамі, безабаронна паблісквалі. Рыгор патаптаўся на месцы, узіраючыся ў зямлю: ці не валяецца пад нагамі добрая жалязяка? Але ходнік быў пусты і чысты, і ён пайшоў уздоўж сьцяны, напружваючы зрок. Лядашчыя кусьцікі, лаўкі з занадта тоўстымі, каб паламаць, брусамі, шчыльна прыгнаныя да адтулінаў люкі. «Так усю ноч можна шукаць! Што зробіш, прыйдзецца», – Рыгор дапіў апошнія глыткі піва, размахнуўся і з усяе сілы швыргануў бутэльку ў бліжэйшае вакно.

Звон разьбітага шкла прагучаў аглушальна, а потым мэлядычна пасыпаліся аскепкі. У бліжэйшай «Шкодзе» доўга і паныла загаласіла сыгналізацыя. Праз колькі сэкунд у пабітым вакне загарэлася сьвятло і пачуўся абураны віск. Сталі запальвацца бліжэйшыя вокны. Уцягнуўшы галаву ў плечы і прыгнуўшыся, Рыгор пабег прэч з асьветленае плямы. Не спатыкнуцца б у гэткай цемры! Прамінуўшы тры ці чатыры пад'езды, ён спыніўся і зьмяніў дух. Здаецца, яго ніхто не перасьледваў. «Шкода» пікнула і змоўкла, але перад разьбітым вакном зьявіліся людзі, яны махалі рукамі і ўзбуджана гаманілі. «Бутэлькай, чым жа яшчэ!» – даляцела да яго. «Вось чэрці! І адкуль тут столькі людзей?» – і Рыгор з прыкрасьцю вылаяўся.