Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Але сьвежы піўны хмель не даваў яму сумаваць, і ён прыдумаў новы спосаб: падыйшоў шчыльна да дому і рушыў вузкай дарожкай паміж мурам і хмызам, падняўшы руку і штурхаючы шыбы. У Менску багата было адчыненых, знойдуцца і тут! Неўзабаве ягоная здагадка пацьвердзілася: адно з вокнаў бязгучна адчынілася ўнутар і застыла напаўшляху, вабячы за сабой у загадкавую цемру кватэры. Рыгор схапіўся рукамі за гзымс, падскочыў, пашморгаў нагамі па сьцяне, падцягнуўся і зь вялікай намогай наваліўся грудзьмі на падваконьнік. І раптам забянтэжыўся – што, калі кватэра заселеная? «Дык і нічога, – зьмеркаваў адразу. – Пастараюся ціхутка, на дыбачках. Прайду наскрозь. Галоўнае – ў пад'езд патрапіць, а там ужо знайду штосьці для сябе». Ён пачаў асьцярожна пералазіць цераз падаконьнік, але закрануў рукою керамічны гаршчок зь нейкай кветкай – той паляцеў на падлогу і з грукатам раскалоўся. У глыбіні пакою ўскрыкнула жанчына, завозілася, пачуўся гук перасоўванага стольца і хуткія крокі. І не пасьпеў Рыгор падацца назад, вонкі, як яму з добрае моцы выцялі стольцам па галаве. Ён ірвануўся, штурхануўся і паваліўся ўніз, у хмызьняк. Зь цяжкасьцю стаўшы на ногі, ён пабег да бліжэйшае аркі, а ўсьлед яму шпурнулі нешта цяжкае, хруснуўшае і трэснуўшае аб асфальт.

Зьвярнуўшы за рог, ён памацаў патыліцу. Крыві не было – мусіць, па галаве патрапілі абцягнутым тканінай сядзеньнем. «Ну і дзянёк выдаўся! Суцэльная няўдача!» – ён плюнуў. Пхнуўшы мур няветлага дому, ён выйшаў з аркі і зноў апынуўся на набярэжнай. Іншых варыянтаў, акрамя як вярнуцца да летняга кафэ ды ўзяць яшчэ піва, ён ня бачыў.

Кампанія ўжо разыйшлася, і бармэнка працірала пухлявай ручкай апошнія куфлі. Яна не зьдзівілася Рыгору – па ейнае ўсьмешцы было відаць, што яна не сумнявалася ў ягоным вяртаньні. Яна дастала зь вялікае кішэні на жываце сто даляраў і падала яму:

– Забірайце! Тая бутэлька – за кошт рэстарацыі.

– Што за глупства, – махнуў ён рукой, – Дай лепш яшчэ адну. Схавай, схавай! Лічы, што я купіў піва на ўсе грошы. Дай яшчэ дзьве ды вунь тую булку з сасіскай.

– Сэндвіч? Падагрэць вам? – яна паклала сэндвіч на белую плястыкавую талерачку, паставіла ў мікрахвалевую печку і пажартавала: – Можа, вам адразу скрыню піва?

– Давай адразу дзьве скрыні, – сур'ёзна адказаў Рыгор. – А ў бляшанках няма? Каб несьці лацьвей было. Як цябе клічуць?

Яе клікалі Вераніка. Яна сыходзіла ў бакоўку і прынесла два кардонавыя пакункі, па шэсьць бляшанак у кожнай. Рыгор паклаў адзін пакунак у торбу, а да другога ўзяўся адразу, жуючы і нахвальваючы сэндвіч. Ён скоса разглядаў Вераніку, якая балбатала пра два сьвяточныя дні наперадзе і што будзе наплыў турыстаў. Чым больш ён глядзеў, тым больш яна падабалася яму: роўны твар, фарбаваныя рудыя валасы, пастрыжаныя грыўкай, поўныя мяккія вусны, моцныя загарэлыя рукі. Вераніка пазірала на гадзіньнік і часам заклапочана паварочвала галаву да дарогі. Яна паскардзілася, што ўжо пара зачыняцца, а Томаш усё ня едзе. Зноў у сваім бары сядзіць, ці што? Рыгор падахвоціўся дапамагчы ёй, і яны разам склалі стосамі крэслы, ссунулі сталы і апусьцілі над стойкай шырокую ралету.

– Вазьмі мяне з сабой, – з аптымізмам прапанаваў Рыгор і закурыў. – Неяк атрымалася, што мне пераначаваць няма дзе.

– Што ты! Я не магу! – памахваючы сумачкай, яна глядзела на дарогу. – У мяне ж ёсьць Томаш.

– Што яшчэ за Томаш?

– Гэта мой шэф, – патлумачыла Вераніка і хіхікнула: – і адначасна бойфрэнд! Мы разам жывем. Ну куды я цябе вазьму? Пашукай гатэль ці хостал, іх тут як грыбоў.

– Усё ты выдумляеш! – з прыкрасьцю сказаў Рыгор. – Няма ніякага Томаша!

– Кінь дурное. Ці стала б я цябе падманваць! Ты мне падабаесься, але што я магу зрабіць?

Дзеля даверлівасьці яна ўзяла Рыгора пад руку, і праз гэты дотык ён абмякнуў. Дрыготкім голасам ён папрасіў Вераніку дазволіць хоць праводзіць сябе. Яна не супраціўлялася – сказала, што калі Томаш застане яе са староньнім, дык сам вінаваты: ня йсьці ж ёй уночы адной. Так, пад ручку, яны і пайшлі. Яна махнула сумачкай наперад, паказваючы на дом, у якім жыве, і пачала апавядаць гісторыю сваіх пераездаў з кватэры на кватэру. Гэта быў менавіта той дом, у які Рыгор спрабаваў залезьці паўгадзіны назад, але ён ані не спалохаўся. Упоцемку не даведаюцца. Ён слухаў Вераніку напаўвуха, засяродзіўшы ўвагу на тым, каб ісьці зь ёй наша ў нагу. Аповяд пра кватэры відавочна цешыў яе, і, каб пасьпець яго выкласьці Рыгору, яна ішла ўсё павольней і павольней. Скончылася тым, што ў сама апагеі эпізоду з чарговым транспартаваньнем мэблі яны спыніліся ў арцы. Вераніка блішчала вачыма і жэстыкулявала правай рукой. Яна хацела вызваліць і левую, але Рыгор не пусьціў, прыціснуў локцем. Вераніка запнулася і зьдзіўлена зірнула, а ён нязручна абняў яе за плячо і пацягнуў да сябе. Яна ўперлася далоньню яму ў грудзі і так роспачна засіпела, што ён растуліў рукі і адступіў.