Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

Нарэшце ён сьпешыўся і павёў ровар за руль, узіраючыся ўва ўзьбярэжжа. Яно сталася населенае: ля вады ён разгледзеў постаці людзей, якія ляжалі, сядзелі, шпацырылі. З мора падзьмуў вецер, і Лявон узьняў да яго галаву. Вецер прынёс новы, незнаёмы пах, сьвежы і моцны, які лёгка праточваўся праз сусьлі. Яго хацелася набіраць поўныя грудзі і – узьлятаць.

Перад пляжам дарога плыўна загнулася налева. Лявон збочыў зь яе і пакаціў ровар да мора па мяккаму, глыбокаму пяску, які суха насыпаўся празь верх у туфлі. Ён ужо бачыў твары людзей – і ўсе яны былі жанчыны. Некаторыя ў яркіх бікіні, некаторыя ў адных тонкіх трусіках, шмат хто ў цёмных акулярах, сяя-тая з кароткімі валасамі – усіх іх яднала нешта невытлумачальнае, але несумнеўнае, што мусіла быць менавіта жаноцкім атрыбутам. Акрамя таго, Лявон цяпер даканцова зразумеў, якія цялесныя адрозьненьні паміж мужчынам і жанчынай меў на ўвазе Пятрусь. «Значыць, маё падарожжа ўжо не дарэмнае!» – з гонарам думаў Лявон. Смутны цяжар у ягоных думках пра Алесю і пра маму цяпер пакінуў яго.

Жанчыны абыякава разглядалі яго, і ён адчуў прыніжальную няёмкасьць за свой гарадзкі абутак, чорныя штаны і кашулю з доўгімі рукавамі. Лявон спыніўся, зьняў туфлі, замацаваў пад спружынай багажніка і сунуў у іх шкарпэткі. Ступаць басанож па гарачаму пяску было прыемна, і Лявон зажмурыўся, заўсьміхаўся. Каб выглядаць яшчэ больш па-пляжнаму, ён падвярнуў калашыны, расшпіліў верхні гузік кашулі і крадком агледзеўся, пільнуючы рэакцыю жанчын. Ім было ўсё роўна. У асноўным кабеты ляжалі на рушнікох, прыплюшчыўшы вочы, некаторыя стаялі, закінуўшы рукі за галаву ці ўпёршы ў бакі. У вадзе тырчалі галовы купальніц.

Мноства людзей напружвала Лявона. Ён пайшоў налева, уздоўж берагу, каб збочыць да вады крыху далей, дзе, мабыць, будзе вальней. Сапраўды, у сотні мэтраў ад дарогі жаноцкая канцэнтрацыя пачала зьніжацца і неўзабаве ўпала да такой ступені, што да берага можна было наблізіцца, не рызыкуючы закрануць нікога понажам. Дзеля пэўнасьці ён прайшоў яшчэ далей, дзе ў ваду выступала шэрая скала, і не было ані чалавека. Цяпер толькі асобныя погляды даляталі да яго, і Лявон уздыхнуў свабодна. Паклаўшы ровар на пясок, ён асьцярожна ступіў у ваду.

Слабая хваля казытліва падняла валасінкі на ягонай бледнай галёнцы, мяккі падводны пясок праточваўся паміж пальцамі. За крок ад ягоных ног мільганула маленькая шэрая рыбка, шмыгнула і зьнікла, растала ў сонечных косках. Стаяць у вадзе было прыемна, спакойна. Слухаючы віск дзяўчат, што рагаталі і пырскаліся ўдалечыні, Лявон вагаўся – ці можа выкупацца? Зьдзець кашулю, штаны, зайсьці па грудзі ў ваду? Ён падаўся назад і сеў на пясок, у тым месцы, дзе праходзіла няроўная мяжа паміж сухім, сыпкім і вільготным, ліпкім. Падняў ракавінку, шэра-рубчатую з выпуклага боку і далікатна-пэрламутравую ўнутры.

Ён разважаў пра тое, што калі рэальная прастора хоць прыкладна адпавядае ягоным уяўленьням пра сусьвет, атрыманым з часопісаў і кніг, дык гэтае мора мусіць быць Чорнае. Лявон падцягнуў да сябе заплечнік, які пакінуў на пяску шырокую паласу, і стаў намацваць сярод грашовых пачкаў сусьветную мапу, скрадзеную ў банку. Яна пляската прыстала да сьпінкі і знайшлася не адразу, але доўгія пошукі прынесьлі нечаканы сюрпрыз – забыты пакуначак апэльсінавага соку. Як даўно ён ня піў апэльсінавага соку! Лявон з асалодай адлушчыў трубачку, праткнуў ейным завостраным канцом кружочак фольгі, зрабіў глыток. Жыцьцё набыла даканцовую паўнату і насычанасьць.

Пасядзеўшы, ён расклаў мапу на пяску, знайшоў Менск і прачарціў пальцам лінію да Чорнага мора. Ці да Азоўскага? «Ну, усё роўна. Куды далей? – Лявон павёў пальцам уверх, павёў уніз. – Мо паспрабаваць у Індыю?» Ён пачаў вылічаць, колькі часу спатрэбіцца: замерыў адлегласьць паказальнікам, атрымаў чатыры дні і дадаў яшчэ адзін на хібы і блытаньні. Да Індыі, зь ейнымі сланамі, раджамі, сьвятымі, Лявона заўсёды цягнула. У часопісах пра Індыю пісалі рэдка, і гэта толькі дадавала ёй таямнічасьці і прыцягальнасьці. «Так! Можа, менавіта там трэба шукаць усе адказы? Можа, навуковы шлях – гэта толькі блуканьне ў цёмным пакоі? І адкрыцьці, якімі мы ганарымся, такія ж нязначныя, як намацаньне ўпоцемку зэдлічкаў ды кветкавых гаршкоў? Можа, ёсьць іншы шлях да кухні, роўны і сьветлы?» Думаючы так, Лявон прылёг на бок, падтрымваючы галаву далоньню, і глядзеў то на вялізарны морскі гарызонт, то на дробныя, пляскатыя хвалі ля сваіх ног.

Ён прачнуўся рыхтык перад заходам сонца, умыўся шумавой хваляй, прачысьціў нос і, раззлаваўшыся на чарговую страту часу, зноў правёў пальцам па мапе. Направа – Румынія, налева – Расея. Да мокрага пальцу ліплі маленечкія пясчынкі. Праз Расею выходзіла значна бліжэй. Пад канец ён яшчэ раз паглядзеў направа, на бадай што пусты і зацішны пляж, зь якога цягнуліся парамі-тройкамі жаночыя постаці, склаў мапу ў заплечнік, падняў ровар і рушыў.