Лідзія Арабей - Пошукі кахання - Аповесці, апавяданні

У пятай палаце на ложку злева ляжала новенькая, мусібыць, прывезлі ўночы, уночы і парэзалі. Маладая, валасы з прыгожым учасаннем — знянацку навалілася хвароба, не паспела збрыдзіць дзяўчыну. Вочы заплюшчаныя, вусны тонкія, збялелыя, белыя рукі з манікюрам ляжаць паверх коўдры.

Падышла да новенькай, спынілася каля ложка, паправіла коўдру. Дзяўчына паволі расплюшчыла вочы, глянула на Серафіму, як з глыбокага калодзежа.

— Ну, як табе, галубка? — спыталася ў яе Серафіма.

Дзяўчына памаўчала, быдта прыслухоўваючыся да сябе.

— Не ведаю,— прашаптала слаба.

— Нічога, скора ачуняеш, ножкамі пабяжыш...

Дзверы ў палату адчыніла незнаёмая пажылая жанчына — белы халат накінуты на цёмную сукенку, на галаве футровая шапка, твар спалоханы. Абвяла вачмі палату, убачыла новенькую, пры якой стаяла Серафіма. Матлянула лакіраванаю сумачкаю, перакладаючы з адной рукі ў другую, падалася да хворай.

— Дачушка...

Серафіма ёй табурэтку падставіла.

— Дачушка,— толькі і магла сказаць кабета, сумачку расшпіліла, насоўку выняла, прыклала да вачэй.

— Нічога, мама,— прашаптала хворая.

Уздыхнула Серафіма, адышла. Тут, калі што, то ўжо маці паможа, падасць.

— Нянечка,— паклікала хворая, што ляжала каля акна.

Серафіма падышла. Жанчына прашаптала сваю просьбу. Толькі каля той пахадзіла — другая хворая паклікала. Васьмёра хворых у гэтай палаце, ды пяцёра ў суседняй, ды сямёра яшчэ ў адной, у мужчынскай. А шмат каму няможна ўставаць. Пакуль тых, каму няможна ўставаць, абслужыла, пакуль падлогу ўсюды вымыла, туалет прыбрала — ужо і час абеду. Ішла з вядром па калідоры.

Пры акне, за сваім столікам, сядзела сястра Люся. Павекі падсіненыя, губы намаляваныя, на пальцах дарагія пярсцёнкі. Во якія дзяўчаткі цяпер, як лялькі.

У канцы калідора стаялі двое хворых у бальнічных халатах — мужчына і жанчына. Серафіма часта бачыць іх разам. Ухаджваюцца, ці што? За час работы ў бальніцы чаго толькі не нагледзелася, бывае, тут пазнаёмяцца, палюбяцца, а там, пасля бальніцы, і пажэняцца. Толькі на тым свеце ўсё канчаецца, а пакуль чалавек жывы...

З палаты выйшла матка той, што сёння парэзалі. Во колькі праседзела каля дачкі. Убачыла Серафіму і пачала таропка расшпільваць сваю лакіраваную сумачку. Азірнулася насцярожана і тыц сваю руку Серафіме ў кішэню.

— Нянечка, мілая, вы ўжо маю дачку глядзіце...

Засаромелася Серафіма, зачырванелася.

— Што гэта вы робіце, што, бярыце назад свае грошы, я і так пагляджу, што гэта вы, што...

— Нічога, дзецям... Унукам на цукеркі... Я вас прашу,— а сама пхае, пхае Серафіміну руку з грашыма назад у кішэню. Паважная, пажылая кабета, а на твары столькі вінаватасці, прыніжэння, просьбы. Шкода жанчыны, ведама, матка, але грошы ўзяць не магла. Як гэта — за людское гора браць грошы.

— Не вазьму,— закруціла галавою Серафіма, сунула грошы назад у сумачку, якую кабета не паспела зашпіліць, пабегла па калідоры.

Ведала Серафіма, што другія нянечкі бяруць. Яе зменшчыца Ванда бярэ і Серафіму называе дурною, што не бярэ. Кажа ўсё: «Якая ў нас зарплата, у людзей пенсія большая, а ім — нічога, калі за сваю і дасць пяцёрку...» I нашто той Вандзе столькі ўжо пяцёрак, адна жыве, у панчоху, ці што, складае.

Не, не можа Серафіма браць у людзей грошы, хоць забіце, не можа. Бегла па калідоры, ледзь палатнага доктара не збіла з ног.

— Ты куды гэтак прытка? — спыніў доктар, узяўшы за плячо. Высокі, у белай шапачцы, вочы сінія і вейкі доўгія, быдта ў дзяўчыны.

— А... Так... Бягу...

— Ты пасля работы не ўцякай, мы тут... Адным словам, не ўцякай.

— А чаго? — здзівілася Серафіма.

— Убачыш — чаго.— I пайшоў, як белая здань.

Закралася ў душу падазрэнне. Няўжо помняць?

Самой Серафіме толькі ўчора вечарам стукнула ў галаву, што гэта ж ёй сёння пяцьдзесят. Во як гады праляцелі. А ў іх у бальніцы завёўся парадак — як чый дзень нараджэння, у ардынатарскай збірацца і прывячаць. Не кожны год, а на круглую дату. Завёў такі парадак палатны доктар. Летась прывячалі сястру Люсю — дваццаць пяць гадоў. Пазалетась доктарку Марыю Осіпаўну — сорак. Няўжо і яе ўспомнілі? Прыгадалася, што ў ардынатарскай на падаконніку ў крышталёвай вазачцы стаяць чырвоныя гваздзікі. Няўжо ёй? Засаромелася. Хоць ты і праўда пасля работы ўцячы. Хто яна такая — Фімка, каб яе прывячаць? А потым сама з сябе пасмяялася. Што гэта ёй стукнула ў галаву, ці мала чаго сказаў доктар пачакаць, можа, дасць якую работу...

I зноў закруцілася ў сваіх палатах.

Але падазрэнне не пакідала, і, шаруючы ракавіну ў мыцельніку, Фімка лавіла сябе на тым, як нешта наплывала на душу, казытала грудзі — радасна і трывожна.