Зинаида Дудюк - Закон захавання кахання

— Цікавая інфармацыя, — адзначыў Касьян.

— Вось мы і на месцы, — сказала Ада, калі пад’ехалі да транспартнай стаянкі.

Да будынка санаторыя, узведзенага ў стылі архітэктуры сталінскіх часоў, вяла сцяжына, абсаджаная дрэвамі, кустоўем і кветкамі. Касьян прыпаркаваў машыну. Ада паклала кветкі на сядзенне, выйшла з салона, і яны разам падаліся да адміністрацыйнага корпуса.

Потым Касьян зноў спяваў. Ада не магла наслухацца і нагледзецца на яго. І ўсё думала, як жа ёй цяпер жыць без гэтага чалавека? І для чаго нейкія вышэйшыя сілы паказалі ёй яго, на пакуту ці на шчасце?

Пасля канцэрта работнікі санаторыя запрасілі Касьяна і Аду ў пакой пры сталоўцы на вячэру. Было там і віно, але Касьян спаслаўся на тое, што за рулём піць сабе не дазваляе. Прысутныя выпілі за сустрэчу, пажадалі поспехаў спеваку, а ў дарогу далі цэлафанавы пакунак і цёпла развіталіся з гасцямі. Ада зноў несла кветкі, хоць іх было і не так шмат, як на папярэднім выступленні.

— Куды паедзем? — спытаў Касьян, заводзячы машыну.

— Не ведаю, — адказала яна. — Вам, мусіць, трэба было б адпачыць, а я навязалася са сваім інтэрв’ю.

— Адпачну, паспею. Можа, пасядзім дзе-небудзь на беразе ракі? Яшчэ віно пракісне.

— Дык вы ж за рулём.

— Ёсць такі нюанс. Добра, давайце пакінем машыну дзе-небудзь, а самі пойдзем на рэчку. Люблю глядзець на ваду. Яна мяне супакойвае.

— Можна і так, — адказала Ада, адчуваючы, што не хоча расставацца з Касьянам.

А потым яны сядзелі на беразе ракі. Пачало ўжо змяркацца. На тым баку быў поплаў, застаўлены стажкамі сена.

Ля іхніх ног плёскаліся хвалі, кусты вербалозу хісталі галінамі і паласкалі іх у вадзе пад лёгкім ветрыкам. Навокал панавала прыемная вечаровая цішыня, калі ўсё жывое рыхтуецца да сну.

Касьян дастаў з пакета віно, адкаркаваў бутэльку, прапанаваў крыху выпіць. Яна згадзілася, і яны пілі віно з бутэлькі. Над імі было зорнае жнівеньскае неба, з якога час ад часу падалі знічкі. Ада забылася пра ўсе свае абавязкі і турботы, час спыніўся, быццам яна трапіла ў месца з найвялікшай гравітацыяй, дзе законы дзейнічаюць не так, як звычайна на зямлі. Касьян, мабыць, адчуваў, што зачараваў дзяўчыну, ягонай душою таксама запанавала ўзнёсласць і натхненне, самы час пісаць вершы. Ён сказаў пра дзіўнае адчуванне, якое аднойчы перажыў:

— Не ведаю, сон ці ява, але мне здаецца, што я не нарадзіўся, а зляцеў аднойчы з неба, згарнуўся клубком — і падаў уніз.

— Вы — Лятавец, самы сапраўдны Лятавец. Я гэта зразумела адразу, калі ўбачыла вас на афішы.

— Лятавец? Гэта хто такі?

— Лятаўцы — персанажы славянскай міфалогіі. Яны ў выглядзе зорак злятаюць на зямлю, ператвараюцца ў людзей і жывуць, колькі здолеюць. У іх залацістыя валасы, сінія вочы, яны вельмі прыгожыя.

— Не, мяне нарадзіла звычайная зямная жанчына, хіба мо ў цела немаўляці ўсялілася душа Лятаўца, — разважліва прамовіў Касьян.

— Адкуль бярэцца ваша музыка? Вы яе ствараеце, ці яна уладарыць вамі?

— Безумоўна, гук першасны! Ён існаваў да мяне. Але я, калі дакранаюся да гітары, хачу адчуць яе настрой, каб напоўніць свет гукамі. Нашы душы тады гучаць суладна з інструментам. Можа, зусім не так заспявае яна, як мне чакалася, але я ведаю, што струна нарадзіла гук, якому патрэбна было нарадзіцца. А за ім выбудоўваецца музычная прастора з мноства новых гукаў, дзеля якой і выходзіць музыка на сцэну, а зала напаўняецца слухачамі. І тады час быццам запавольваецца. Прынамсі, мне здаецца, што дзве гадзіны канцэрта пралятаюць, як дваццаць хвілін.

— Ці можна спасцігнуць загадку музыкі?

— Мабыць, гэтая задача не мае рашэння. Тайна музыкі — не пошук універсальнага адказу, гэта шлях да мэты, якая ляжыць за межамі чалавечага жыцця і разумення. Яе нельга дасягнуць, можна толькі наблізіцца, што і складае сэнс нашага існавання.

— Як вам бачыцца ваша далейшае жыццё?

— Хачу быць патрэбным, выконваць сваё прызначэнне. Дакладна ведаю, што недарэмна прыйшоў на Зямлю. Ува мне з маленства жыве адчуванне гуку і слова, што я і спалучаю ў сваіх песнях.

— Вам прыносіць радасць творчасць?

— Так, радасць адчуваю, але занадта часта сутыкаюся з цяжкасцямі, выпрабаваннямі, неразуменнем. Тады супакойваю сябе, што гэта часовая з’ява, і рухаюся далей. Для мяне шмат значыць не столькі прызнанне, колькі быць пачутым і зразуметым, бо гэта патрэбна не толькі мне, а ўсім людзям.

— Вы незвычайны і вельмі прыгожы. Вам з вашай прывабнасцю, мабыць, дзяўчаты не даюць праходу, — захоплена прамовіла Ада, ёй так хацелася пераказаць свой колішні сон, але сумнявалася, ці паверыць ён, яшчэ падумае, што журналістка выдумляе абы-што.