Сяргей Дубавец - Д’ябал запрэжаны ў плуг

09. У палёце

- Чайкоўскі адназначна вялікі кампазітар, - сказаў Імбрык.

- Гэта школьны стэрэатып, - адмахнуўся Есіп. - Прычым расейскі. Дзеці вырастаюць і пасля даведваюцца, што ён быў ці не быў гомасэксуалістам, а гэта ў расейскім кантэксце значыць, што веліч яго патрэсканая і падазроная, што лепш пра яго не згадваць. Так там павялося спрадвеку. Дый у нас цяпер таксама. Калі нехта сказаў, што чалавек гей, людзі будуць асцерагацца называць яго вялікім артыстам. Аднойчы, я тады быў рэдактарам газеты ў Менску, і да нас на працу прыйшоў Славамір. Ён меўся як журналіст расследаваць самыя вострыя справы. І акурат адбылося забойства славутага тэатральнага артыста. Страшнае забойства, шаснаццаць нажавых. І было дзіўна, што вакол усяго гэтага стаяла поўная цішыня ў прэсе, толькі ў кулуарах шушукаліся - маўляў, гэта геі забілі свайго з рэўнасці. Ну а мне што? Гей ці не гей, а з куль­туры выпаў адзін з яе магутных рухавікоў. Дый па-чалавечы было шкада выдатнага артыста. Ну і скіраваў я карэспандэнта Славаміра з усім яго рашучым імпэтам на раскрыццё гэтай справы. Натуральна, ён пайшоў да следчага, а той яму сказаў тое, пра што шушукаліся ў кулуарах: не лезь ты ў гэта ва ўсё, гэта разборкі геяў, цёмная справа. Яна не першая такая, і мы яе спусцім на тармазах. Літаральна так і сказаў. І ўсё гэта карэспандэнт Славамір распавёў мне. Маўляў, расследаваць без сэнсу. Чуткі чуткамі, а да фактаў цябе ніхто не дапусціць, бо тыя, хто мусіць расследаваць факты, высвятляць абставіны, шукаць забойцу, самі гэтага рабіць не будуць. Гейскія разборкі. Чаму такая пазіцыя можа быць? Таму што яна цалкам падтрыманая ў грамадстве. І любы табе скажа тое самае: нечага туды лезці, гэта гейскія разборкі.

- Ну так, - пагадзіўся Імбрык. - Грамадства не даспела да таго, каб успрымаць геяў за роўных. Гэта рэальнасць, яе не пераскочыш. Дык і што вы адказалі карэспандэнту Славаміру?

Яны ішлі нейкімі бакавымі цёмнымі вуліцамі, дзе амаль не сустракалася людзей. Гэта ўвогуле характэрна для турыстычнай Прагі, калі зусім побач з шумнай людской ракой на асветленых пляцах хаваюцца зусім неасветленыя і бязлюдныя вулічкі і завулкі.

- Я адказаў яму тое, што скажу зараз табе, - уздыхнуў Есіп. - На­туральна, забойства славутага артыста прыцягвае ўсеагульную ўвагу. Як жа так?! Што здарылася?! Хто забойца?! Але грамадства дазваляе сабе жыць далей без адказаў на гэтыя пытанні. Яно дазваляе сабе здавольвацца няведаннем, цемраю, пустатой... Ты пакуль што не славуты артыст. Але ты таксама жывеш адзін. Ты ніколі не рабіў акцэнту на сваёй сэксуальнай арыентацыі. Не рабіў камінг-аўту, але і за жанчынамі не ўвіхаўся, не жартаваў на адпаведныя тэмы. Разумеет?

- Але я не гей, - запярэчыў Імбрык.

- Вельмі добра, - адказаў Есіп. - Асабліва ў Беларусі. Але заўтра цябе знаходзяць у тваёй кватэры забітым, шаснаццаць нажавых. Следчы сходу пазнае «почырк» і робіць выснову: гэта разборкі геяў. Справа спускаецца на тармазах. Грамадства прымае гэта як належнае, і нават карэспандэнт Славамір не шнырыць вакол, бо ты яшчэ не славуты артыст.

- Чакайце, але так жа можна забіць амаль кожнага, напрыклад, і канцы ў ваду?

- Гэта я і сказаў тады Славаміру, - Есіп пачаў патроху збочваць управа, вулічкі змяняліся, але нязменна вялі ўгару. - Сабака закапаны не там, дзе яго шукаюць. У нашай сітуацыі можна выходзіць на гей-прайды, якія разганяе міліцыя пад ухвальнымі позіркамі натоўпу. Але гэта нічога не мяняе, калі не сказаць - пагаршае. Забойства мусіць быць расследаванае не як забойства гея, а як забойства чалавека. На тое ёсць усе законы. І калі гэтага не робіць следчы, гэта мусіць рабіць журналіст. Ёсць незалежная прэса, ёсць таленавітыя карэспандэнты, ёсць рэспандэнты навокал, хай сабе і ананімныя. Усё, што трэба, дакапацца да ісціны, а не ўспрымаць трагедыю як шабаш ведзьмаў пад непераадольным містычным покрывам нейкіх «нам не зразумелых» істотаў. Д’ябла трэба запрэгчы ў плуг. У нашым выпадку журналіст павінен прымусіць закон працаваць. Толькі тады можна разбурыць гэтую аблуду пра інакшасць геяў. Перад законам нічым яны не інакшыя, такія ж грамадзяне, як і ўсе астатнія.

- Цікава, - Імбрыку хацелася збіць гэты жарсны маналог Есіпа, абвергнуць яго, выкрыць, паказаць, што ён не мае рацыі, нават хлусіць у сваіх прыгожых казуістычных канструкцыях. - А што рабіць тады з вашым сэксізмам?

- Я не ведаю, што гэта такое, - пасміхнуўся Есіп. - Сэксізм-фэмінізм для мяне мала што значаць. Гэта нейкае абвастрэнне ці што? Ёсць роўныя правы палоў, якія гарантуюцца законамі, калі б тыя працавалі. А ў астатнім, як па мне, дастаткова катэгарычнага імператыву: не рабі іншаму таго, чаго не хацеў бы каб рабілі табе. Ёсць асаблівасці фізіялогіі, але яны проста прымаюцца да ведама. Як і ў сітуацыі з геямі, рабіць з жанчын нейкіх «інакшых» людзей - гэта барбарства і злачынства. Няма ніякіх інакшых, апроч індывіда, які сапраўды кожны - інакшы.