Язэп Палубятка - Вайсковае евангелле [Горкае дабравесце радавога Міхася Лабуты]

2.11/ Як ад'язджалі бацькі, маці, гледзячы на Марыю, казала: “Якая цудоўная дзяўчына! Як шчыра кахае цябе!”. "I я яе кахаю", — цвердзіў Міхась. “Беражы яе, — прасіў бацька. — Лепшай жонкі не знойдзеш ва ўсім белым свеце”.

СМЕРЦЬ КАХАНАЙ

3.1/ Міхась папрасіў Марыю прынесці свежай вады. Яна ўзяла посуд і выйшла з палаты.

3.2/ У калідоры яе перапынілі тры горцы.

3.3/ “Паслухай, дарагая, дзе тут знаходзіцца абмарожаны салдат?” — запытаў яе Мамедаў-малодшы.

3.4/ "Навошта ён вам?” — пацікавілася дзяўчына

3.5/ “Я прыйшоў помсціць за смерць брата".

3.6/ “Не забіваў ён”. Марыя стала на іх шляху

3.7/ Незнаёмцы пачалі ўгаворваць яе прапусціць іх: "Паслухай, жанчына! Ён кепскі чалавек. Ён — забойца”

3.8/ “Няпраўда”, — стаяла на сваім дзяўчына.

3.9/ “Саступі, — запатрабаваў чужынец. — Інакш кепска будзе”

3.10/ "Ніколі, — рашуча адказала Марыя — Я вас не баюся”

3.11/ "Адрачыся ад яго і ты будзеш жыць”, — бы той воўк скаліў зубы Мамедаў-малодшы.

3.12/ “Хіба можна адрачыся ад кахання! — гаварыла блудніца. — Я толькі спазнала яго. Я лепш адракуся ад свайго жыцця”

3.13/ Ад першага стрэлу Марыя ціха войкнула. Ад другога схапілася за сэрца і ўпала ля самых дзвярэй, засланіўшы сабою ўваход. Яна ратавала каханне.

3.14/ Чужынцы спалохаліся і кінуліся наўцёкі.

БЕЗ ВІНЫ ВІНАВАТЫ

4.1/ Смерць каханай зноў прымусіла Міхася Лабуту пакутаваць.

4.2/ Рой думак гвалтаваў розум, шал пачуццяў засланяў свет. I ён зноў стаў губляць прытомнасць.

4.3/ Нечакана ў палату прыйшоў следчы і пачаў распытваць пра падзеі таго дня. Напрыканцы гутаркі сказаў’ “Ты не хворы, ты прыкідваешся ім, каб не несці адказнасць за забойства азербайджанскай сям'і”

4.4/ Следчы пайшоў, ды адразу за ім у палату зайшлі адзін чалавек у цывільным і два салдаты з аўтаматамі.

4.5/ Доктар горача пратэставаў, але яго проста адпіхнулі ўбок. Салдаты ўзялі Міхася Лабуту пад рукі ды пацягнулі за сабою. Супраціўляцца ён не мог.

4.6/ У двары шпіталя яго чакала звычайная турэмная машына.

ЗНАЁМЫЯ СЦЕНЫ

5.1/ Следчы ізалятар мала чым адрозніваўся ад гаўптвахты: шэрыя сцены, змрочнасць памяшкання, дзікунства ў адносінах назіральнікаў да падследных.

5.2/ Справу даследаваў усё той жа следчы. Прозвішча яго было надзвычай простае, Уладзімераў.

5.3/ I казаў яму Уладзімераў з картавым блізусходнім вымаўленнем, што шчырае прызнанне зменшыць яму кару.

5.4/ “Не! — цвердзіў адно і тое ж Міхась Лабута — Не забіваў я тых людзей”

5.5/ Не верыў следчы і цвердзіў сваё. “3 твайго аўтамата не было зроблена ні аднаго стрэлу. Яфрэйтар Чыкін змагаўся з баевікамі, а ты не дапамог яму. Кінуў гранату ў хату і сам уцёк. Спужаўся адказнасці. Твой сябра загінуў як герой. У цябе няма гранаты. Вось доказ тваёй віны”.

5.6/ Хлопец быў у роспачы. Хто паверыць, што Чыкін адабраў у яго новы аўтамат, а яму аддаў свой? Хто паверыць, што нябожчык забраў яго гранату, каб адчуваць сябе больш смелым?

5.7/ Зноў і зноў цвердзіў тое Лабута. Зноў і зноў яму не верылі.

5.8/ Казаў следчы Уладзімераў: “За мужнасць яфрэйтара Чыкіна ўзнагародзілі ордэнам Чырвонага Сцяга, а цябе я згнаю ў турме”

5.9/ Біў яго следчы. Білі салдаты. Саджалі ў карцэр, не давалі есці і зноў білі. Некалькі начэй не давалі спаць, і штодня гарбаносы следчы дамагаўся аднаго: “Пацвердзі мае словы”.

5.10/ Калі быў згублены лік дзён, праведзеных у турме, калі знікла надзея на ўсялякае выратаванне ды справядлівасць, яго нечакана перасталі вадзіць на допыт. Быццам забыліся пра яго.

5.11/ Лабута толькі еў ды спаў і лічыў, што лепш за гэты час у яго жыцці нічога не было.

5.12/ Урэшце яго выклікаў ахоўнік і адвёў у зусім іншы кабінет. За сталом сядзеў чырванашчокі разанец у званні маёра. Пабачыўшы Лабуту, ён прысвіснуў, гучна вылаяўся і сказаў' “Ну, адпрасаваў цябе, жыд пархаты. Думае, як жончынае прозвішча ўзяў, дык рускім стаў. Не хвалюйся. Твая справа закрыта. Усё скончана. Падумаеш, застрэліў некалькі азіятаў. Няўжо мы будзем за гэта судзіць свайго хлопца? Няма ўжо СССР, разваліўся ён. А раз разваліўся, значыць няма такіх законаў, каб судзіць цябе. Ідзі, служы! Выконвай свой пачэсны абавязак”.

БАДЗЯННЕ

6.1/ Новым месцам службы Міхася Лабуты стаў невялічкі гарадок на Урале.

6.2/ Казаў новы зампаліт, што Савецкі Саюз ляснуў і, дзякуй Богу, цяпер вы ўсе абаронцы Вялікай Расіі. Бульбашы і хахлы таксама самастойныя, але яны з намі заадно.

6.3/ Міхасю Лабуце зноў захацелася дамоў. Ён падсвядома разумеў, што паколькі ён беларус і ўжо грамадзянін іншай дзяржавы, то з той нагоды яго могуць зноў некуды паслаць ваяваць. Гэтага ён баяўся больш за ўсё.