Таіса Бондар - Гульня ў падкіднога [журнальный вариант]

- Канешне, канешне. Дзякуй. Упэўнена, наперадзе - яшчэ не адна сустрэча... Хочам зрабіць сур’ёзны матэрыял пра новую пастаноўку.

- Адно тое, што вы самі...

- Чула: пераглядваецца канцэпцыя спектакля, - зноў перапыніла яго Голубева, і гэты раз даволі груба. Нават сама адчула. - Прабачце, не дала вам дагаварыць, Алег... Не люблю, ведаеце, бясконцага расшарквання. Справа ёсць справа. Нават калі знаходзішся ў нацыянальным тэатры.

- Прашу, - адвёў перад ёю кулісу памрэж. - Мне дазволена будзе прысутнічаць? Ці... У любым выпадку, калі мая прысутнасць неабавязковая, вас потым любы з прысутных праводзіць у мой кабінет.

Адчувалася, што «лысы хлопчык» злёгку пакрыўдзіўся ці рабіў выгляд, што пакрыўдзіўся, але ўсмешка, хоць і сухаватая, твару не пакідала. Голубева кіўнула яму, узіраючыся ў невялікую купку акцёраў, якія сядзелі хто на чым, і ўслед памрэжу галавы не павярнула.

- Добры дзень. Спадзяюся, вы не паміналі мяне нядобрым словам за тое, што змушаны былі затрымацца і чакаць? 3 Паўлам Віктаравічам мы даўнія знаёмцы, для тых, з кім я не сутыкалася, - намеснік галоўнага рэдактара часопіса «Айчына» Голубева. Таццяна Васільеўна, - шукала яна паглядам, дзе лепш размясціцца, каб бачыць усіх, хоць, урэшце, вымушана была апусціцца на вызваленае для яе крэсла побач з Гукавым. - Па Мінску чуткі папаўзлі, што вы тут класіку па-жывому рэзаць пачалі, геніяльны праект ажыццяўляючы.

- Ага. Геніяльны, - буркнуў Гукаў, бо ўсе астатнія, як згаварыўшыся, маўчалі: адно павіталіся з госцяю, а цяпер толькі разглядвалі яе, суадносячы ў думках тое, што чулі пра «жалезную лэдзі», і першыя свае ўражанні. Відаць, уражанні складваліся не на яе карысць, бо Ганна (не лічыла б яна сябе непераўзыдзенай прымаю!) абыякава адвяла пагляд, Генік, павярнуўшыся да Любы, штосьці шэптам пераказваў, а Ганя, хоць і пазірала ў іх бок, думала яўна пра сваё.

- I ў чым яна, геніяльнасць гэтая? - падшуквала словы Голубева, задаволеная, што падчас гэтай першай гаворкі не было рэжысера. - У тым, каб вывернуць сярэдневяковую гісторыю і нацягнуць яе на зламаны войнамі хрыбет дваццатага стагоддзя?

- О-о-о! - падняў галаву Генік.

- Ці ў тым, каб адкінуць трагізм - не гэткае, маўляў, на нашай памяці адбывалася! - і разам з публікай пасмяяцца са старога трагіка з яго залішне эмацыянальным успрыманнем звычайнай сямейнай драмы - адной з тых, што лічыць не злічыць?

- Адкуль вы... - тузанулася Ганна, недаўменна азіраючыся на Геніка. - Няўжо ўвесь горад ужо ў курсе?

- У курсе чаго? - хмыкнула Саня. - Геніяльнасці новай трактоўкі п’есы?

- Вы...

- Аляксандра Юр’еўна, - падказаў Гукаў.

- Вы, Аляксандра Юр’еўна, напраўду лічыце трактоўку п’есы геніяльнай?

- Каго цікавіць мая думка?

- Ну, мяне ж цікавіць, - не адступалася Голубева.

- Вы - не рэжысёр, - залішне рэзка адгукнулася Саня і, каб неяк змякчыць сказанае, дадала: - Акцёры іграюць тое, і так, як бачыць і патрабуе рэжысёр. Сыграць жа мы, як вы разумееце, можам усё што заўгодна.

- Веру. Бачыла. Неаднойчы, - усміхнулася Голубева. - I ўсё ж ёсць - не можа не быць! - у вас і сваё бачанне. Няхай толькі на ўзроўні думкі. Не згоды ні нязгоды - вы ж сыграеце што заўгодна! - а думкі.

- А ў часопісе потым надрукуеце: акцёры іграюць тое, з чым унутрана не пагаджаюцца, - за ўсіх адказала Ганна. - Дык жа не ў гэтым справа. Зусім не ў гэтым.

- У чым жа?

- Таццяна, ты змушаеш рабу Божую Ганну выказацца смялей, чым яна намервалася, - умяшаўся Гукаў, бачачы пэўную насцярогу, а то і прыхаваную пагрозу, як у Сані, у позірках сяброў па сцэне.

- Раба Божая - не раба каго-небудзь са смертных, нават калі ад гэ­тага «каго-небудзь» залежыць на пэўным прамежку жыцця яе лёс.

Ганя не проста не пагадзілася з заступніцтвам Гукава («Чаго гэта ён так напужаўся?»), а зазлавала: у гаворцы між сабой каменя на камені не цакідалі ад прапанаванай канцэпцыі спектакля, абураючыся, а на пытанне каго старонняга гатовы былі шарахацца і хавацца? Напішуць, не напішуць... Голубева не выдавала дурніцаю, а ў тым, як узіралася яна ў іх, услухоўваючыся ў нявыказанае, яўна бачылася не адно жаданне разабрацца, зразумець, але і гатоўнасць прыняць іх думку, іх разуменне. Калі ўжо чуткі папаўзлі па Мінску...

- Ганя, мы ж не выслухалі нашу госцю, - паспрабавала выправіць сітуацыю Люба. - Мы нават не ведаем мэты яе прыходу ў тэатр. Ёй, пэўна ж, нецікавыя нашы стасункі і погляды. А Эд Саныч...

- Вось ужо каго-каго, а Эд Саныча нашы погляды ніколі не цікавілі і не зацікавяць!

- Факт, - паддакнуў прыме Генік, як, дарэчы, заўсёды рабіў.