Dorota Terakowska - Tam, gdzie spadają anioły

– …nie wolno tego robić wbrew jego woli! – krzyczała starsza pani.

– Nie można go tu zostawić na kolejną zimę. Podobno idą ostre mrozy. Zamarznie – odpierała argumenty babci żona lekarza.

– Tu nawet nie ma pieca! – krzyknął dentysta. – A gdyby był, to przecież ten biedny głupek wywoła pożar i spłonie! Dziwię się, że do tej pory jeszcze nic takiego się nie stało!

– Właśnie – przytaknęła żona właściciela supermarketu. – Nie słyszała pani, ilu bezdomnych zamarzło ostatniej zimy, a ilu wznieciło pożary, choćby na działkach? A ten tkwi tu od tylu lat, i nikt się nim nie interesuje, ani opieka społeczna, ani władze… To bardzo dobry pomysł, proszę mi wierzyć.

– Jaki pomysł? – wtrąciła z niepokojem, Anna.

– Oni chcą go zabrać i odwieźć do… gdzie to jest? – spytała nerwowo babcia.

– Nieważne gdzie, ale tam umyją go, uczeszą, odwszą i nakarmią. Dostanie czyste łóżko i trzy posiłki dziennie – obwieściła z urazą żona lekarza, patrząc niechętnie na babcię.

– Ale co to za miejsce?! gdzie to jest?! – zawołała zrozpaczona Anna.

– To po prostu specjalny ośrodek opieki nad niedorozwiniętymi – odparł lekarz. Skończył mierzenie tętna i dał znak sanitariuszom.

– Ależ on nie jest niedorozwinięty! – krzyknęła Anna w panice.

– Powtarzam im to samo! Jest całkiem normalny i daje sobie radę. Pomagamy mu i zostawcie go w spokoju – wsparła ją zdenerwowana babcia.

– Normalny? Kuleje, jest chudy jak szczapa, blady jak śmierć, nie słyszy, nie mówi, nie rozumie… – zaczęła wyliczać żona dentysty, lecz Anna jej przerwała:

– Mówi! I słyszy!

– I rozumie więcej, niż myślicie – znów wsparła ją babcia.

– To niech coś powie! Bardzo proszę! – wzruszył ramionami lekarz. – Niech protestuje! Tymczasem, jak panie widzą, wygląda nawet na zadowolonego.

Dopiero teraz spojrzeli na Bezdomnego. Rzeczywiście: nie uciekał ani się nie bronił, gdy sanitariusze, z pewnym obrzydzeniem, brali go pod ręce. Pokornie i zarazem spokojnie pozwolił się prowadzić do samochodu.

– Niechże pani coś powie! – krzyknęła babcia do Pani Samej. – Niech pani go broni tak jak my! Przecież go pani lubi, wiem o tym!

Pani Sama otwarła usta, lecz wydobyła z nich tylko cichutkie dwa słowa:

– Lubię go.

Sanitariusze zbliżali się do karetki.

– Chwileczkę! – krzyknęła Anna. – Muszę mu coś powiedzieć!

Lekarz wzruszył ramionami.

– To tak, jakby pani mówiła do ściany. Ale proszę… Proszę bardzo. Niech pani mówi.

Sanitariusze przystanęli, trzymając nadal pod ręce swego pacjenta. Anna spojrzała w jego twarz.

– Niech pan… To znaczy… No bo ja… Słuchaj, mam dla ciebie przesłanie. Z mojego snu. A może to nie był sen. Nie wiem – zdecydowała się wreszcie, patrząc natarczywie tam, gdzie pod skudlonymi włosami powinny znajdować się jego oczy. – Ono brzmi tak: “Nie będziemy przeszkadzać, byłeś nie przekroczył następnej granicy. I poniesiesz karę, która będzie trwać nieskończenie długo, ale jednak się skończy”.

Annie wydawało się, że Bezdomny drgnął, lecz może było to złudzenie, gdyż sanitariusze pociągnęli go gwałtownie. Młodszy zachichotał. A jednak… jednak Bezdomny, choć tak słaby i wyniszczony, bez kłopotów uwolnił rękę z uchwytu sanitariusza i delikatnie dotknął twarzy Anny. Poczuła ciepło, które rozlało się po jej ciele i oświeciło jej umysł. Nagle ogarnął ją spokój.

– Proszę mi dać adres tego… ośrodka? – babcia zaatakowała lekarza.

– Domu dla wariatów – podpowiedziała żona biznesmena, lecz lekarz poprawił:

– Dla niedorozwiniętych. To nie to samo. Wariaci są ciekawsi – dodał po namyśle.

Babcia już chciała coś powiedzieć, lecz Anna pociągnęła ją za rękaw. Awantura nie miała sensu. Przecież nie odmienią biegu wypadków. A zresztą… może nie trzeba?

– Proszę dać nam ten adres – powtórzyła z uprzejmością.

– Będą go panie odwiedzać? – spytał lekarz z lekkim uśmieszkiem.

– Będziemy – odparła Anna.

– On je lubił. Często wystawał pod ich oknami – wtrąciła nagle żona lekarza, wykazując coś na kształt zrozumienia. – Może powinniśmy porozumieć się z wami, ale sama pani wie, formalnie wszyscy mamy do niego takie samo prawo.

– Jak to takie samo…? – zaczęła kłótliwie babcia, lecz Anna spiorunowała ją wzrokiem.

– To przecież tylko obcy, bezdomny włóczęga – ciągnęła żona lekarza. – A mąż załatwił mu miejsce w przytułku.

– On tam umrze, samotny i opuszczony – szepnęła babcia, a Pani Sama nagle, gwałtownie, przytaknęła ruchem głowy.

– Tacy jak on umierają na ulicy. Są zagłodzeni, nikt się nimi nie interesuje, cierpią na różne choroby, czasami groźne dla normalnych ludzi. AIDS, wszawica, świerzb, choroby skórne… – wtrąciła żona dentysty. – Chyba lepiej, żeby umarł w cieple i pod dachem niż w tej ruderze. Wystarczająco długo tu mieszkał. Najwyższy czas, żeby ktoś się tym zajął.

Lekarz nabazgrał adres na wyciągniętym z kieszeni fartucha bloczku, a potem usiadł koło kierowcy. Karetka ruszyła i wszyscy się rozstąpili. Annie wydało się, że zza zasłoniętych szyb czuje na sobie uważne, a zarazem, znaczące spojrzenie.

Obie z babcią zerknęły na małą karteczkę.

– To na szczęście blisko. Na skraju miasta – powiedziała babcia.

– Pół godziny samochodem – przyznała Anna. Milcząc, wracały do domu i obie myślały o tym samym: czy Anioł, nawet ułomny, może przebywać w przytułku? I co będzie, gdy ktoś go tam rozpozna?

– Nie, to niemożliwe – powiedziała Anna głośno. – Nikt nigdy nie dostrzeże w nim Anioła. Nam też przyszło to z takim trudem.

Nie bójcie się, nikt mnie nie rozpozna – chciał powiedzieć im Ave, lecz w zgodzie z zasadami panującymi w anielskiej gromadzie, wolno mu było rozmawiać tylko z ludzkimi Istotami będącymi pod jego ochroną. Nawet nie wiedział, czy inni ludzie by go usłyszeli.

“Nie obawiaj się, kobieto. Nikt mnie nie rozpozna. Wy, ludzie, nie rozpoznajecie ani Aniołów, ani proroków czy świętych, ani nawet Bogów. A jeśli tak się dzieje, to tylko przypadkiem, i jedynie za pośrednictwem wybrańców, którzy mają szósty zmysł, trzecie oko. Ale tych, którzy je mają, uważacie za szaleńców i nie słuchacie ich, nawet gdy krzyczą. Więc nikt mnie nie rozpozna, a resztki Anioła pozostałe we mnie będą mnie przed wami chronić, a nie demaskować”, mówił Ave w myślach, odjeżdżając daleko od małej Istoty.

Od kilku dni, odkąd jego jedyne ocalałe anielskie pióro zwiększyło Moc, nie odczuwał ani upływu czasu, ani odległości. Mimo to, gdy już przybyli na miejsce i pielęgniarze rozbierali go z brudnych ubrań, obcinali włosy i kąpali, nie pozwolił sobie odebrać drewnianych koralików.

– Zostaw je – powiedział starszy do młodszego, który chciał wyszarpnąć paciorki z zaciśniętej dłoni pacjenta. – Może to coś dla niego znaczy? Zabierzesz i dostanie szału lub skoczy z okna? Z nimi nic nie wiadomo. Patrz, jakie ma oczy…

Koraliki były ciepłe. Przestały stygnąć. Ave, gdy już położono go w łóżku, w czystej, spranej aż do dziur pościeli, przytulił je do twarzy i odczuł bliskość swojej małej Istoty. Nie była jeszcze w pełni bezpieczna, ale żyła.

Rozejrzał się po wielkiej sali, w której się znalazł. Było tu więcej łóżek niż ludzi i więcej bólu niż w jakimkolwiek innym miejscu. Ten ból gorącą falą ogarnął jego ciało.

– Jezu, ale ma oczy… – wykrzyknęła gruba salowa, roznosząca zupę – No, co tak je wytrzeszczasz?