Dorota Terakowska - Tam, gdzie spadają anioły

– Słyszysz? – spytała szeptem dziewczynka.

…i Jan usłyszał. Ogromne ptasie skrzydła w powietrzu wydawały niezwykły dźwięk. To była muzyka. Muzyka, koncert, jakiego nie mógłby stworzyć żaden z kompozytorów świata. Jan znieruchomiał i wstrzymał oddech. Ucichły też żaby.

Po jakimś czasie – jakim?. Jan nie wiedział, zatracił bowiem poczucie czasu – wielkie ptaki wolno zniżyły swój lot i wylądowały na wodzie. I znowu był to niezapomniany odgłos, kiedy wyhamowywały swój pęd o taflę wody. Rozłożyły się wachlarze fal, żeby po chwili uspokoić się i przyjąć łabędzią rodzinę.

– Nie myślałem, że natura jest tak piękna… – wykrzyknął odruchowo Jan.

Pióro pod dresem Ewy leciutko drgnęło. “Wyczuwa w pobliżu skrzydła. Chciałoby pofruwać” – stwierdziła dziewczynka i wsunęła dłoń pod bluzę. Pogłaskała pióro tak jak kota. “Jest ciepłe. I… i jakby większe” – zdziwiła się, jeszcze niepewna, choć pełna nadziei. “Większe!” – upewniła się, ponownie go dotykając. “Ale dlaczego?” – zastanowiła się.

– …a przecież tyle rzeczy warto zobaczyć – dopiero teraz usłyszała słowa ojca. – Na przykład… słonie! Jaki dźwięk wydają ich ciężkie, grube łapy, gdy biegną po afrykańskiej sawannie? Dziesiątki, setki słoni! I jak ryczą? Jaką melodię wygrają ich trąby, gdy zejdą się w wielkim stadzie? Widziałem to w Internecie, gdyż parki narodowe w Afryce mają tam swoje stronice, ale to nie to samo, co widzieć w naturze! Wiesz co? Na następne wakacje jedziemy do Afryki. Koniecznie. Czy wiesz, ile tam ptaków? Ogromnych! Równie wielkich jak łabędzie! Na przykład flamingi… W Internecie wydają się różowe, lecz sądzę, że ich barwy muszą być niepowtarzalne. Wyobrażasz sobie flamingi lecące całym stadem? co to musi być za koncert!…

Jan urwał, nie znajdując słów. Spojrzał na córkę. Stała skupiona i lekko uśmiechnięta, z wypiekami na twarzy. Nie słyszała go chyba.

– Wzrosła ci gorączka – zmartwił się. – Musimy wracać – dorzucił i objął ją wpół, patrząc z żalem po okolicy.

– Nie mam już gorączki. I czuję się lepiej – odpowiedziała. – Ale wracajmy.

W domu Ewa natychmiast poszła do swojego pokoju i wyjęła spod bluzy pióro. Tak, było większe! Zgasiła światło. Blask pióra niemal mógł zastąpić żarówkę. Lecz jakże inny był od światła żarówki: ciepły, pulsujący i wielobarwny jak tęcza. Położyła pióro na ramieniu. Od razu sfrunęło i zaczęło płynąć po pokoju. Wzbiło się wysoko pod sufit, powędrowało ku zamkniętemu oknu, jakby chciało wydostać się na wolność i wykorzystać nabytą Moc do dalekiego lotu.

– Aniele Boży, Stróżu mój… – wyszeptała bezwiednie Ewa. – Muszę iść do NIEGO. Coś się stało, choć nie wiem co. Zmieniłam czyjś los, lecz nie wiem, w jaki sposób – pomyślała dziewczynka z dreszczem emocji.

Ave też poczuł dreszcz emocji. Jego pióro zwielokrotniło Moc. Nie musiał go widzieć, by to poczuć. Mówił mu o tym rwący ból wciąż nie zabliźnionej rany na plecach. Upewniało go w tym jego serce – pulsujące rytmicznie, jak wcześniej, podczas gdy po upadku tłukło się słabo i nierówno. Teraz nagle odzyskało swój rytm. Anioły nie muszą widzieć, by wiedzieć, w przeciwieństwie do ludzi, którzy nawet widząc – nie wiedzą.

Ave wiedział: mała ludzka Istota odnalazła czyjś Kamień Życia i zmieniła fragment zapisu. Zamknął oczy i skupił się. Szukał. Po chwili miał pewność: dziewczynka zmieniła los swego ojca. Stawiając niespodziewanie na jego drodze błahy z pozoru splot zdarzeń, pchnęła go na inną drogę. Ale skąd on, pół anioł, pół człowiek, ułomny i słaby, nagle to wie? Czyżby została mu cząstka anielskich talentów? A może pióro, choć na odległość, powoli mu je przywraca? Ave nie zdawał sobie sprawy z tego, że pojedyncze anielskie pióro może posiadać aż taką Moc. Zadrżał. Nagle zrozumiał, przed czym ostrzegał go bliźniaczy brat, Vea: “To, co niebiańskie musi wrócić do Nieba…” Zarazem zdobył pewność, że pióro jest w stanie uratować dziewczynkę.

Rozejrzał się: Mrok nie gęstniał, ba, jakby się przerzedził. Lecz w Avem mimo to narastał lęk:

“Dopuściłem się zdrady przeciw Drabinie, Światłości i niebiańskim prawom. Co uczyni Anioł Stróż tego człowieka, gdy stwierdzi, że zmieniono jego dzieło?”

Archanioł Uriel opowiadał młodym Aniołom podobną historię. Eli zmienił niechcący zapis człowieka chronionego właśnie przez Uriela.

– Na szczęście mogłem to naprawić – mówił anielski hierarcha – lecz Eli wystąpił przeciw prawom Drabiny! Albowiem pierwsza z panujących na niej zasad głosi, że żaden Anioł nie ma prawa wejść w drogę drugiemu. Owszem, zapisy ludzkie krzyżują się, niekiedy nawet burzliwie, a mimo to anielskie ingerencje muszą pozostawać w harmonii.

Ludzka Istota chroniona przez Uriela musiała spłonąć na stosie, zaświadczając życiem swe poglądy. Jej imię za to miało żyć wiecznie. Eli był wtedy Aniołem Stróżem człowieka, któremu przypadło w zapisie podpalenie stosu.

– Mój podopieczny nosił imię Giordano Bruno i przeznaczone mu było skonać za Prawdę w straszliwej męce. Cierpiałem wraz z nim, lecz wiedziałem, że tak być musi. Tego chciała Światłość, by Prawda mocniej poraziła świat – wspominał Uriel, a w jego głosie jeszcze teraz czuło się ból.

Anioły kochały swoich ludzi; Uriel kochał Giordana Brana i pragnął dla niego szczęścia, a nie okrutnej śmierci. Opowiadał dalej:

– Eli nie pogodził się z tym, że chroniony przez niego człowiek ma podpalić stos. Był spokojnym, łagodnym Aniołem, nienawidzącym gwałtów i cierpień, jakie ludzie sobie zadawali. Nie radząc się nikogo, zdecydował więc, że zmieni zapis Giordana Bruna i wstrzyma rękę z pochodnią. Byłem tam, na tym wielkim placu. Wszyscy oczekiwali właśnie ognia. Ognia stosu. Opłakiwałem z góry moją ludzką Istotę i robiłem wszystko, by dodać jej odwagi. Gdy jednak odstąpiłem już od Giordana, aby mógł umrzeć, ujrzałem, że dłoń człowieka z pochodnią zadrżała i cofnęła się. Za jego plecami dostrzegłem Anioła. To był Eli.

– I co zrobiłeś? – wypytywały gorączkowo młode Anioły.

– To, co musiałem. Przybrałem postać skrzydlatej Istoty i ukazałem się człowiekowi z pochodnią, nakazując mu podpalić stos.

– I ten nieszczęsny człowiek podpalił stos z Prawdą – powiedział zmartwiony Ave. Równocześnie pomyślał: “Nie chciałbym, aby ludzka Istota będąca pod moją ochroną musiała kiedykolwiek popełnić tak okropny czyn. Rozumiem, co czuł Eli…”

– Co stało się z Elim? – dociekały Anioły.

– Światłość zabrała mu pieczę nad ludźmi. Po tym, co uczynił, nie mogła mu już ufać! Pozostawiono mu opiekę nad niektórymi zwierzętami. Eli opiekuje się wilkami i dlatego stały się nieco łagodniejsze. Nigdy też nie polują na ludzi, atakują ich tylko w samoobronie. To dzięki Elemu jedna z wilczyc wykarmiła ludzkie niemowlęta znane jako Romulus i Remus. Inny z wilków zaprzyjaźnił się z człowiekiem o imieniu Franciszek. Więc Eli poniekąd oszukał Światłość, gdyż nie cierpi za swój czyn. Sprawia, że niekiedy ludzie i zwierzęta mogą żyć w przyjaźni.

Tymczasem Ave był świadom tego, że właśnie popełniał czyn niewybaczalny i zuchwały: pouczył oto ludzką Istotę o charakterze anielskiej Mocy i dał wskazówkę, jak ma ją wykorzystać. I udało się. A teraz, gdy z jej pomocą wzrosła Moc jego jedynego pióra, Ave odzyskał część dawnych talentów: mógł znów wejrzeć w ludzkie zapisy. Zatem wejrzał…