Jo Beverley - Diabelska intryga

– Rozumiem twoje opory, ale ich nie akceptuję – odparła. Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, a następnie wziął ją

w ramiona. Kiedy położył ją delikatnie na pościeli, Diana wyśliznęła się z jego objęć i pchnęła go na poduszki.

– Dzisiaj jest moja noc – rzekła, siadając na nim okrakiem. – Noc, kiedy księżyc jest w pełni.

W świetle, które wpadało przez okno, rzeczywiście przypominała łowczynię. Jej smukłe nagie ciało z burzą włosów mogło kojarzyć się z dawnymi Amazonkami. Rothgar nie miał tu nic do powiedzenia. Mógł jedynie poddać się pieszczocie.

Natomiast Diana zobaczyła flakonik z olejkiem i chwyciwszy go, wylała trochę wonnego płynu na pierś Beya.

– Chcę cię pieścić – szepnęła.

– Nie wiem, czy to przeżyję – rzekł zduszonym głosem. Przesunęła rękami po jego piersiach. Potem pochyliła

się i pocałowała go delikatnie. I znowu wylała odrobinę olejku, ale nieco niżej, i zabrała się do masowania. Powtarzała tę czynność parę razy, wciąż przesuwając się w dół, do jego męskości. Bey zadrżał.

– O mój Boże! – jęknął.

– Coś nie w porządku? – zaniepokoiła się. – Robię to po raz pierwszy. Mógłbyś mnie czegoś nauczyć.

Rothgar ujął jej biodra w dłonie i przysunął do siebie. Już wcześniej czuła jego erekcję, ale teraz wydała się ona monstrualna.

– Lepiej, żebyś się już niczego nie uczyła! Wystarczy to, co umiesz!

Wszedł w nią bez najmniejszego trudu. Diana była już gotowa na jego przyjęcie. Ich ciała się zwarły. Eksplodowali rozkoszą. Diana wciąż znajdowała się na szczycie, a Bey ściskał pożądliwie jej biodra.

– Tylko nie wychodź! – poprosiła, jęcząc z rozkoszy.

– Jestem w twojej mocy! Nie zrobię nic bez twojej zgody. Nareszcie się poddał. Diana czuła się teraz jak prawdziwy zwycięzca.

– To ten księżyc – szepnęła do siebie. – Ten księżyc.

Obudziła się z głębokiego snu, łaskotana przez promień słoneczny, który przedarł się przez zasłony. Była sama. Usiadła gwałtownie na łóżku, przecierając oczy. Wokół nie było nic, co mogłoby wskazywać, że kochała się z Rothga-rem. Ani jego ubrań, ani olejku, ani samego markiza. Nawet jego poduszka była zupełnie gładka.

W pomieszczeniu unosiła się lekka woń sandałowego drzewa. Natomiast sama Diana czuła się pełna i zaspokojona, chociaż trochę obolała.

Ileż to razy się kochali? Nie, nie mogła mieć wątpliwości, że tę noc spędziła z Beyem. Co więcej, należał do niej duszą i ciałem. Był jej. Czy to możliwe, żeby się znowu wymknął? A jeśli, tak, to kiedy wreszcie przestanie uciekać?

Rozejrzała się dokoła. Wczoraj przez jakiś czas miała wrażenie, że jest w sypialni Rothgara. Teraz stwierdziła, że był to jeden z pokoi gościnnych. Oczywiście Bey nie zabrałby jej do siebie, by nie narażać jej reputacji.

Wstała naga i podeszła do okna. Rozchyliła lekko zasłony i wyjrzała na zewnątrz. Znowu zobaczyła ogród, który tak bardzo polubiła w czasie poprzedniego krótkiego pobytu w Malloren House. Co prawda ogród królewski był wspanialszy, ale nie mogła się tam czuć swobodnie.

Z trudem powstrzymała chęć otwarcia okna. Na pewno nie może robić tego nago. Ale czy w ogóle powinna się pokazywać? Możliwe, że Bey chce zataić jej obecność w domu.

Odwróciła się, żeby sprawdzić, czy ma coś do ubrania. Na krześle spoczywał jej szlafrok. Włożyła go, nalała ciepłej wody do miski i obmyła twarz.

Ciepła woda! To znaczyło, ze Rothgar był tu niedawno!

Dlaczego nie obudziła się właśnie wtedy?! Do diabła! Do diabła! Do diabła!

Zaczęła się nerwowo przechadzać po pokoju, nie bardzo wiedząc, co zrobić. Zdrowy rozsądek wskazywał, że musi czekać na Beya. Tylko jak długo? I czy nie powinna wrócić do Buckingham Palące? Jak zareaguje królowa na to, co się stało? A co powie król? I czy może zrezygnują z pomysłu wydawania jej za mąż? Te pytania wciąż kłębiły się w jej głowie.

– Dobry Boże! – wykrzyknęła nagle i stanęła jak wryta. Dopiero teraz przypomniała sobie, że to poniedziałek.

To właśnie dzisiaj miały się rozstrzygnąć jej losy. Co zrobi, jeśli król w dalszym ciągu będzie nalegał na małżeństwo? Czy powinna skorzystać z oferty markiza, licząc na to, że wszystko się z czasem ułoży?

Niestety, wiedziała, że nic się nie ułoży. Zmuszony do małżeństwa Rothgar dałby jej wolność, ale odebrałby siebie!

Czy to nie paradoks?!

Nagle opuściła ją cała energia i usiadła na łóżku. Jej wzrok padł na pościel i zaśmiała się widząc na niej plamę krwi. Przynajmniej Rothgar nie ma się czego obawiać. Ale jeśli ktoś to zobaczy, być może uzna, że tu właśnie straciła dziewictwo.

Usłyszała pukanie do drzwi i poderwała się z łóżka. Na szczęście była to tylko Clara z dzbanem gorącej wody.

– Tak się cieszę, że nic ci się nie stało, pani! – wybuch-nęła służąca. – Strasznie się niepokoiłam, ale byłam cicho, tak, jak kazałaś, pani.

A więc Clara nie wszczęła alarmu. To dobrze. Wzięła dzban z rąk chwiejącej się pokojówki i postawiła koło miski.

– Świetnie. Powiedz, co działo się w pałacu?

– Nie spałam całą noc, pani – Clara zaczęła wyjaśnienia. -A potem, nad ranem, przyszła pani Swellenborg z wiadomością, że cię porwano, pani, i że mam przyjechać tutaj z twoimi ubraniami.

Diana skinęła głową.

– Markiz mnie uwolnił.

Clara patrzyła na nią tak, jakby widziała ją po raz pierwszy.

– Czy… to twój strój, milady? – wydusiła w końcu.

– Nie, to męski szlafrok, głupia. Całą suknię miałam pociętą nożem. Dostałam go od markiza.

Przeszła do lustra, żeby przyjrzeć się swojemu odbiciu i oniemiała z wrażenia. Szlafrok był straszliwie wygnieciony po nocy, musiała go zostawić gdzieś na łóżku, a poza tym włosy miała w nieładzie, usta obrzmiałe i w ogóle wyglądała jak ulicznica.

– No tak, muszę się umyć i przebrać – mruknęła do siebie. – Uczeszesz mnie, Claro?

– Oczywiście, pani. Jaką suknię ci przygotować?

Najlepiej worek pokutny i popiół, pomyślała, przypomniawszy sobie bezeceństwa, jakie wczoraj wyczyniali z Beyem. Głośno jednak powiedziała:

– Wszystko mi jedno, Claro. Wybierz tylko coś skromnego – powiedziała, zdejmując szlafrok. Żałowała, że nie może go jeszcze przytulić, gdyż pachniał drzewem sandałowym i seksem. – Przynieś też darte płótno, bo zaczęło się moje miesięczne krwawienie.

Kiedy Clara wyszła, hrabina nagle posmutniała. Więc nie będzie mieć dziecka. Jeszcze nie tym razem. Musi zwyciężyć i wyjść za mąż za Rothgara. Przecież po to tu przyjechała. Potem można będzie pomyśleć o innych sprawach.

Postanowiła zebrać siły. Wylała chłodną już wodę z miski i nalała do niej gorącej. Starała się umyć jak najdokładniej, gdyż powróciły do niej wspomnienia o lordzie Randolphie. Po chwili pojawiła się Clara z płótnem i pasem, który miał je trzymać. Służąca wybrała szaro-niebieską suknię, którą można było nawet uznać za bardzo skromną. Następnie po ablu-cjach i ubraniu pani, zaczęła czesać jej kasztanowe włosy.

Nagle Diana przypomniała sobie o balu maskowym.

Czy odbędzie się dziś wieczorem? I czy królowa nie uzna jej za persona non grata, na dworze?

– Kiedy cię tu przysłano? – spytała po jakimś czasie, chcąc wybadać pokojówkę.

– Zaraz po wschodzie słońca. Nie wiem, czy wiesz, pani, ale znajdujemy się w dawnym pokoju markizy – dodała, najwyraźniej zbulwersowana tym faktem. – Oczywiście nikt tu od dawna nie mieszkał.