Bertrice Small - Królewska Intryga

3 września 1650

James Leslie, piąty z rodu hrabia, a pierwszy książę Glenkirk, umierał na polu bitwy pod Dunbar. Wokół siebie wciąż widział i słyszał wielu dzielnych, lojalnych rycerzy, którzy jeszcze dziś mieli podzielić jego los. Szkoci zostali doszczętnie pobici przez armię o połowie ich liczebności, ponieważ w swojej bezmyślnej arogancji poprzedniego dnia opuścili umocnione pozycje na wzgórzach otaczających równinę Dunbar i zuchwale rozstawili obozowisko tuż pod nosem Anglików. To był poważny błąd, ponieważ na tym terenie nie sposób było się bronić. Wkrótce armia króla Karola II, złożona ze zwolenników Kowenantu Narodowego, miała się o tym przekonać. Z dwudziestu trzech tysięcy Szkotów, którzy tego dnia byli świadkami wschodu słońca, tylko dziewięć tysięcy zobaczyło zmierzch, a wraz z nim upadek nadziei królewskiego rodu Stuartów.

Pośród tych, którzy przeżyli, znalazł się Red Hugh More – Leslie, kapitan, zaufany księżnej Glenkirk.

Kiedy dostrzegł swego pana powalonego na ziemię, przeskoczył przez ciała martwych i rannych towarzyszy, by chwycić Jamesa Leslie w ramiona.

– Zaraz pana stąd zabierzemy, milordzie – powiedział Red Hugh.

James Leslie potrząsnął nieznacznie głową i przed śmiercią powiedział jedno jedyne słowo:

– Jasmine.

Klnąc i szlochając na zmianę, Red Hugh zebrał wokół siebie ocalałych mężczyzn z Glenkirk. Ze stu pięćdziesięciu, którzy dotarli do Dunbar, pozostało trzydziestu sześciu. Red Hugh przerzucił ciało księcia przez koński grzbiet, kazał ludziom znaleźć wierzchowce i pośpiesznie oddalić się z pola bitwy, kierując się na północny wschód. Żołnierze Cromwella mieli opinię ludzi bezczeszczących zwłoki i dobijających ocalałych, dlatego Red Hugh nie mógł pozwolić na to, by ciało jego pana zostało ograbione lub pohańbione. James Leslie musi spocząć we własnej ziemi, tak jak wszyscy lordowie Glenkirk z wyjątkiem jego ojca.

Z tego co pamiętał Red Hugh, większość panów Glenkirk poległa w bitwie. Wszystkie one sprowokowane były przez Stuartów, pomyślał ze smutkiem kapitan. Solway Moss w tysiąc pięćset czterdziestym drugim zabrała drugiego z kolei hrabiego oraz jego dziedzica, a wraz z nimi dwustu mężczyzn i chłopców z majątków Glenkirk, Sithean i Grayheaven. Pradziad Red Hugh zginął pod Solway wraz ze swoim panem. Dziad, pierwszy z Red Hugh ocalał i pomógł innym wrócić do domu. Teraz historia się powtórzyła.

Księżna, jego pani, wiedziała już miesiąc wcześniej, gdy wyjeżdżali z Glenkirk, że nigdy nie zobaczy swego ukochanego Jemmiego. Red Hugh More – Leslie dostrzegł rezygnację i smutek w jej oczach, gdy machała im na pożegnanie. Książę wiódł zacne życie, był człowiekiem honoru, a siedemdziesiąt dwa lata to godziwy wiek, rozważał w myśli Red Hugh, jadąc do domu.

Należało wysłać umyślnych do jego dwóch najmłodszych synów do Ulsteru, do córki i synów w Anglii i do córki za oceanem. Smutna to wiadomość dla wszystkich, ale wiedział, że najbardziej zdruzgotana nią będzie panienka Autumn. Tego lata była w odwiedzinach u rodziny w Anglii i nie mogła powrócić ze względu na ruchy wojsk. Co się z nią teraz stanie? – zastanawiał się Red Hugh. Dziewczyna była oczkiem w głowie ojca. Była najmłodsza, a więc najbardziej ją rozpieszczał. Cóż, to nie moja sprawa, pomyślał. Teraz za lady Autumn Rose Leslie odpowiadał jej brat, książę, oraz matka, księżna wdowa. Oni z pewnością będą wiedzieli, jak sobie z nią poradzić.

Po kilku dniach ciężkiej podróży oczom żołnierzy ukazały się wieże zamku Glenkirk. Red Hugh zatrzymał się na chwilę i patrzył, myśląc tylko o jednym. James Leslie był martwy, a zatem życie, jakie wiedli, nigdy już nie będzie takie samo. Red Hugh uniósł wielką dłoń w rękawicy i skinął na ludzi, by jechali dalej. Muzykant księcia szedł wolno na przedzie i grał wysokie, piękne tony Elegii dla Glenkirk. Pieśń ta ostrzegła mieszkańców zamku, że James Leslie wraca do domu po raz ostatni. Po chwili Red Hugh zobaczył stojącą na zwodzonym moście księżnę wdowę. Oczekiwała ich ze stoickim spokojem. Nie, nic już nie będzie jak kiedyś, pomyślał ze smutkiem.

– Nienawidzę pana Cromwella i jego Okrągłogłowych! – obwieściła zuchwale lady Autumn Leslie. – Dzięki niemu ani w Anglii, ani w Szkocji nie można się już zabawić!

– Autumn! Do diaska! Ile razy cię ostrzegałem, żebyś trzymała język za zębami? – rzucił poirytowany Charles Stuart, książę Lundy.

– Och, Charlie, a kto prócz służby może mnie usłyszeć? – zapytała nieustępliwie.

– W dzisiejszych czasach nie każdemu służącemu można ufać – odparł cicho książę. – Już nic nie jest takie jak było. – Nie jesteśmy w Glenkirk, gdzie ludzie są przede wszystkim lojalni wobec twego ojca, a dopiero potem wobec kraju. Pewnego dnia król wróci na tron, ale do tej pory musimy być dyskretni. Musisz pamiętać, siostrzyczko, kim byli mój ojciec i mój wuj, król Karol, niech Bóg ma jego duszę w opiece. Pamiętaj, że choć nie jestem w prostej linii pretendentem do tronu, to jednak nazywam się Stuart. Cromwell i jego poplecznicy nigdy mi nie zaufają i słusznie, ale muszę chronić rodzinę do czasu, kiedy to szaleństwo się skończy i mój kuzyn, Karol II wróci do Anglii, by zaprowadzić pokój.

– Ale co mamy robić do tego czasu? – zapytała Autumn. – Ci purytanie to straszni ludzie, Charlie. Swoimi edyktami zabraniają zabawy. Żadnych tańców! Nie wolno grać w kule! Zabronili majowych festynów! Nie obchodzą Bożego Narodzenia! Zabraniają wszystkiego, co sprawia przyjemność i daje szczęście. Obawiam się, że w Szkocji jest tak samo. Gdy tylko znajdę się znów w Glenkirk, będzie trochę lepiej, zwłaszcza gdy nadejdzie zima i nikt nie będzie mógł sprawdzić, co robimy. Papa nie baczy na zwolenników Kowenantu i ich smętne zakazy. Jak sądzisz, kiedy będę mogła wrócić do domu?

Książę potrząsnął głową.

– Nie wiem, Autumn. Kuzyn Karol objął tron Szkocji. Między nim a Cromwellem toczy się teraz wojna. Szczerze powiedziawszy, nie wiem, kiedy będziesz mogła bezpiecznie ruszyć na północ. Nie jesteś szczęśliwa w Queen's Malvern?

– Bardzo mi się tu podoba – odparła Autumn. – Zawsze mi się podobało.

– Więc dlaczego tak niecierpliwie oczekujesz powrotu?

– Charlie! W przyszłym miesiącu skończę dziewiętnaście lat – jęknęła Autumn. – Nie jestem mężatką, nie mam nawet narzeczonego. Nikt się o mnie nie stara. Jestem w równie złym położeniu, co swego czasu nasza siostra Fortune. Może nawet gorszym. Ona przynajmniej miała szansę znaleźć męża. A ja? Kogo znajdę sobie pośród tego bałaganu? Dwór królewski nie istnieje, nawet dla rodzinnych przyjęć Parlament ograniczył liczbę gości. Jak w tej sytuacji zdołam znaleźć męża, nim się zestarzeję?

– Dziewiętnaście lat to jeszcze nie staropanieństwo – zaśmiał się, ujął jej dłoń i ucałował. – Jesteś piękną dziewczyną, siostrzyczko, i pewnego dnia jakiś mężczyzna skradnie ci serce, sprawiając, że papa i twoi bracia pozielenieją ze złości.

– Chciałabym być tego równie pewna co ty, Charlie – odparła Autumn i westchnęła ciężko. – Bess miała szesnaście lat, kiedy ją poślubiłeś, Rosamunda siedemnaście, gdy wyszła za naszego brata Henry'ego. Jestem już stara! Niedługo skończę dziewiętnaście lat, a nikt się o mnie nie stara i wcale się na to nie zanosi. Nienawidzę pana Cromwella!