Bertrice Small - Królewska Intryga

Książę ruszył za Becketem do swojej biblioteki. Służący nalał mu sporą porcję ciemnej, aromatycznej whisky i podał napełniony kielich.

– Proszę mi wybaczyć śmiałość, panie, ale po śmierci Smythe'a, jako jego pomocnik, pozwoliłem sobie zająć się uporządkowaniem powstałego chaosu. Służę panu wiadomościami na temat dzisiejszych wydarzeń. O świcie jeden z pastuchów zauważył oddział okrągłogłowych, którzy jechali w stronę Queen's Malvern. Wszczął alarm. Jej lordowską mość kazała służbie ukryć dzieci w ogrodzie. Kiedy skończyłem wykonywanie moich obowiązków, dowiedziałem się, że jeden z żołdaków wszedł do wschodniego skrzydła domu, a ponieważ nie znalazł w nim nic cennego, podpalił dom. Pobiegłem do jej lordowskiej mości, ale ona już nie żyła. Lady Autumn rozkazała gasić pożar, a ja miałem tego dopilnować. Niestety, nic więcej nie wiem.

– Czy moja córka była świadkiem śmierci matki? – zapytał książę.

– Nie było jej w holu, milordzie, kiedy tam przybyłem – odparł Becket. – Był jeszcze jeden nieboszczyk, żołnierz z oddziału okrągłogłowych. Zdaje się, że zabrał go ze sobą jego kapitan. Został zastrzelony. Leżał na plecach, na czole miał dziurę po kuli. Kapitan oddziału okrągłogłowych był dżentelmenem, milordzie.

– W takim razie moja siostra jest jedyną osobą, która może nam powiedzieć, co dokładnie się wydarzyło tego ranka – rzekł ponuro książę. – Doceniam twoją lojalność, Becket. Naturalnie, przejmiesz obowiązki Smythe'a. Każ służącej mojej żony ubrać ją w ślubną suknię. Każ wykopać jej grób na rodzinnym cmentarzu. Jutro ją pochowamy. Zawiadom mnie, gdy tylko moja siostra odzyska przytomność i dowiedz się, kiedy będę mógł z nią porozmawiać.

– Tak, milordzie – odparł Becket i odszedł. Charles Fryderyk Stuart został sam. Ukrył twarz w dłoniach i zapłakał. Jak to się mogło stać? Okolice Worcester były enklawą rojalistów, miejscem bezpiecznym, z dala od Cromwella i jego przeklętych okrągłogłowych. Najwyraźniej to już przeszłość. A ten głupiec, Billingsly powiedział mu, że okrągłogłowi zmierzają w innym kierunku! Bess! Jego słodka Bess nie żyje. Już nigdy nie usłyszy jej głosu, nie spocznie w nią w łożu. Nigdy już nie będzie pieścił jej małych, jędrnych piersi, które z taką namiętnością reagowały na jego dotyk. Bess nie żyje. Zabrano mu ją podczas wojny domowej, w której zamordowano jego brata, a kuzynów wygnano z kraju.

Unikał stawania po czyjejkolwiek stronie w tym konflikcie. Tak radziła mu matka, tak też uczynił jego brat, Henry Lindley. Królewski ród Stuartów zawsze go kochał i od chwili narodzin traktował ze szczególną dobrocią. Mimo to Charles dla dobra własnej rodziny, pozostał neutralny. Teraz jednak, nie miał już wyboru. Bez wątpienia stanie po stronie przeciwników okrągłogłowych, którzy zabili mu żonę. Niech więc i tak będzie, pomyślał ponuro Charlie. Niestety, niezależnie od tego, ilu ich zabije, a będzie zabijał bez litości, ich śmierć nie przywróci życia jego młodej żonie. Bess odeszła bezpowrotnie.

Następnego dnia stał w strugach jesiennego deszczu nad jej grobem. Troje jego dzieci było tuż obok. Siostra jeszcze nie ocknęła się z omdlenia i nie wykazywała żadnych oznak dochodzenia do zdrowia. Sabrina i Fryderyk byli bardzo smutni. Mały Wilhelm nie rozumiał, co się stało. Nie będzie miał wspomnień związanych z matką, prócz tych, które przekaże mu rodzina, pomyślał ze smutkiem książę. Pocieszał go tylko fakt, że została pochowana obok pradziada, Adama de Marisco i prababki Skye O'Malley. Wiedział, że oboje się nią zaopiekują.

Autumn Leslie odzyskała przytomność dzień po pogrzebie szwagierki. Charlie usiadł przy niej i ujął małą dłoń w swoje dłonie.

– Pamiętasz, co się stało? – zapytał. Autumn skinęła głową, a potem opowiedziała.

– Becket powiedział mi, że zastrzelono żołnierza – powiedział łagodnym tonem Charlie. – Czy to ich kapitan go zastrzelił?

– Nie – odparła. – To ja.

– Ty? – Książę nie był pewien, czy jej wierzyć, czy nie. W końcu to wszystko było strasznym doświadczeniem.

– Powiedziałam, że chcę go zabić za śmierć Smythe'a i Bess – wyjaśniła Autumn. – Sir Simon śmiał się ze mnie, ale podał mi pistolet i powiedział, że mogę to zrobić, jeśli chcę. Nie sądził, że się na to zdobędę. Myślał, że jestem histeryczną, niemądrą dziewczyną, ale ja wzięłam broń i wypaliłam z niej do potwora, który zabił Bess i Smythe'a! Sir Simon bardzo się zdziwił. Powiedziałam, że może mnie aresztować, ale on stwierdził, że ten żołdak był tylko mięsem armatnim i wcześniej czy później musiał zginąć. Powiedział, że bierze na siebie odpowiedzialność za jego śmierć, bo to on był na tyle nierozsądny, by dać mi pistolet. Zabrał jego ciało i odszedł. Wtedy przyszła Sabrina i zobaczyła matkę leżącą na podłodze. Och, Charlie! Nienawidzę okrągłogłowych i tego zgrzybiałego Cromwella. Nienawidzę ich!

Westchnął głęboko.

– Wczoraj pochowaliśmy Bess.

– Jak długo byłam nieprzytomna? – westchnęła.

– Trzy dni – odparł brat.

– Mój Boże!

Autumn była zaskoczona tą wiadomością.

– Gdy tylko będziesz w stanie podróżować, zawiozę cię do Cadby. Możliwe, że mama będzie tam przed nami. Potem zabiorę dzieci do Glenkirk, do Patricka, tam będą bezpieczne.

– Charlie, co masz zamiar zrobić?

– Walczyć dla króla – odparł brat. – Mam zamiar w Szkocji dołączyć do armii mego kuzyna, króla Karola II.

Skinęła ze zrozumieniem.

– Nie pozostawiono ci wyboru – stwierdziła. – Ale co będzie z Queen's Malvern?

– Zamknę dom i zostawię tylko kilkoro służby, żeby go pilnowali. Zapłacę ludziom za dwa lata z góry, a jeśli potem będą chcieli wrócić, praca będzie tu na nich czekała. Bezpieczniejsi będą w domu, jeśli mnie w nim nie będzie, zwłaszcza że okrągłogłowi uznali, iż cały ród Stuartów to ich wrogowie. Niedługo dowiedzą się, że popełnili poważny błąd, robiąc sobie ze mnie wroga.

– Mama nie będzie zadowolona z twojej decyzji – rzekła łagodnym tonem Autumn.

– Wiem, ale nie mogę nie pomścić śmierci żony. Nie mogę też patrzeć spokojnie na upadek monarchii i triumf tych zdrajców. Cromwell i jego poplecznicy nie są lepsi od innych. Mój wuj był dobrym człowiekiem, ale złym królem. Otaczający go ludzie cieszyli się jego zaufaniem, ale ukrywali przed nim prawdę. Oni nadużywali władzy w takim samym stopniu jak ci, którzy teraz rządzą Anglią. Ludzie rządzący teraz naszym krajem zamordowali pomazańca bożego i szykanują Kościół anglikański. Teraz dopiero widzę naprawdę, że trzeba ich powstrzymać!

– Całkowicie się z tobą zgadzam, ale wiesz, co powie o tym mama, zwłaszcza teraz, gdy ojciec zginął, broniąc Stuartów.

– Wyślę wiadomość do Cadby. Napiszę, że przyjedziesz i zamieszkasz z mamą – rzekł książę. – Resztę wolę opowiedzieć Henry'emu i jego rodzinie osobiście. Nie chciałbym takiej wiadomości przekazać im w liście. Muszę jednak posłać umyślnego do Dorset, do rodziców Bess. Welk i jego żona są purytanami, ale przecież wciąż należą do rodziny Bess.

– Nie pisz im tylko, co masz zamiar zrobić z dziećmi – odezwała się Autumn. – Będą chcieli mieć u siebie potomstwo swojej córki, ale nie wolno ci ich oddać, Charlie. Nie możesz pozwolić, by zmienili Sabrinę, Freddiego i małego Willa w smutnych, potępiających wszelką radość piewców psalmów. Skinął głową.

– Napiszę im prawdę, że Bess została zamordowana przez okrągłogłowych, gdy broniła swego służącego. To im musi wystarczyć – rzekł z ponurym uśmiechem.