Bertrice Small - Królewska Intryga

– Co zamierza pan zrobić z tym zwierzęciem? – zapytała.

– Zostanie ukarany. Zapewniam panią, że tak będzie – odparł sir Simon.

– Oko za oko – rzuciła ponuro. – Chcę to zrobić sama, teraz! Proszę mi dać swój pistolet, a sama go zabiję!

– Naprawdę? – zapytał zaskoczony. Dziewczyna z pewnością oszalała. Na pewno nie była zdolna zabić Watkinsa z zimną krwią, ale sir Simon postanowił dać jej pistolet. Pewnie nie umiała nawet wystrzelić. Po chwili, ku jego wielkiemu zdziwieniu, Autumn odbezpieczyła pistolet, przystawiła do czoła żołnierza i zastrzeliła go. – Mój Boże! – jęknął zaskoczony, kiedy spokojnie oddała mu broń.

Ciało Watkinsa z głuchym łoskotem uderzyło o podłogę.

– Sądził pan, że tego nie zrobię? – zapytała cicho.

– Kto nauczył panią strzelać? – zapytał sir Simon, rozbawiony tym, co się stało.

– Mój ojciec, którego wasi ludzie zabili pod Dunbar – odparła chłodno Autumn. – Aresztuje mnie pan? Proszę, nic mnie to nie obchodzi!

– Powinienem – odparł spokojnie sir Simon. – Nie uczynię tego jednak. Jak to pani trafnie powiedziała: oko za oko. Poza tym Watkins nie był nikim ważnym, jedynie mięsem armatnim i tak pewnie niedługo by zginął. Jest jeszcze kwestia pistoletu, który przecież ja pani dałem. Naturalnie nie sądziłem, że zabije pani tego łotra, ale muszę przyjąć odpowiedzialność za jego egzekucję.

– Proszę go zabrać z tego domu – rzekła twardo Autumn. – Nie pozwolę, by pochowano go w tej samej ziemi, gdzie spocznie biedna Bess. Proszę wykopać mu grób przy drodze. To zwierzę uczyniło wdowca z porządnego człowieka i sieroty z trójki dzieci. Proszę go zabrać i wynosić się z Queen's Malvern!

Autumn czulą, że nogi zaczynają jej drżeć, ale trzymała się dzielnie. Żaden okrągłogłowy, nawet ten arogancki kapitan, nie zobaczy w jej oczach łez.

– Gdzie są srebra? – zapytał sir Simon.

– Skąd mam wiedzieć? – rzuciła ze złością. – Jestem w tym domu tylko gościem. Szwagierka gotowa była wam oddać co tylko zechcecie. Powiedziała, że nie warto narażać życia dla kilku przedmiotów, ale wy i tak zabiliście dwoje niewinnych ludzi. Teraz, kiedy już jest po wszystkim, chce pan jeszcze okradać zmarłych? Nie będę panu w tym pomagać.

– Madame, pani język ostrzejszy jest niż mój miecz – rzekł.

Patrzyła nań chłodnym wzrokiem i dopiero wtedy zauważył, że jedno oko miała zielone jak liście, a drugie turkusowe. Patrzył przez chwilę zafascynowany, żałując, że nie spotkali się w innych okolicznościach. Skłonił się uniżenie.

– Pozostawię ten dom w spokoju, madame, ale muszę zabrać choć część żywego inwentarza, by nakarmić moich ludzi.

Becket, pomocnik Smythe'a wbiegł do holu, krzycząc:

– Milady, podpalili wschodnie skrzydło! – zatrzymał się, kiedy dostrzegł dwa ciała i rozpoznał je. – Och, Jezu, o Boże! – jęknął i spojrzał na Autumn. – Milady?

– Każ ludziom gasić ogień i rób, co się da, by uratować dom – powiedziała ponuro Autumn i zwróciła się do sir Simona. – Zabieraj ciało i cokolwiek chcesz, panie, ale odejdź wreszcie! Dość już złego narobiłeś. Kiedy wróci mój brat i zobaczy, że zabiliście mu żonę i podpaliliście dom, pańskie życie niewiele będzie warte!

– Pani brat to Stuart? – zapyta! sir Simon.

Autumn skinęła głową.

– Nie czuję się więc winny za to, co się dzisiaj wydarzyło, lady Autumn. Wy, Szkoci, i wasi Stuartowie niszczyliście Anglię od dnia, gdy odziedziczyliście tron Elżbiety. Nie wstydzę się odpowiedzialności za śmierć Stuarta, madame - rzekł chłodno.

Autumn uderzyła go z całej siły, zostawiając wielki, czerwony ślad na przystojnej twarzy mężczyzny.

– Moja szwagierka była Angielką z krwi i kości, a brat, mimo pochodzenia ojca, czuł się Anglikiem, bo urodził się tutaj, w tym domu. Bess była najmłodszą córką hrabiego Welk, a on jest jednym z was. Nie omieszkam mu powiedzieć, w jakich okolicznościach zginęło jego Bogu ducha winne dziecko, i to z rąk okrągłogłowych. Sądzicie, że wzbudzicie strach nękając nas, ale uda wam się tylko wzmocnić nasze postanowienie przywrócenia monarchii. Niech Bóg chroni króla!

– Gdyby nie fakt, iż doznała pani szoku, madame, osobiście poderżnąłbym pani gardło za tę zdradę – odparł, pocierając policzek. – Inni nie będą wobec pani tak pobłażliwi.

– Gdybym miała broń, sir, zabiłabym pana, bo to pan jest zdrajcą – odparła odważnie.

Sir Simon nie mógł powstrzymać śmiechu. Cóż za urocza dzikuska z tej lady Autumn Leslie. Zazdrościł mężczyźnie, który pewnego dnia ją posiądzie i żałował, że sam nie może nim być.

– Zegnaj, madame - rzekł i skłonił się raz jeszcze, po czym włożył kapelusz, pochylił się, przerzucił sobie przez ramię ciało Watkinsa i wyszedł przez otwarte drzwi.

Autumn stała bez ruchu, patrząc, jak okrągłogłowi i ich kapitan wyjeżdżają szutrową drogą z Queen's Malvern, ciągnąc za sobą kilka owiec, krów i przywiązując do siodeł szamoczące się kury, gęsi, kaczki i indyki. Zerknęła w stronę wschodniego skrzydła domu, gdzie służba dzielnie walczyła z ogniem, starając się uratować resztę domu przed spaleniem.

– Autumn, co się stało? – Sabrina pojawiła się u jej boku niespodziewanie. Zobaczyła matkę i krzyknęła: – Mamo! – Przytuliła się do Autumn, ukryła twarz w jej sukni i szlochała: – Mamo.

– Ona nie żyje, Sabrinko – rzekła Autumn i słysząc własne słowa opadła na podłogę.

Przytuliła mocno bratanicę i obie głośno szlochały. Tak właśnie zastał je Charles Fryderyk Stuart, kiedy godzinę później wrócił do domu.

Bess! Jego piękna, niebieskooka Bess leżała bezwładnie tuż przy wejściu na ciemnej, drewnianej podłodze. Krew na staniku jej sukni wyschła już i przybrała ciemny kolor. W szeroko otwartych oczach wciąż malował się wyraz zaskoczenia, oburzenia i niedowierzania. Poczuł, jak serce gwałtownie kurczy mu się w piersi, a potem ogarnia go pustka, jakiej nigdy wcześniej nie czuł. Charles Fryderyk Stuart zerknął na ciało starego Smythe'a. Siostra i córka tuliły się do siebie i łkały z żalu. Najstarszy syn stał u jego boku jak zamurowany, ściskając małą dłonią rękę ojca.

– Co się tu stało? – wydusił z trudem, choć miał wrażenie, że język zapłacze mu się podczas wymawiania tych słów. Chciał wrzeszczeć, wyć do nieba, pomstując przeciw tej jawnej niesprawiedliwości. Bess! Bess! Bess! Jej imię wciąż tłukło się w myślach Charlesa.

Autumn spojrzała na niego zaczerwienionymi oczyma.

– Okrągłogłowi – rzekła tylko i zaczęła się trząść, aż w końcu padła zemdlona tuż obok oszołomionej, oniemiałej bratanicy.

Książę Lundy podniósł córkę. Była zimna i na wpół przytomna, dziwnie odrętwiała. Służba zaczęła tłoczyć się w holu. Wiele osób płakało z przerażenia, lecz jednocześnie odczuwali ulgę, że ich pan wrócił z Worcester.

Becket machnięciem ręki wezwał nianię Sabriny, Mavis. Wziął dziecko z ramion ojca i podał je kobiecie.

– Zabierz lady Sabrinę do jej pokoju i zaopiekuj się nią – rzekł stanowczo i spokojnie. – Wy dwaj – wskazał młodych służących – zabierzcie Smythe'a z przejścia i przygotujcie go do pochówku. Lily! Nie stój tam z otwartą buzią, dziewczyno. Zajmij się swoją panią. Samuel! Peter! Zanieście lady Autumn do jej sypialni! Claro, zabierz panicza Fryderyka na górę. Milordzie, proszę ze mną, postaram się wyjaśnić, co się tu stało dziś rano. Gdzie jest pokojowa księżnej? Sybill, zostań ze swoją panią, póki pan nie zdecyduje, co należy zrobić. Pozostali, wracać do swoich obowiązków!