Sveva Modignani - Kobieta Honoru

– Chodźmy na górę – zaprosiła. – Nie chcę, aby Taylor zastał pana tutaj.

Dziennikarz nie rozumiał różnicy między jednym pokojem a drugim w tym samym przecież domu. W każdym razie nie miał obiekcji. Był zbyt zmęczony. Przechodząc za nią przez różne pomieszczenia czuł narastającą wokół siebie dziwną i tajemniczą atmosferę. Nie było śladu służby, a przecież wszystko było czyste i uporządkowane. Również umeblowanie było niezwyczajne. Były zachwycające meble w stylu liberty i pospolite sprzęty, na których widok wzdrygał się.

Weszli po szerokich schodach oświetlonych z góry słońcem wpadającym przez szklany dach. Podziwiał ozdobne rośliny i uśmiechnął się do patetycznej, obwieszonej klejnotami Świętej Rozalii stojącej we wgłębieniu ściany.

– Co się wydarzyło później? – zapytał Mark obawiając się kolejnej przerwy.

– Zdarzyło się, że postanowiłam zrealizować mój najambitniejszy plan – odpowiedziała prowadząc go swobodnie przez tonący w półmroku korytarz. – Chciałam zdobyć fotel syndyka w City Hall. Partia poparłaby mnie. Rodzina Latella dałaby mi elektorat. Resztę pan zna, panie Fawcett. Wywiad z Nathalie Goodman miał być wstępem do właściwej kampanii wyborczej. Z Goodman zaprogramowaną przeciwko mnie. Miała mi wszystko wyperswadować, grożąc ujawnieniem pewnych sensacyjnych faktów. Z Goodman, która została zmieciona z powierzchni ziemi.

– Przez kogo? – dopytywał się Mark, gdy Nancy otwierała drzwi do sypialni.

– Już się pan o to pytał, pamięta pan?

– A pani mi nie odpowiedziała – odrzekł wchodząc za nią do małego pokoju.

– Potrzebny jest panu wypoczynek, panie Fawcett. Krótki sen dobrze panu zrobi – powiedziała uchylając się od odpowiedzi.

– Kto to był? – nalegał dziennikarz.

Nancy wskazała mu łóżko przykryte białą bawełnianą narzutą. Podeszła do okna, odsunęła muślinową zasłonkę i spojrzała na ogród.

– Dobrze, panie Fawcett. Powiem panu, kto zabił Nathalie Goodman. Powiem panu, chociaż dużo mnie to kosztuje. Ale całe moje opowiadanie było męczące. A poza tym obiecałam panu prawdę – zakończyła wzdychając głęboko.

Nancy była w garderobie w towarzystwie Seana, swojego wspaniałego syna, kiedy Junior Latella zawiadomił ją telefonicznie o śmierci Nathalie Goodman. Dziennikarka została zlikwidowana, aby nie mogła wyjawić nazwiska swojego informatora, dzięki któremu przyparła ją do muru. Odłożyła słuchawkę powoli jak automat. Sean ujrzał w lustrze odbicie zamyślonej twarzy matki. Nie zrozumiał znaczenia telefonu, ale z wyrazu twarzy domyślał się kłopotów. Doświadczenie i wrażliwość doradziły mu wycofanie się, zanim matka będzie zmuszona poprosić go o to sama. Uderzył się ręką w czoło niczym stary aktorski wyga.

– Popełniłbym niewybaczalny błąd! – wykrzyknął. – Zupełnie zapomniałem. Obiecałem przyjaciółce, że zabiorę ją na kolację.

Pochylił się nad matką, pocałował we włosy, aby nie zniszczyć starannego makijażu.

– Och, mój drogi – wyszeptała biorąc jego dłoń i przyciskając ją do swojego policzka. W tym pełnym oddania geście była cała jej miłość do niego, potrzeba chronienia go i trzymania z dala od burzliwych wydarzeń w jej życiu. Syn był żywym odbiciem, nietkniętym wspomnieniem jedynego mężczyzny, którego kochała całą sobą. Zaplanowała mu życie pogodne, bez wstrząsów, przyjemną egzystencję, którą zawdzięczał wiedzy i sukcesom zawodowym. Dokładnie tak, jak to było z Taylorem, jej mężem, jednym z niewielu ludzi, którzy mogli spoglądać na ludzkie słabości okiem mędrca zdolnego zrozumieć i wybaczyć.

– Kochanie – powtórzyła – zobaczę cię jutro?

– Zadzwonię do ciebie rano, mamo. Nie martw się – powiedział zanim wyszedł.

W gabinecie Nancy na parterze czekał Sal z Laureen, swoją pierwszą narzeczoną, którą w końcu poślubił. Laureen dobijała pogodnie do czterdziestki, ale była wciąż tą samą naiwną, pulchną, świeżą dziewczyną, koleżanką ze szkolnej ławy. Obdarowała go czwórką wspaniałych dzieci i teraz, kiedy dorosły, zajęła się organizowaniem obiadów i przyjęć dla nich i ich przyjaciół.

Nancy weszła do pokoju i Laureen od razu spostrzegła, że szwagierka nie była w najlepszej formie. Rzeczywiście, pominęła konwenanse i przeszła natychmiast do sedna sprawy.

– Sal, wkrótce będzie tu Junior – zaczęła. – Przykro mi z powodu kolacji, ale jest kilka ważnych i pilnych spraw, które musimy omówić.

– Zrozumiałam – odrzekła Laureen. – Kiedy atmosfera się zagęszcza, kiedy dorośli rozmawiają, mała Laureen musi iść pobawić się do ogrodu – na jej twarzy odbiło się niezadowolenie i rozgoryczenie.

– Przykro mi – przeprosiła Nancy ze słabym uśmiechem. Rozumiała ją i nie mogła jej winić. – To moja wina. Wybacz. Ważne sprawy mają pierwszeństwo.

– Nie wiem, jak to się dzieje, ale twoje sprawy są zawsze ważne i zawsze mają pierwszeństwo przed innymi – Laureen wyglądała na łagodną istotę, ale umiała być szczera aż do bólu.

Sal już chciał interweniować, gdy Nancy go uprzedziła.

– Zdaję sobie sprawę, że nie jestem idealną szwagierką – przyznała pochylając się i muskając jej policzek pocałunkiem. – Obiecuję poprawę.

Laureen na znak pokoju odwzajemniła się Nancy serdecznym gestem. I wyszła akurat w momencie, gdy przybył Junior.

– To jest wywiad z Goodman zarejestrowany na moim magnetofonie – powiedziała Nancy do Juniora i Sala, kiedy przesłuchali przyniesioną przez nią taśmę.

– Identyczne nagranie było w jej posiadaniu. Pytania są następujące: gdzie jest teraz taśma? i kto uciszył raz na zawsze dziennikarkę, dając przesłanki do wywołania skandalu? Jestem ostatnią osobą, z którą Goodman przeprowadziła wywiad. W trakcie dochodzenia mogę zostać wmieszana w tę sprawę.

– Aby rozwikłać tę sprawę, od czego zaczniemy? – zapytał Sal Juniora.

– Już poczyniłem niezbędne kroki przy pomocy pewnych przyjaciół – odpowiedział Junior. – Otworzyłem parasol. Ale wszystko zależy od gwałtowności burzy.

– Więc nie wykluczasz ewentualności, że Nancy może być przesłuchiwana? – zaniepokoił się brat.

– Nie mogę wykluczyć.

– A w tym przypadku? – nalegał Sal zwracając się do Nancy.

– W tym przypadku powiem prawdę. Powiem, że Nathalie Goodman chciała mnie sprowokować i wyrzuciłam ją za drzwi.

– A jeśli policja położy łapę na jej nagraniu?

– To niemożliwe, zwłaszcza że jej taśma zniknęła – powiedziała Nancy.

– Jej zabójstwo i to zniknięcie są okryte tajemnicą, zresztą nie znamy też osoby, która poinformowała ją o faktach z twojego życia – wtrącił Junior. – Nathalie Goodman była inteligentną kobietą i profesjonalistką – dodał. – Nie zaatakowałaby cię tymi pytaniami nie mając dowodów. A dowody miała na pewno od swojego informatora. Co o tym myślisz? – zwrócił się do Nancy, która potrząsnęła głową.

To oni, po tym wywiadzie, powinni ją uciszyć. Ani ona, ani Junior nie przewidzieli, że ktoś inny może ją wyeliminować, może ci, którzy mogli wywołać skandal.

– Nie jestem pewna, czy Nathalie miała dowody, ale mam powody, żeby tak przypuszczać – powiedziała Nancy. – To nie był blef, ona miała w ręku asy.

– Z tym mieczem Damoklesa nad głową zamierzasz w dalszym ciągu kandydować na syndyka? – zapytał Junior.

– Nie wiem – zwątpiła zamyślona. – Wszystko można o mnie powiedzieć, ale niczego nie można dowieść. Aby zniszczyć wizerunek osoby publicznej, wystarczy parę insynuacji, o ile są wiarygodne. Musimy wyjaśnić kulisy tej sprawy, a potem będziemy mogli zadecydować, co robić dalej.