Irwin Shaw: Lucy Crown

01iver spojrzał na zegarek i zdecydował, że trzeba sprowadzić rozmowę na bardziej praktyczne tory.

– Jest pan sportowcem, panie Bunner?

– Trochę gram w tenisa, pływam, poza tym narty…

– Chodzi mi o to, czy należy pan do jakiegoś klubu.

– Nie.

– To dobrze – stwierdził Oliver. – Sportowcy mają tyle roboty z dbaniem o własną kondycję, że nigdy nie można liczyć na to, że się zaopiekują kim innym. A mój syn może potrzebować sporo opieki…

– Wiem – rzekł Bunner. – Widziałem go.

– Tak? – zdziwił się 01iver. – Kiedy?

– Jestem tutaj od kilku dni. I w zeszłym roku spędziłem tu większą część wakacji. Moja siostra ma dom o pół mili stąd, nad jeziorem.

– I teraz pan mieszka u niej?

– Tak.

– Właściwie dlaczego pan chce wziąć tę posadę? – zapytał niespodziewanie 01iver.

Bunner uśmiechnął się.

– Z normalnego powodu – odpowiedział. – Plus korzyść spędzenia lata na świeżym powietrzu.

– Jest pan niezamożny? Chłopak wzruszył lekko ramionami.

– Mój ojciec jakoś przeżył kryzys, ale jeszcze dotychczas kuleje.

01iver i Patterson pokiwali głowami wspominając okres Wielkiego Kryzysu.

– No, a lubi pan dzieci, panie Bunner? – indagował nie zmordowany O1iver.

Młodzieniec zawahał się, jak gdyby musiał dopiero przemyśleć tę sprawę.

– Mniej więcej tak samo jak dorosłych – odpowiedział po chwili. – Sporo jest takich dzieci, które bym chętnie żywcem zamurował.

– Dosyć uczciwe postawienie sprawy – pochwalił go 01iver. – Nie przypuszczam, żeby pan miał odczuwać pokusę zamurowania żywcem Tony’ego. Czy pan coś wie o jego chorobie?

Wspomniano mi, że podobno zeszłego roku miał jakąś reumatyczną gorączkę.

– Tak, właśnie. Choroba zaatakowała oczy i serce. Obawiam się, że przez dłuższy czas będzie się musiał oszczędzać.

01iver spojrzał znów na jezioro. Łódź była już niedaleko. Lucy wiosłowała równomiernie i pewnie w stronę brzegu.

– Z powodu tej choroby – podjął na nowo 01iver – nie chodził w zeszłym roku do szkoły i trochę za dużo przebywał w towarzystwie matki…

– Każdy z nas trochę za dużo przebywał w towarzystwie matki – mruknął filozoficznie Patterson opróżniając swoją szklaneczkę. – Ja także.

– Chodzi o to – wyjaśniał 01iver – żeby mu pozwolić zachowywać się prawie zupełnie tak samo jak normalnemu chłopcu, a równocześnie nie dopuścić do przesady w żadnym kierunku. Nie wolno mu się wysilać ani nadmiernie męczyć, ale nie chciałbym także, żeby się czuł inwalidą. Ten rok i następny to będą dla niego lata przełomowe. Nie chcę, żeby dorastał w atmosferze lękliwości, w poczuciu jakiegoś upośledzenia.

– Biedny dzieciak – rzekł miękko Bunner spoglądając w stronę zbliżającej się łódki.

– O, to jest właśnie niedobra reakcja – wytknął mu Oliver. – Żadnej litości. Przede wszystkim żadnej litości, proszę pana. Dlatego, między innymi, rad jestem, że nie mogę tu zostać kilka tygodni dłużej razem z Tony’m. I dlatego nie chcę, żeby pozostawał wyłącznie z matką. Dlatego poszukiwałem młodego mężczyzny jako towarzysza. Chcę, żeby się otrzaskał z normalną szorstkością i twardością dwudziestolatka. Myślę, że pan to potrafi?

Bunner uśmiechnął się.

– Czy życzy pan sobie referencji?

– Ma pan jaką dziewczynę? – zapytał 01iver.

– No nie, słuchaj… – zaprotestował Patterson.

O1iver obrócił się ku niemu i powiedział spokojnie:

– Jedna z najważniejszych rzeczy, żeby się zorientować w dwudziestoletnim młodzieńcu, to – czy ma dziewczynę, czy też nie ma. Czy miał już, czy jest właśnie pomiędzy dwiema dziewczynami.

– Więc… mam dziewczynę – oświadczył Bunner, ale zaraz dodał: – To znaczy… tak jakby.

– Jest może tutaj?

– A jak powiem, że tak, to zaangażuje mnie pan?

– Nie.

Nie ma jej tutaj – powiedział chłopak skwapliwie.

Oliver schylił się, aby ukryć uśmiech, podniósł z ziemi teleskop i złożył go dociskając dłonią drugiej ręki.

– Orientuje się pan coś niecoś w astronomii? – zapytał.

– Nie słyszałem, jak żyję, takiego kompletu pytań – wymamrotał pod nosem Patterson.

– Bo Tony stanowczo chce zostać astronomem – wyjaśniał 01iver bawiąc się teleskopem. – Więc dobrze by było, gdyby…

– No cóż – odparł Bunner tonem powątpiewania. – Coś niby wiem…

– Jak pan myśli – zapytał 01iver zupełnie jak nauczyciel na lekcji – o której godzinie będzie dzisiaj widoczna konstelacja Oriona?

Patterson pokręcił głową i dźwignął swoją ciężką postać z niskiego leżaka.

– Niewymownie się cieszę, że ja nie będę nigdy potrzebował cię prosić o posadę – parsknął w kierunku Olivera.

Bunner tymczasem wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Pan jest okropnie chytry, panie Crown.

– Co pan chce przez to powiedzieć? – zapytał niewinnie Oliver.

– Przecież pan doskonale wie, że na północnej półkuli Orion nie może być widoczny wcześniej niż dopiero we wrześniu – odpowiedział wesoło Bunner. – I czekał pan, oczywiście, że się zbłaźnię.

– Mogę panu płacić trzydzieści dolarów tygodniowo – oświadczył 01iver. – Do obowiązków towarzysza mojego syna będzie należało uczyć go pływania, wyprawiać się razem z nim na ryby, obserwować gwiazdy, no i robić wszystko, co się da, żeby nie słuchał tych idiotycznych komiksów radiowych. – 01iver zawahał się, po czym podjął na nowo, ciszej i poważniejszym tonem: – Powinien pan także zdobyć jego sympatię i jakoś dyplomatycznie odciągnąć go trochę od matki, bo ich wzajemny stosunek, tak jak to jest… – Zatrzymał się. Uświadomił sobie, że dotarł do samej krawędzi i że sens jego słów może się wydać bardziej bezwzględny, niżby tego pragnął. – Chodzi mi o to – tłumaczył Bunnerowi – że dla nich obojga będzie lepiej, jeżeli nie będą tak wyłącznie zdani na siebie samych. No więc jak? Chce pan wziąć tę posadę?

– Tak – odparł Bunner.

– Dobra. Może pan zaczynać od jutra.

Patterson zainscenizował głębokie westchnienie ulgi.

– Czuję się wyczerpany – oświadczył i z powrotem opadł na leżak.

– Wie pan, odrzuciłem trzech kandydatów – powiedział Oliver.

– Tak, słyszałem.

– Młodzi mężczyźni są dzisiaj albo ordynarni, albo cyniczni. A najgorsi odznaczają się obiema tymi cechami.

– Szkoda, że pan wcześniej nie spróbował z jakimś facetem z Dartmouth – powiedział Bunner.

– Zdaje mi się, że jeden był właśnie z Dartmouth.

– O, w takim razie musiał się tam dostać na sportowe stypendium.

– Myślę, że lepiej pana uprzedzić o pewnej drobnej, ale nieprzyjemnej właściwości Tony’ego, to znaczy, no… jego charakteru. Można chyba mówić z panem o charakterze trzynastoletniego chłopca, prawda? Otóż w czasie choroby, kiedy musiał tak długo leżeć, rozwinęła się w nim skłonność do – jak by tu powiedzieć-…fantazjowania. Jakieś nieprawdopodobne historie, zmyślanie, bujanie, kłamstwa. Nic poważnego, oczywiście.

Patterson widział, że 01iverowi ogromną przykrość sprawia wyznanie czegoś podobnego o własnym synu.

– Moja żona i ja nie wyciągaliśmy z tego żadnych konsekwencji ze względu na tę chorobę – ciągnął 01iver. – Ale rozmawiałem z nim na ten temat i przyrzekł mi, że będzie trochę trzymał na wodzy swoją… hm, wyobraźnię. W każdym razie, gdyby to się miało powtórzyć, nie chciałbym, żeby pan się czuł zaskoczony, a jednocześnie zależy mi, żeby go od tego odstręczać, zanim się przyzwyczai na dobre.