Jodi Picoult - Świadectwo Prawdy

Ellie odeszła od ławy przysięgłych i wróciła do świadka.

– Oto właśnie sam pan nam podał dwie dodatkowe przyczyny, które mogły doprowadzić do zaburzeń oddychania u tego noworodka: wczesne zapalenie płuc oraz zachłyśnięcie się smółką.

– Owszem.

– W swoim zeznaniu wskazał pan asfiksję jako przyczynę śmierci.

– Owszem.

– Czy to prawda, że zarówno zapalenie płuc, jak i zachłyśnięcie się smółką – czyli zjawiska wywołane przyczynami naturalnymi – doprowadziłyby do asfiksji?

Doktor Edgerton odpowiedział rozbawionym tonem, jakby dokładnie wiedział, do czego zmierza adwokatka:

– Być może, pani Hathaway. O ile tylko uduszenie nie nastąpiło wcześniej. Bo wtedy zakażenie byłoby już całkiem zbędne.

Idea dystrybutora, który potrafi serwować i kawę, i ciepłą zupę, od zawsze nieco działała Ellie na nerwy, ponieważ po pierwsze, nigdy przecież nie wiadomo, jak długo te wszystkie płyny stoją we wnętrzu maszyny, a po drugie – skąd automat wie, odebrawszy zamówienie, czym się różni kawa bezkofeinowa od bulionu z kurczaka? Takie myśli przebiegały jej przez głowę, kiedy stała, założywszy ręce na biodra, przed kanciastym pudłem zainstalowanym w podziemiach gmachu sądu, czekając, aż z otworu wystrzeli styropianowy kubek, a z kubka uniesie się kłębiasty obłoczek pary.

I nic.

– Ejże – mruknęła pod nosem, kopiąc dystrybutor tuż przy samej ziemi. Po chwili dołożyła mu jeszcze pięścią w pleksiglasową szybkę, żeby było po równo. – Zżarłeś mi pięćdziesiąt centów – powiedziała, już nieco głośniej.

Gotowała się do dłuższej wiązanki, ale urwała w pół słowa, słysząc za plecami głos:

– Przypomnij mi, że mam zawsze oddawać ci forsę.

Coop położył dłonie na jej ramionach, a po chwili poczuła jego usta na karku, wygiętym niczym główka skrzypiec.

– Ktoś chyba powinien konserwować te automaty. – Ellie zgrzytnęła zębami i odwróciła się plecami do maszyny, która, jakby na to czekała, strzyknęła kawą, nie podawszy uprzednio kubka. Gorący płyn opryskał buty i kostki Ellie.

– Cholera jasna! – zawyła adwokatka, odskakując na bok i wykręcając szyję, żeby przyjrzeć się brązowemu szlaczkowi, który wykwitł na jej jasnych pończochach. – No, świetnie.

Coop przysiadł na jednym z metalowych krzesełek stojących obok rządkiem.

– Pamiętam z dzieciństwa, jak moja babcia sama powodowała wypadki. Wywracała specjalnie butelki z mlekiem, potykała się o własne nogi, oblewała się wodą.

Ellie przyłożyła chusteczkę do poplamionych kostek.

– Nic dziwnego, że skończyłeś jako psychiatra.

– Jest w tym wiele sensu, jeśli tylko człowiek jest przesądny. Babcia robiła tak zawsze, kiedy miała coś ważnego do załatwienia. To był jej sposób na eliminowanie niepowodzeń. Potem miała już cały dzień spokojny.

– Wiesz, że to tak nie działa.

– Jesteś pewna? – Coop założył nogę na nogę. – Pomyśl, czy nie byłoby fajnie, gdybyś mogła sobie teraz pomyśleć: mam to już za sobą, wrócę tam na górę, na rozprawę i wszystko mi się uda?

Ellie z westchnieniem opadła na sąsiednie krzesło.

– Wiesz, że ona się cała trzęsie? – Złożyła brudną chusteczkę na pół i jeszcze raz na pół, upuściła ją na podłogę. – Siedzi obok mnie, a ja czuję, jak ona drży. Wibruje jak kamerton.

– Chcesz, żebym z nią porozmawiał?

– Nie wiem – zamyśliła się Ellie. – Boję się, że rozmowa o tym wystraszy ją jeszcze bardziej.

– Z perspektywy psychologii…

– Nie rozpatrujemy tego z perspektywy psychologii, Coop, tylko z perspektywy prawa. A najważniejsze jest to, żeby Katie przeżyła ten proces i się nie załamała.

– Jak dotąd świetnie ci idzie.

– Niczego jeszcze nie zrobiłam!

– Aha, rozumiem. Jeśli Katie już się denerwuje, kiedy tylko słucha zeznań, to co będzie, jak wezwiesz ją na świadka? – Pomasował delikatnie plecy Ellie. – Przecież to nie jest twój pierwszy strachliwy klient.

– Jasne, że nie.

– Zobaczysz, że… – Coop urwał, widząc w drzwiach innego adwokata, który skinął im głową na powitanie i wsunął kilka ćwierćdolarówek do szczeliny automatu. – Ostrożnie – ostrzegł. – Nie nauczył się jeszcze korzystać z nocniczka.

Ellie stłumiła parsknięcie. Kiedy rozzłoszczony adwokat, klnąc pod nosem, kopnął dystrybutor i wyszedł z pomieszczenia, kierując się z powrotem na górę, uśmiechnęła się do Coopa.

– Dzięki. Tego mi było trzeba.

– A tego nie? – zapytał, nachylając się ku niej i nie kryjąc zamiarów.

– Nie całuj mnie. – Odsunęła go na odległość wyciągniętych rąk. – Chyba coś złapałam.

Przewrócił oczami, a potem je zamknął.

– Pójdę na ten hazard.

– No, jesteście wreszcie.

Słysząc głos Ledy, Ellie i Coop odskoczyli od siebie. Ciotka stała na klatce schodowej razem z Katie.

– Powtarzałam jej, że zaraz wrócisz – powiedziała – ale nie chciała mnie słuchać.

Katie zeszła ze schodów i stanęła przed Ellie.

– Muszę wracać do domu.

– Już niedługo, Katie. Wytrzymaj jeszcze troszeczkę.

– Muszę wrócić na popołudniowy udój. Jeśli pojedziemy teraz, to jeszcze zdążymy. Dat nie poradzi sobie sam, tylko z Levim do pomocy.

– Musimy zostać w sądzie do końca dzisiejszego posiedzenia – wyjaśniła jej Ellie.

– Hej, Katie – odezwał się nagle Coop – chodźmy sobie gdzieś na chwilkę. Pogadamy. – Spojrzał na Ellie z ukosa, prosząc ją spojrzeniem o wyrozumiałość.

Już z daleka było widać, że Katie drży na całym ciele. Nie odpowiadając ani słowem na propozycję Coopa, zawiesiła spojrzenie na Ellie.

– Nie możesz zamknąć tego posiedzenia? – zapytała.

– To jest przywilej sędziego prowadzącego sprawę. – Ellie położyła dłoń na ramieniu dziewczyny. – Wiem, że to dla ciebie ciężkie i chciałabym… a ty dokąd?

– Idę porozmawiać z panią sędzią. Poproszę ją, żeby zamknęła posiedzenie – odpowiedziała Katie upartym tonem. – Nie mogę migać się od pracy w domu.

– Chcesz tak po prostu pójść i pogadać? Tak się nie robi.

– A ja to zrobię.

– Niech tylko sędzia się na ciebie wkurzy – ostrzegła ją Ellie – to będziesz miała prace domowe z głowy do końca życia.

Wyprowadzona z równowagi Katie naskoczyła na nią.

– To ty idź i poproś.

– Przyznaję, że to dla mnie coś nowego, pani mecenas – powiedziała sędzina Ledbetter, pochylając się nad blatem biurka i marszcząc brwi. – Prosi pani, żeby sąd zakończył dziś posiedzenie wcześniej niż co dzień, bo pani klientka musi wrócić do pracy w gospodarstwie?

Ellie wyprostowała się w krześle, patrząc na sędzinę beznamiętnym wzrokiem.

– Ściśle rzecz biorąc, wysoki sądzie, chciałam prosić, aby sąd kończył pracę o godzinie trzeciej po południu każdego dnia rozprawy. Zapewniam, że gdyby nie było to istotne dla mojej klientki oraz podyktowane zasadami, które rządzą jej życiem, nie proponowałabym tego.

– Sąd kończy pracę o czwartej trzydzieści, pani Hathaway.

– Wiem o tym. Wyjaśniłam to już swojej klientce.

– Z najwyższą uwagą wysłucham, co też odpowiedziała pani klientka.

– Powiedziała, że krowy nie będą czekać. – Ellie zaryzykowała zerknięcie w bok, na George'a. Prokurator szczerzył zęby jak kot, który zjadł kanarka. Nic zresztą dziwnego: na jego oczach Ellie własnoręcznie kopała sobie grób, a on nie musiał nawet kiwnąć palcem, żeby jej w tym pomóc, bo radziła sobie doskonale. – Musimy również rozważyć kolejną kwestię: jeden ze świadków wezwanych do złożenia zeznań jest także pomocnikiem gospodarskim na farmie państwa Fisherów. Jeżeli on i oskarżona nie będą mogli pomagać przy popołudniowym udoju, rodzina zostanie narażona na niepotrzebne straty finansowe. Sędzina Ledbetter zwróciła się do prokuratora: