Jana Frey - Chłód Od Raju

Próby odbywały się w auli, na zewnątrz wreszcie zaświeciło słońce, a ja stałam podekscytowana na scenie.

Pani Winter klaskała w dłonie.

– Tak więc, Dorotka przybyła teraz do krainy Oz i szuka wielkiego czarnoksiężnika, aby ten wskazał jej drogę powrotną do Kansas – wołała do mnie, kiwając głową. – Przejdźmy teraz do Stracha na wróble. – Paul, twoje wejście.

Paul skinął głową i jednym susem znalazł się na scenie. Drgnęłam, kiedy jego ręce chwyciły mnie za ramiona.

– Hopla! – odezwał się i uśmiechnął przepraszająco.

– Hej, jesteś cały ze słomy! – krzyknęła pani Winter, stojąca na miejscu, z którego przed chwilą wystartował Paul. – Bez takiego rozmachu, bardzo proszę. Poza tym stoisz wbity na środku pola pszenicy i nie możesz się ruszać.

Paul skinął głową i szczerząc zęby, poszurał nogami aż do lewej krawędzi sceny. Tam ustawił się z wyciągniętymi na boki rękami w pozycji stracha na wróble i puszczał do mnie oko.

– Teraz ty, Hannah – zawołała pani Winter. – No dalej, spotkacie się tutaj…

Przytaknęłam.

Paul znowu do mnie mrugnął. – „Dzień dobry” – krzyknął, nadając swemu głosowi ochrypłe brzmienie.

– „Umiesz mówić?” – zapytałam jako Dorotka, zdziwionym głosem, zatrzymując się przed nim.

– „Oczywiście, że umiem mówić – powiedział serdecznie. – Dzień dobry, dzień dobry, jak ci idzie?”

– „Całkiem nieźle, dziękuję pięknie – odpowiedziałam, nie potrzebując już dłużej trzymać w ręce zeszytu z tekstem. – A jak tobie?”

– „Niedobrze – skarżył się Paul, wykrzywiając usta. – To jest strasznie nudne, takie stanie dzień i noc…”

– „Nie możesz się ruszyć z miejsca” – zapytałam współczująco.

Paul zaprzeczył ruchem głowy.

– „Nie, gdyż jestem mocno przytwierdzony do tego kółka – burknął. – Gdybyś zdołała go wyciągnąć, byłbym ci wielce zobowiązany”.

– Teraz musisz go wyciągnąć z ziemi – zawołała pani Winter.

– Paul, pozwól po prostu sobą szarpać, w końcu jesteś tylko bezradnym, słomianym strachem na wróble.

– Jasne – krzyknął i ponownie się do mnie uśmiechnął. Stałam zakłopotana, nie wiedząc, co powinnam zrobić.

– Ciągnij go, Hannah – zawołała nauczycielka. Za plecami usłyszałam chichot reszty klasy. Z dużymi oporami złapałam go za ramiona.

Paul kołysał się.

– Musisz go porządnie złapać, Hannah – krzyknęła Marie.

– Nie wiem, jak… – mamrotałam pod nosem, drżąc cała z powodu niezręcznej sytuacji, w której się znalazłam.

9b stała w bezruchu.

– Przecież nic ci nie zrobię – odezwał się cicho Paul, znowu się uśmiechając.

Wreszcie się przemogłam. Jedną ręką złapałam go pod lewe ramię, a drugą włożyłam pod prawą pachę, następnie ostrożnie pomogłam mu położyć się na plecach. W tej pozycji podciągnęłam go do przodu sceny.

– „Wielkie dzięki, czuję się jak nowonarodzony” – zdołał jeszcze wyrecytować obowiązkową kwestię dopiero co uwolnionego z właściwej pozycji stracha na wróble, a potem stracił równowagę i odruchowo złapał się mnie. Upadliśmy jedno na drugie.

– Hopla! – powiedział przepraszającym tonem, uwalniając mnie spod siebie. – Bardzo mi przykro, Hannah, nogi mi się jakoś poplątały!

Leżałam w bezruchu jak sparaliżowana. Przez ułamek sekundy czułam jego gorące ciało, a w podbrzuszu dzikie, ciepłe doznania.

Paul podnosząc się, nachylił się nade mną. – Co jest z tobą? Uderzyłaś się? Dlaczego nie wstajesz?

– To jest… już w… w porządku – jąkając, podniosłam się z podłogi na chwiejnych nogach. Odetchnęłam z ulgą, kiedy chwilę później rozległ się dzwonek.

– Koniec na dzisiaj! – krzyknęła pani Winter.

Drżącymi rękami ubierałam szybko kurtkę. Uczucie, którego doznałam, kiedy Paul przygniatał mnie swoim ciałem, trwało nadal. Wciąż to czułam. Jego zapach wypełniał mi nozdrza. Ładny, egzotyczny i chłopięcy. Nieomalże jak Benjamina, tylko że w zapachu Paula było to coś, co mnie osłabiało, wprawiało w drżenie.

Odurzona, wymknęłam się z auli, idąc na tyły podwórza, zupełnie sama, tak jak zawsze. Zawędrowałam pod kasztan i dalej pod niewysoki podwórzowy murek, stamtąd pod wielką szkolną bramę, gdzie znajdowały się stojaki na rowery. Nie chciałam się sama przed sobą przyznać, ale dobrze wiedziałam, kogo wypatruję. I nie rozczarowałam się, Paul, przykucnąwszy na trawie, zupełnie sam obok swego roweru, czytał książkę. Powoli podeszłam do niego, mając do siebie żal z powodu zaistniałej sytuacji. Jednakże nic innego zrobić nie umiałam, a przy tym wcale nie chciałam z nim rozmawiać, miałam wyłącznie ochotę znaleźć się w jego pobliżu, tylko przez krótką chwilę poczuć jego ciepło i wdychać obcy chłopięcy zapach.

– Cześć Hannah – odezwał się, odwracając w moją stronę, musiał mnie usłyszeć, kiedy podchodziłam.

Milczałam.

– Co jest, nie chcesz się do mnie przysiąść? – zapytał serdecznie. – Trawa jest sucha, a w słońcu przyjemnie ciepło.

Patrzyłam na Paula bezradnie, czując się jeszcze bardziej ociężała, niezaradna i niemodna.

– Chciałam właściwie tylko tędy przejść – wyjąkałam w końcu.

– Ach tak – powiedział. Patrzyliśmy na siebie.

– A dokąd szłaś…? – zapytał, śmiejąc się.

– Do… do… nie wiem – myślę, że chciałam iść do woźnego, czy… do sekretariatu. W zeszłym tygodniu zgubiłam portmonetkę i…

Paul wstał z trawy. – No jasne – powiedział, a potem długo mi się przyglądał.

– No to idę – bąknęłam nerwowo. – Zaraz będzie dzwonek i…

– Pójdę z tobą, jeśli chcesz – zaproponował.

Zadrżałam i poczułam się wstrętnie. Przecież wcale nie zgubiłam portmonetki, przeciwnie, ukrywałam ją w kieszeni kurtki przez cały ten czas kiedy stałam i rozmawiałam z Paulem.

– W porządku – powiedziałam niechętnie i poszliśmy.

– Wiesz, że mamy jednakowy kolor oczu – odezwał się nagle, przyciskając guzik dzwonka od pomieszczenia woźnego.

– Co? – zapytałam zmieszana.

– Szare – wyjaśnił. – Oboje mamy szare oczy. Nie znam poza tobą żadnej dziewczyny o takich oczach.

Woźnego na całe szczęście nie było i kiedy wracaliśmy razem do klasy, rozległ się przeraźliwy dzwonek. Zatrzymałam się jak odurzona obok Paula. Pachniał tak ładnie, jakby wiosną, chęcią życia, i wyglądał tak radośnie i pięknie z tymi swoimi miękkimi blond włosami, z szeroko uśmiechniętą buzią i odsłoniętymi opalonymi ramionami.

Czy to możliwe, żebym się zakochała? Musiałam pomyśleć o Jehowie i o tym, czy mnie także teraz, w tej chwili, obserwuje. Zrobiło mi się słabo i zimno, rozbolał mnie brzuch, zadrżałam.

– Hannah, co ci jest? – zapytał zatroskany. – Nagle tak pobladłaś.

– To nic – mamrotałam z przerażenia, patrząc na jego twarz. Czyżby znowu było to szatańskie pokuszenie? Po raz kolejny Jehowa chciał wystawić mnie na próbę? Nie mam prawa zwyczajnie zakochać się w Paulu, w jego dużych, szeroko rozstawionych, łagodnych oczach, w jego jasnej, sympatycznej buzi, w jego silnych, muskularnych ramionach?

– Zostaw mnie – prosiłam podekscytowana. – Czemu akurat mną się tak interesujesz? U mnie jest… wszystko w porządku.

Paul zmarszczył czoło i kiedy uniósł rękę, żeby… nie wiedziałam, czego chciał, zrobiłam unik.

– Hej, co jest z tobą? – zapytał cicho. – Nic ci nie zrobię, Hannah…

Wtedy odwróciłam się i uciekłam stamtąd.