Jodi Picoult - Jak z Obrazka

Teraz Jack zapytał mnie, czy chcę kartę. Graliśmy w blackjacka, on rozdawał.

– Dawaj – powiedziałam, stukając w książkę, która służyła nam za stół.

Jack odwrócił dziesiątkę karo i uśmiechnął się.

– Blackjack. – Z uznaniem pokręcił głową. – Cassie, masz więcej szczęścia niż dziwka z trzema cyckami.

Ze śmiechem zeskoczyłam z krzesła Alexa.

– Nie powinieneś przygotować się do ujęcia?

Jack rozejrzał się po planie, na którym krzątali się ludzie.

– Ha, chyba faktycznie czas zarobić na chleb.

Rzucił mi swój scenariusz, którego wedle mojej wiedzy nie otworzył od chwili, gdy dziesięć tygodni temu pojawił się na planie, chociaż jeszcze mu się nie zdarzyło zapomnieć kwestii. Ruszył w stronę Alexa gestami dającego jakieś znaki operatorowi.

Nie rozmawiałam z mężem przez cały dzień, chociaż to nie było niczym niezwykłym. Nigdy nie widziałam, żeby był tak zajęty jak przez te tygodnie, kiedy kręcił „Historię jego życia” w Iowa. Ludzie z ekipy zawsze stali w kolejce, żeby zapytać go o jakieś techniczne szczegóły, dziennikarze usiłowali przeprowadzić z nim wywiad, musiał brać udział w naradach dotyczących finansowania produkcji. Pod pewnymi względami stres doskonale mu robił. Jego kariera rozkwitała: nie tylko grał postać inną niż tradycyjny romantyczny amant, ale też po raz pierwszy reżyserował. Związane z tym napięcia zdawały się odwracać jego myśli od faktu, że treść filmu oraz emocje, które przywołuje przed kamerą, są tak bliskie jego własnym problemom.

Alex uparł się, żeby scenę konfrontacji pomiędzy ojcem a synem nakręcić na końcu; przeznaczył na nią dwa dni. Zależało mu na odpowiedniej pogodzie, tak by widoczne po horyzont wzgórza i pola kukurydzy czerwieniły się w słońcu. Patrzyłam, jak charakteryzatorka moczy Jackowi plecy, żeby wyglądał na spoconego, i brudzi mu szyję. Jack spojrzał na mnie i mrugnął znacząco.

– Dobrze, że jest od ciebie o czterdzieści lat starszy – odezwał się Alex za moimi plecami – bo byłbym piekielnie zazdrosny.

Przykleiłam uśmiech do twarzy i odwróciłam się, nie do końca wiedząc, co zobaczę w oczach Alexa. Myślę, że byłam bardziej zdenerwowana tą sceną niż on. W końcu dla nas obojga była jednakowo ważna. Jeśli będzie dobra, dzięki niej film stanie się arcydziełem. Ale też odmieni moje życie.

Zarzuciłam mu ramiona na szyję i lekko go pocałowałam.

– Gotowy?

Alex przez chwilę na mnie patrzył; w jego twarzy widziałam wszystkie moje lęki.

– A ty? – zapytał łagodnie.

Kiedy drugi reżyser nakazał ciszę i włączono sprzęt dźwiękowy, wstrzymałam oddech. Alex i Jack stali na środku pola wynajętego od miejscowego farmera. Za ich plecami wznosił się rząd przesadzonej tu specjalnie kukurydzy, o wiele za wysokiej na tę porę roku, ale w ten sposób scenograf zmienił rzeczywistość sierpnia w iluzję września. Drugi reżyser zawołał: „Akcja!”, a ja patrzyłam, jak na twarz Alexa spada maska, przekształcając go w człowieka tylko mgliście mi znanego.

Jak na zamówienie wysoką trawą zakołysał wiatr. Jack odwrócił się plecami do partnera i pochylił nad łopatą. Obserwowałam gniew wykrzywiający rysy Alexa i zaciskający mu gardło; musiał przemówić, w przeciwnym razie by się udławił.

– Patrz na mnie, cholera! – krzyknął, kładąc dłoń na ramieniu Jacka.

Tak jak ustalili podczas próby, Jack wolno się odwrócił. Czekał na kolejną kwestię Alexa, ale ten milczał. Zbladł jak kreda i szepnął:

– Cięcie.

Pojęłam, że w twarzy Jacka zobaczył twarz swojego ojca.

Ekipa odprężyła się, Alex przeprosił Jacka. Krok po kroku podchodziłam bliżej, aż stanęłam obok operatora.

Kiedy znowu zaczęły się zdjęcia, słońce zniżyło się nad horyzontem, kołysane przez niebo, które przygotowywało się do zapadnięcia nocy. To stworzyło piękny obraz: żywa uraza wypisana na twarzy Alexa, sylwetka Jacka w gasnącym świetle, bardziej wspomnienie niż żywy człowiek.

– Powiedz mi, co mam robić! – krzyknął Alex. Nagle głos mu się załamał, przez co zabrzmiał jak u nastolatka dręczonego przez ojca w już nakręconych retrospekcjach. Podczas próby Alex wrzeszczał przez całą scenę w nadziei na sprowokowanie go. Teraz głos mu złagodniał, zniżył się do szeptu: – Przez lata myślałem, że im więcej, tym lepiej. Powtarzałem sobie, że tym razem zauważysz. – Głos mu zadrżał. – W końcu przestałem to robić dla siebie. Robiłem to dla ciebie. Ale ciebie guzik to obchodzi, prawda, tato? Czego ode mnie oczekiwałeś? – Przełknął głośno ślinę. – Za kogo ty się masz, do diabła?

Alex złapał Jacka – kolejna rzecz, której nie było podczas próby. Wstrzymałam oddech, widząc łzy w jego oczach i palce rozluźniające się na ramionach starego aktora. Nie wiadomo było, czy Alex zamierza przewrócić go na ziemię, czy też szuka w nim oparcia.

Jack, zaskoczony, patrzył mu w oczy wyzywająco. Po chwili cofnął się poza zasięg jego rąk.

– Za nikogo – odparł zgodnie ze scenariuszem, odwrócił się i wyszedł z pola widzenia kamery.

Schyliłam się, gdy ramię kamery zatoczyło łuk na lewo, by sfilmować Alexa z profilu. Wpatrywał się w pola kukurydzy, choć ja zdawałam sobie sprawę, że widzi bagnistą zatokę z czepliwymi winoroślami, pułapki na langusty na ganku gnijącej restauracji, rzeźbioną twarz ojca, rozpustne odbicie własnej: walczył z tym obrazem, ale ironicznym zrządzeniem losu nie mógł się go pozbyć.

Słońce zniknęło za ogrodzeniem, teraz jedynym oparciem Alexa. Zamknął oczy i pochylił głowę. Kamery pracowały, bo nie znalazł się nikt na tyle przytomny, by zarządzić cięcie.

Wreszcie zrobił to Jack Green.

– Cięcie, cholera! – zawołał.

Po krótkiej ciszy rozległy się burzliwe oklaski, wszyscy pojęli, że byli świadkami czegoś wyjątkowego i wybitnego.

– Zakończ na tym, bo ja na pewno lepiej tego nie zrobię.

Parę osób skwitowało jego słowa śmiechem, choć Alex chyba ich nie słyszał. Ruszył przez gęstniejący mrok, odpychając ludzi, którzy stali mu na drodze. Wszedł prosto w moje objęcia i nie zważając na otaczający nas tłumek, powiedział, że mnie kocha.

W lutym Alex i ja siedzieliśmy na łóżku w domu w Malibu i w telewizji oglądaliśmy, jak prezes Akademii Filmowej i zeszłoroczna zdobywczyni Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej odczytują nominacje w pięciu najważniejszych kategoriach roku 1993. Dochodziła szósta rano, jako że ceremonia miała miejsce na wschodzie Stanów. Alex udawał, że niewiele go to obchodzi, ale pod pościelą stopy miał lodowate i niespokojne.

W sumie „Historia jego życia” zebrała jedenaście nominacji w różnych kategoriach: najlepszy aktor i najlepszy reżyser dla Alexa, najlepszy aktor drugoplanowy dla Jacka Greena, najlepszy film.

Alex pokręcił głową, uśmiechając się od ucha do ucha.

– Nie wierzę w to – powiedział. – Po prostu nie wierzę. – Nachylił się w stronę nocnego stolika i wyłączył telefon.

– Dlaczego to robisz? – zapytałam.

– Zadzwoni Herb, Michaela i Bóg tylko wie, kto jeszcze. Chryste, do wyjazdu do Szkocji nie opędzę się od telefonów. – Za kilka tygodni zaczynał zdjęcia do „Makbeta”. Przetoczył się ku mnie. – Powiedz mi, że nie śnię – poprosił z jaśniejącymi oczami.

– Proszę bardzo, zaraz cię uszczypnę.

Alex ze śmiechem przycisnął mnie do łóżka.

– Przyszedł mi do głowy lepszy sposób.

Zanim usiedliśmy do śniadania, Alex był już umówiony na przedoscarowy wywiad z Barbarą Walters. John przyniósł informację, że tłum wielbicieli i dziennikarzy koczuje przed bramą wielkiego domu. Tego dnia po południu poszłam do ginekologa, który potwierdził, że istotnie od dwunastu tygodni jestem w ciąży. Pogratulował mi i powiedział, że Alex będzie miał kłopot z decyzją, która z dzisiejszych wiadomości jest bardziej podniecająca.