Jodi Picoult - Jesień Cudów

Nagle przypomina sobie, jak w dzieciństwie nigdy nie miała ludzi w swoich domkach dla lalek. Pies rozbijał się o dom, a miniaturowe dziecko spadało ze schodów, nim Mariah miała szansę je złapać. Albo figurka przedstawiająca matkę – leżała na brzuchu na łóżku i Mariah myślała, że lalka przez całą noc szlochała, podczas gdy ona smacznie spała. To sprawiało, że miała wyrzuty sumienia – nie mogła bawić się lalkami, nie mogła dbać o wszystkie ich potrzeby. Bycie bogiem wcale nie należało do wielkich przyjemności: dysponowałaś mocą pomagania, pocieszania i kojenia, a równocześnie wiedziałaś, że nie da się uratować wszystkich naraz.

Tak więc Mariah wyrosła na osobę, która buduje domy bez lalek, domy z meblami przykręconymi i przyklejonymi na swoim miejscu, gdzie nic nigdy się nie zmienia. A mimo to uświadamia sobie, że niewiele to dało.

Manipulacje, odpowiedzialność, czujność. W gruncie rzeczy to nie tak bardzo różni się od bycia matką.

Z Diecezji Rzymskokatolickiej w Manchesterze

Manchester, New Hampshire, 29 października 1999

Jego Ekscelencja biskup Manchesteru wydał oświadczenie w odpowiedzi na zapytania księży i świeckich, dotyczące działalności Faith White, mieszkanki Nowego Kanaanu, stan New Hampshire, która twierdzi, jakoby miała boskie objawienia. Diecezja przeprowadziła uważne i wnikliwe badania, w których wyniku twierdzenia Faith White uznane zostały za fałszywe. Naszym obowiązkiem jest zwrócenie uwagi na zasadniczy błąd doktrynalny: niewłaściwe sformułowania, dotyczące Chrystusa, który nie jest i w żadnym razie nie powinien być określany jako kobieta albo matka.

Towarzystwo Boga Matki ponosi odpowiedzialność za rozpowszechnianie przesłania Faith White poprzez broszury i mowy, które nie są zgodne z dogmatem katolickim i jako takie muszą być ignorowane.

Tego wieczoru, gdy ogłoszono oficjalne stanowisko biskupa w sprawie Faith White, członkinie Towarzystwa Boga Matki rozdają jabłka. Częstują tłum ponad trzystoma sztukami jonagoldsów z miejscowego sadu, zachęcając ludzi, by posmakowali mitu męskiej religii.

– Eden dopiero się zaczął! – krzyczą. – Ewa nie spowodowała upadku!

Ich przywódczyni, Mary Anne Knight, krąży wśród zebranych, ściskając dłonie. Wie, że jej ruch nie jest tak radykalny ani nowy, jak ludziom może się wydawać. Dwadzieścia lat temu studiowała w Boston College z Mary Dały, która zerwała z Kościołem katolickim, gdy doszła do wniosku, że jego nauka ma swoje korzenie w seksizmie. Jednakże Mary Anne za bardzo kochała katolicyzm, żeby go odrzucić. Pewnego dnia, modliła się, i dla mnie znajdzie się miejsce w Kościele.

A potem usłyszała o Faith White.

Stoi na odwróconej skrzyni po jabłkach, wokół której gromadzą się jej wyznawczynie, wymachując ogryzkami. Otula się polarem, zasłaniając T – shirt z prowokacyjnym hasłem: MOJA BOGINI URODZIŁA WASZEGO BOGA.

– Drogie panie! – krzyczy. – Mamy list pasterski od biskupa Andrewsa. – Wyjmuje z kieszeni zapalniczkę. – A oto nasza odpowiedź. – Zamaszystym gestem podpala róg kartki i czeka, aż płomień dotrze do jej palców.

Mary Anne uśmiecha się, słysząc entuzjastyczne okrzyki zebranych kobiet. Niech diecezja w Manchesterze myśli sobie, że to stadko kobiet wywiesza majtki, niech nadęty stary biskup pisze ostrzeżenia, aż posinieje na twarzy – dwóch rzeczy jego ekscelencja nie wziął pod uwagę. Towarzystwo Boga Matki wciąż ma Faith White. Oraz dwie przedstawicielki w drodze do Watykanu, gdzie zamierzają złożyć oficjalny protest.

Mariah szczotkuje zęby i przeskakuje po kanałach, aż trafia na swój dom i stojącą na jego tle Petrę Saganoff.

– „Hollywood Tonight!” przedstawia nowy zwrot w sprawie Faith White. Nieoczekiwanie ojciec dziecka, Colin White, pojawił się w Nowym Kanaanie, żądając pełnej opieki nad córką.

Do pokoju wpada Millie z kremem na twarzy, ubrana we flanelową koszulę nocną.

– Oglądasz to?

Na ekranie pojawia się gmach sądu; Colin i jego prawnik mówią do kilku mikrofonów równocześnie, kuląc się przed przenikliwym wiatrem.

– To prawdziwa tragedia – oznajmia Colin. – Żadne dziecko nie powinno być wychowywane w takich… – Głos mu się łamie i nie jest w stanie mówić dalej.

– Och, na litość boską! – wzdycha Millie. – Kogo on wynajął, prawnika czy instruktora gry aktorskiej?

Na ekran wraca Petra Saganoff.

– Malcolm Metz, adwokat pana White, oświadczył, że pozostawienie Faith pod opieką Mariah White naraża dziewczynkę na psychiczne i fizyczne niebezpieczeństwa. Naturalnie rozprawa o przyznanie opieki jest teraz przedmiotem powszechnej uwagi. Będziemy informować na bieżąco o postępach. Mówiła Petra Saganoff dla „Hollywood Tonight!”.

Millie energicznie podchodzi do telewizora i wyłącza go.

– Kompletne bzdury. Żaden rozsądny człowiek nie uwierzy Co – linowi.

Mariah kręci głową, wypluwając pastę do umywalki.

– Mylisz się. Będą patrzeć, jak płacze nad córką, i tylko to zapamiętają.

– Jedyną osobą, o którą powinnaś się martwić, jest sędzia. A sędziowie nie oglądają takich brukowych programów jak ten.

Mariah płucze usta, udając, że nie słyszy. Zastanawia się, czy Joan to widziała, czy widział to Ian, czy widziała doktor Keller. Matka nie ma racji. Można dotrzeć do bardzo wielu ludzi, nawet się o to nie starając, a dowodem jest Faith. Mariah zakręca wodę dopiero wtedy, gdy słyszy, że Millie wychodzi z pokoju.

Wie, kiedy do niej zadzwonić, ponieważ przestawił swój karawan tak, by widzieć okna sypialni Mariah. Kiedy gaśnie światło, Ian zamyka oczy i próbuje sobie wyobrazić, w co Mariah jest ubrana, czy jej długie nogi zamykają się pod chłodną pościelą. Bierze telefon komórkowy i wybiera numer, nie odrywając wzroku od dwóch niewielkich okien.

– Zapal światło – mówi.

– Ian?

– Proszę. – Słyszy, jak Mariah się porusza, i zaraz pokój zalewa złota poświata. Nie widzi Mariah, ale udaje, że jest inaczej; wyobraża ją sobie, jak siada na łóżku, kurczowo trzyma słuchawkę i myśli o nim. – Czekałem na ciebie.

Mariah sadowi się wygodnie, Ian słyszy delikatny szelest materiału.

– Długo?

– Za długo – odpowiada Ian. W tych słowach jest coś więcej niż zwykły flirt. W sklepie, gdy patrzył za oddalającą się Mariah i nie mógł za nią pójść, musiał z całej siły nad sobą panować. Teraz wyobraża sobie jej włosy, rozrzucone na poduszce niczym złoty wachlarz, łuk szyi i ramion, które tak doskonale pasują do jego ciała. Przyciskając mocniej telefon, szepcze:

– Więc jak, pani White, opowie mi pani bajkę na dobranoc?

Spodziewa się usłyszeć śmiech w jej głosie, ale zamiast tego słyszy łzy.

– Och, Ianie, zabrakło mi szczęśliwych zakończeń.

– Nie mów tak. Masz sporo czasu do rozprawy o przyznanie opieki. – Ian wstaje, myślą nakazując jej, by podeszła do okna. – Nie płacz, słoneczko, kiedy nie mogę przy tobie być.

– Przepraszam. Ja… och, Boże, co ty musisz o mnie myśleć! To przez tę sprawę, Ianie. Jeden koszmar za drugim.

Ian bierze głęboki oddech.

– Nie zrobię programu o Faith, Mariah. Niewykluczone, że w ogóle się wycofam pod pretekstem, że zainteresowało mnie coś innego. W każdym razie będę milczał do rozprawy.

– To bez różnicy. Mnóstwo innych ludzi postawiło sobie za cel zamienienie Faith w jakąś męczennicę. Widziałeś „Hollywood Tonight!”?

– Nie, a dlaczego?

– Występował Colin. Z płaczem mówił, że Faith nie powinna żyć w takich warunkach.

– Przeciąga media na swoją stronę. Ma sprytnego prawnika, który robi wszystko, by jego klient zaskarbił sobie powszechne współczucie. – Chwilę się zastanawia. – To może nie jest taki zły pomysł. Powinnaś zadzwonić do „Hollywood Tonight!” i zaprosić ich, żeby przyjechali i wysłuchali drugiej strony. Daj starej Petrze wyłączność.