Jodi Picoult - Jesień Cudów

– Mariah – szepcze Colin za plecami swojego prawnika, ale ten go ucisza.

Sędzia w zapamiętaniu coś notuje, a chociaż minęła trzecia, ani Joan, ani drugi prawnik nie zwracają mu uwagi, że przesłuchanie powinno się rozpocząć. Mariah uświadamia sobie, że sędzia ma w uszach słuchawki. Miniaturowe, w rodzaju tych, których używają prezenterzy wiadomości telewizyjnych – kabelek owija małżowinę uszną jak aparat słuchowy. Sędzia sięga pod biurko, naciska coś i zdejmuje słuchawki.

– Dobrze – mówi, zwracając się do adwokata Colina; Mariah odnosi wrażenie, że chyba widziała go w lokalnym dzienniku telewizyjnym. – Panie Metz, co ma mi pan do powiedzenia?

Mężczyzna wygładza krawat kocim ruchem, który Mariah każe myśleć o fretce.

– To kwestia życia i śmierci, panie sędzio. Mariah White zagraża córce mojego klienta.

Mariah czuje na sobie wzrok wszystkich obecnych. Zalewa ją rumieniec.

– Panie sędzio, mój klient dopiero niedawno zorientował się, że życie jego córki zmieniło się w cyrkowe widowisko, i uświadomił sobie fizyczne niebezpieczeństwo, na jakie ciągle jest narażona. Żywi głębokie przekonanie, że rzeczą niezwykłej wagi jest usunięcie córki z domu matki, a jego obecna sytuacja pozwala na zapewnienie jej bezpieczeństwa. Dlatego tak nam zależało na przesłuchaniu jednostronnym i dlatego też nie mamy wątpliwości, iż pan sędzia przekaże mojemu klientowi pełną opiekę. Ze względu na dobro dziewczynki chcemy, by natychmiast zabrano ją z domu matki, nim poczynione zostaną kolejne nieodwracalne szkody.

Sędzia Rothbottam ściąga wargi.

– Sześć tygodni temu pański klient scedował opiekę na swoją byłą żonę, co skłania mnie do przekonania, że wówczas nie uważał jej za zagrożenie dla dziecka. O ile rozumiem, jedyna rzecz, która od tamtej pory się zmieniła, to aktywność prasy przed domem. W jaki sposób zagrażać może to życiu?

– Poza stresem psychicznym, wywołanym codziennym paradowaniem przed mediami, córkę mojego klienta hospitalizowano z powodu ciężkiego urazu dłoni.

– Urazu? – prycha Joan. – Panie sędzio, nie ma absolutnie żadnego medycznego dowodu, że rany Faith spowodowane zostały urazem, co potwierdzają opinie kilku lekarzy. Jestem pewna, że pan sędzia wie, iż problemem wygodnie pomijanym przez pana Metza jest to, że dziewczynka prawdopodobnie czyni cuda i rozmawia z Bogiem. A co do mediów – cóż, ich obecność przed domem nie ma nic wspólnego z moją klientką. Wręcz przeciwnie, zrobiła wszystko, co w ludzkiej mocy, by pomimo tej sytuacji zapewnić córce normalne życie. Zarzut narażania dziecka na niebezpieczeństwo wysunięty przez pana Metza jest niczym więcej jak marnie zawoalowaną próbą zamienienia słabo udokumentowanej sprawy w dramatyczny spektakl, w którym pragnie odegrać główną rolę.

Mariah nie może oderwać oczu od Joan Standish. Nigdy dotąd nie słyszała, by kobieta z taką zręcznością łączyła tak wiele słów. Sędzia Rothbottam prycha.

– Cóż, pani Standish, muszę przyznać, że pani też dała niezłe przedstawienie.

Metz siedzi na skraju krzesła: pitbull gotowy do ataku.

– Panie sędzio, pani Standish próbuje zaciemnić problem, że dziecku grozi niebezpieczeństwo. Trzy miesiące temu, kiedy mój klient rozstał się z żoną, jego córka była dobrze przystosowaną społecznie dziewczynką. Teraz jest ofiarą psychotycznych halucynacji i poważnych obrażeń cielesnych. Panie sędzio, proszę, by wziął pan pod uwagę względy bezpieczeństwa i przekazał mojemu klientowi opiekę nad dzieckiem do czasu rozprawy. Joan kompletnie ignoruje Metza.

– Panie sędzio, rozwód był dostatecznie ciężkim przeżyciem dla Faith. Kiedy ostatni raz widziała ojca, półnagi zabawiał się z inną kobietą.

– Pani wybaczy! – wtrąca oburzony Metz.

– Nie mnie powinien pan o to prosić. Ostatnie miejsce, do którego należy skierować Faith White, to dom jej ojca, panie sędzio. Proszę pozwolić jej zostać z moją klientką.

Sędzia Rothbottam bierze słuchawki i starannie zwija przewody.

– Myślę, że jak na jedno popołudnie usłyszałem dość. Nie wydaje mi się, żeby dziecku groziło jakieś niebezpieczeństwo, panie Metz. Rozprawa o przyznanie opieki odbędzie się za pięć tygodni. Ufam, że to odpowiedni termin?

– Im wcześniej, tym lepiej, panie sędzio – mówi Metz. – Dla dobra Faith.

Sędzia nie zadaje sobie fatygi, by podnieść wzrok znad kalendarza.

– Wyznaczam psychiatrę, doktora Orlitza, który wyda opinię o waszych klientach oraz o ich córce. To nakaz sądowy, co oznacza, że musicie z nim współpracować. Naturalnie możecie powołać własnych psychiatrów, ale będziecie rozmawiać z doktorem Orlitzem. Wyznaczam także Kenzie van der Hoven na kuratora procesowego nieletniej i spodziewam się, że udzielicie jej wszelkich niezbędnych informacji. Jeśli macie jakieś zastrzeżenia do pani van der Hoven, chcę je usłyszeć natychmiast.

– Ona jest dobra – szepcze Joan do Mariah.

Metz czuje na sobie wzrok klienta i wzrusza ramionami. Nie ma zielonego pojęcia o kuratorach z Nowego Kanaanu. Manchester to zupełnie inna sprawa, ale tu równie dobrze Kenzie van der Jak – jej – tam może być siostrą Joan Standish.

– Nie mamy obiekcji, panie sędzio – oznajmia donośnie i wyraźnie.

– My też nie – dodaje Joan.

– Doskonale. Rozprawa o przyznanie opieki rozpocznie się w piątek trzeciego grudnia.

– Mam problem – mówi Metz, przeglądając własny terminarz. – Na ten dzień wyznaczono przesłuchanie w sprawie chłopca, który chce pozbawić swoich rodziców praw rodzicielskich.

– Czy to ma zrobić na mnie wrażenie? – pyta sędzia Rothbottam. – Bo nie robi. Niech pan znajdzie kogoś innego do tej sprawy. To panu zależy na natychmiastowym rozpatrzeniu pozwu.

Metz zamyka skórzany terminarz.

– Stawię się.

– Joan?

– Nie mam innych spraw.

– Świetnie. – Sędzia wsuwa słuchawki w uszy. – Już się nie mogę doczekać.

Joan skręca na podjazd i dotyka ramienia Mariah.

– Pamiętaj, co ci powiedziałam. To nie jest koniec świata.

Uśmiech Mariah nie obejmuje jej oczu.

– Dziękuję. Za wszystko. – Splata dłonie na kolanach. – Byłam pod wrażeniem.

– Dziewczyno, ty jeszcze nic nie widziałaś! – Joan się śmieje. – Mogłabym zająć się twoją sprawą za darmo tylko po to, żeby stanąć przeciwko Malcolmowi Metzowi. A teraz idź do domu i pobaw się z córką.

Mariah kiwa głową i wysiada z jeepa, kuląc się przed pytaniami rzucanymi z oddali przez dziennikarzy i ogromnym plakatem z twarzą Faith, który trzyma liczna grupa kobiet. Czuje się bezbronna, jak ozdoba z cukru, ale zbiera siły, by nad sobą zapanować, gdy wchodzi na ganek. Kiedy otwiera drzwi, do holu wbiegają jej matka i Faith. Obrzuciwszy badawczym spojrzeniem twarz Mariah, Millie zwraca się do wnuczki:

– Słoneczko, zostawiłam moje okulary do czytania na kanapie. Możesz mi je przynieść?

Kiedy Faith znika z zasięgu słuchu, Millie pyta:

– I co?

– Za pięć tygodni odbędzie się rozprawa.

– A to sukinsyn. Wiedziałam, że ty…

– Mamo – przerywa jej Mariah. – Nie zaczynaj od nowa. – Opada na schody i pociera dłońmi twarz. – To nie dotyczy Colina.

– Ani ciebie, Mariah, ale założę się, że za pięć tygodni będzie dotyczyło.

– A co to znowu ma znaczyć?

– Że na nieszczęście twoja pięta achillesowa jest celem wielkim jak stodoła. A Colin i ten jego wyrafinowany adwokat z całą pewnością w nią uderzą.

– Do tego czasu Joan coś wymyśli – mówi Mariah, choć wie, że próbuje przekonać nie tylko Millie, ale i samą siebie. Jaki sąd uznałby, że jest lepszym rodzicem? Może Colin ma rację, może to rzeczywiście jej wina. Wcześniej dokonywała złych wyborów, to może być kolejny dowód na złą opiekę: jedna pochopna decyzja, jeden egoistyczny ruch, jedna rozmowa, która zakorzeniła się w wyobraźni Faith i doprowadziła ją do obecnej sytuacji. Przecież były okazje, kiedy Colin nie bez powodu kwestionował zdrowy rozsądek Mariah.