Lauren Weisberger - Diabeł Ubiera Się U Prady

– Tak, Mirando? – zagruchałam swoim najbardziej przymilnym dziękuję – że – mnie – przyprowadziłaś – w – to – rozkoszne – miejsce tonem. Nawet nie spojrzała w moją stronę.

– Przynieś mi pellegrino i upewnij się, czy kierowca czeka przed frontem, jestem gotowa do wyjścia. – Dwie kobiety i mężczyzna stojący przy niej zachichotali dyskretnie, a ja poczułam, że twarz płonie mi jaskrawą czerwienią.

– Oczywiście. Zaraz wracam. – Przyniosłam wodę, którą wzięła bez podziękowania, i przez rzednący tłum przepchnęłam się do samochodu. Zastanawiałam się, czy odszukać gospodarzy, żeby im podziękować, ale po namyśle poszłam prosto do drzwi, gdzie Christian opierał się o framugę z wyrazem zadowolenia na twarzy.

– No i jak, maleńka Andy, zapewniłem ci dzisiaj dobrą zabawę? – mówił nieco niewyraźnie, ale w tym momencie wypadło to po prostu uroczo.

– Chyba było w porządku.

– Tylko w porządku? Wygląda mi na to, że żałujesz, że nie zabrałem cię dziś na górę, co, Andy? Wszystko w swoim czasie, moja droga, wszystko w swoim czasie.

Głośno i żartobliwie cmoknęłam go w przedramię.

– Nie pochlebiaj sobie, Christian. Podziękuj rodzicom w moim imieniu. – I po raz pierwszy z własnej inicjatywy pochyliłam się i ucałowałam go w policzek, zanim cokolwiek zdążył zrobić. – Dobranoc.

– Kokietka! – zawołał, język plątał mu się trochę bardziej. – Ależ z ciebie mała kokietka. Założę się, że twój chłopak to właśnie w tobie uwielbia, prawda? – Uśmiechał się teraz pogodnie, dla niego to wszystko stanowiło element flirtu, ale wspomnienie o Aleksie na chwilę mnie otrzeźwiło. Na chwilę wystarczająco długą, żebym zdała sobie sprawę, że dziś wieczorem bawiłam się lepiej, niż zdarzyło mi się to od lat. Picie, taniec z przytulaniem, dotyk dłoni na plecach, gdy przyciągał mnie do siebie, sprawiły, że czułam się bardziej żywa niż podczas wszystkich tych miesięcy przepracowanych dla Runawya, miesięcy wypełnionych wyłącznie frustracją, upokorzeniem i otępiającym wyczerpaniem. Może dlatego Lily to robiła, pomyślałam. Faceci, imprezy, czysta radość płynąca ze świadomości, że jesteś młoda i oddychasz. Nie mogłam się doczekać, kiedy zadzwonię i jej o tym opowiem.

Miranda dołączyła do mnie na tylnym siedzeniu limuzyny i nawet sprawiała wrażenie dość zadowolonej. Zaczęłam się zastanawiać, czy się wstawiła, ale natychmiast wykluczyłam taką ewentualność: nie widziałam nigdy, żeby wypiła więcej niż łyk tego czy tamtego i tylko gdy wymagały tego obowiązki towarzyskie. Wolała perriera czy pellegrino od szampana i z pewnością milkshake albo latte od cosmo, więc słaba szansa, żeby była teraz naprawdę pijana.

Po przeegzaminowaniu mnie w pięć minut z jutrzejszego planu dnia (na szczęście pomyślałam o wetknięciu jego kopii do torebki), odwróciła się i spojrzała na mnie pierwszy raz tego wieczoru.

– Emily, ee, Ahn – dre – ah, jak długo dla mnie pracujesz?

Zdarzyło się to niespodziewanie i mój umysł nie potrafił odpowiednio szybko wymyślić ukrytego celu tego nagłego pytania. Dziwnie się poczułam, bo pytanie nie zawierało żądania wyjaśnienia, dlaczego jestem taką pieprzoną idiotką, która nie potrafi czegoś znaleźć , podać albo przefaksować odpowiednio szybko. Tak naprawdę nigdy przedtem nie pytała o moje życie. Jeśli nie pamiętała szczegółów naszej rozmowy wstępnej przed zatrudnieniem – a wydawało się to mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę, że pierwszego dnia pracy wpatrywała się we mnie bez najmniejszego błysku rozpoznania – nie miała pojęcia gdzie, jeśli w ogóle, chodziłam do college'u, gdzie, jeśli w ogóle, mieszkałam na Manhattanie, albo co, jeśli cokolwiek, robiłam w mieście podczas tych kilku cennych godzin dziennie, kiedy nie biegałam wokół niej. I chociaż to pytanie niewątpliwie było bardzo w jej zwykłym stylu, intuicja podpowiadała mi, że to może, ale tylko może, być rozmowa o mnie samej.

– Pod koniec tego miesiąca minie rok, Mirando.

– Czy masz wrażenie, że nauczyłaś się paru rzeczy, które mogą ci się przydać w przyszłości? – Wpatrzyła się we mnie badawczo, a ja natychmiast zdusiłam w sobie chęć wyrecytowania miliarda rzeczy, których się „nauczyłam”: jak znaleźć recenzję jakiegoś sklepu lub restauracji w mieście albo w dziesiątkach gazet, mając niewiele albo żadne wskazówki co do jej pochodzenia; jak przymilać się ledwie kilkuletnim dziewczynkom, życiowo bardziej doświadczonym niż oboje moi rodzice razem wzięci; jak błagać, krzyczeć, perswadować, płakać, naciskać, schlebiać każdemu, od gońca imigranta dostarczającego jedzenie po redaktora naczelnego poważnego wydawnictwa, żeby dostać dokładnie to, co jest mi potrzebne i kiedy jest mi to potrzebne, oraz oczywiście jak uporać się z każdym niemal wyzwaniem w czasie poniżej godziny, ponieważ fraza „nie jestem pewna, jak” albo „to niemożliwe” po prostu nie wchodzi w grę. Tak, ten rok to było jedno wielkie zdobywanie wiedzy.

– Och, oczywiście – wypaliłam. – Pracując przez ten rok dla ciebie, nauczyłam się więcej, niż mogłabym mieć nadzieję nauczyć się w jakimkolwiek innym miejscu. Naprawdę fascynujące było oglądanie, jak pracuje poważne… najpoważniejsze… czasopismo, jak wygląda cykl produkcyjny, czym się wszyscy zajmują. I oczywiście możliwość obserwowania sposobu, w jaki wszystkim zarządzasz, jak podejmujesz decyzje… To był niesamowity rok. Jestem taka wdzięczna, Mirando! – Taka wdzięczna również za nieustający od miesięcy ból w podbiciu, za to, że nie byłam w stanie dotrzeć do dentysty w godzinach przyjęć, ale mniejsza z tym. Moja świeżo zawarta, bliska znajomość z dziełem Jimmy'ego Choo była warta całego tego bólu.

Czy to w ogóle miało szansę zabrzmieć wiarygodnie? Ukradkiem rzuciłam okiem i wyglądało na to, że kupiła mój tekst, poważnie kiwając głową.

– Wiesz, Ahn – dre – ah, że jeśli w ciągu roku moje dziewczęta dobrze się sprawowały, uważam, że są gotowe na awans.

Serce skoczyło mi do gardła. Czyżby wreszcie do tego doszło? Czy w tym momencie miała mi powiedzieć, że postarała się zapewnić mi posadę w New Yorkerzel Mniejsza o to, że nie miała pojęcia, że dałabym się zabić za pracę tam, może skądś się o tym dowiedziała, ponieważ ją to obchodzi.

– Oczywiście miałam co do ciebie wątpliwości. Nie myśl, że nie zauważyłam twojego braku entuzjazmu albo tych westchnień i min, kiedy prosiłam cię o zrobienie czegoś, czego najwyraźniej nie miałaś ochoty robić. Mam nadzieję, że to tylko znak twojej niedojrzałości, ponieważ sprawiasz wrażenie wystarczająco kompetentnej w innych dziedzinach. Co właściwie chciałabyś robić?

Wystarczająco kompetentna! Równie dobrze mogłaby oznajmić, że jestem najbardziej inteligentną, wyrafinowaną, wspaniałą i uzdolnioną młodą kobietą, jaką kiedykolwiek miała przyjemność poznać. Miranda Priestly właśnie mi powiedziała, że jestem wystarczająco kompetentna!

– Cóż, w rzeczywistości nie chodzi o to, że nie kocham mody, ponieważ oczywiście kocham. Zresztą, kto nie kocha? – stwierdziłam pośpiesznie, ostrożnie oceniając wyraz jej twarzy, który jak zwykle pozostał niemal niezmieniony. – Tylko właściwie zawsze marzyłam, żeby zostać pisarką, więc miałam nadzieję, że to mogłaby, ee, być dziedzina, w której spróbuję sił.

Położyła ręce na kolanach i wyjrzała przez okno. Było jasne, że ta czterdziestopięciosekundowa rozmowa już zaczyna ją nudzić, więc musiałam działać szybko.

– Cóż, oczywiście nie mam pojęcia, czy potrafisz coś napisać, ale nie mam nic przeciw temu, żebyś napisała kilka krótkich tekstów dla pisma, żeby to sprawdzić. Może recenzję teatralną albo notkę do działu Wydarzenia. O ile nie będzie to kolidowało z twoimi zobowiązaniami wobec mnie i zostanie wykonane wyłącznie w twoim wolnym czasie, oczywiście.